ဒီနေ့ ငြိမ်းမောင် ခရီးထွက်ရပါတယ်။ ပြည်သူ့အခြေပြုကျောင်းတခုရဲ့ ကျောင်းစုံညီပွဲလေးတခု သွားတက်တာပါ။ ရင်ထဲမှာတော့ ငိုပြန်လာရတာပဲဗျိုး။

အာဏာမသိမ်းခင်က ငြိမ်းမောင်တို့လည်း ကျောင်းသားလေ။ အပေအတေ၊ ယောင်ခြောက်ဆယ် ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်လေးပေါ့။ စုံညီပွဲဆို ခုံစီ၊ မဏ္ဍပ်ထိုး၊ ဧည့်ခံ ပြာပြာတက်လုပ်နေကြကောင်ပေါ့။ အခုမှာတော့ စစ်ကြီးအတွင်းက ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့ ကလေးတွေရဲ့ ပညာရေးစုံညီပွဲတော်ကို လက်နက်ကိုင်တပ်တခုရဲ့ အကြီးပိုင်းအနေနဲ့ သွားရောက်ဆင်နွှဲရတာဆိုတော့ ဘဝကြီးက မျက်စိတမှိတ်၊ လက်တဖြောက်အတွင်း ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲဆိုပြီး တယောက်တည်း အတွေးသီနေတော့တာပါပဲ။

အဲဒီရွာလေးက လုံခြုံရေးအရ ပြောဖို့ခက်ပေမဲ့ အများပြည်သူသုံး အဝေးပြေးလမ်းမကြီးနဲ့မှ ၃ မိနစ်ပြည့်‌ေအာင် မသွားရတဲ့ ရွာလေးပါ။ စစ်ကောင်စီတပ်က ကားနဲ့လာရင်း လီဗာတချက်ဖြဲနဲ့ ရောက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဖိနှိပ်ခံ အညာလူထုရဲ့ အားမာန်ဟာ သိပ်ကြောက်ဖို့ ကောင်းလောက်အောင် ဖြစ်ထွန်းအောင်မြင်ခဲ့ပါပြီ။

ဗမာပြည်တပြည်လုံးက မြို့နေလူတန်းစားတွေဟာ အနီရောင် မဝတ်ရဲတဲ့အချိန်၊ အမေလို့ မအော်ရဲတဲ့အချိန်၊ ဒီမိုဆိုတဲ့စကားကို ညည်းတောင်မညည်းရဲတဲ့အချိန်မှာ ဒီအဝေးပြေးလမ်းမကြီးရဲ့ လက်တကမ်းက ရွာကလေးမှာတော့ အသံချဲ့စက်ကြီးတွေ တအုန်းအုန်းနဲ့ တဗြုန်းဗြုန်းနဲ့ အက၊ အလှတွေ စုံစုံလင်လင် ဝေဝေဆာဆာနဲ့ ကျောင်းသား၊ မိဘ၊ ဆရာ၊ တော်လှန်ရေးတပ်တွေနဲ့ အတော်ကို စည်းကားသိုက်မြိုက်လှတဲ့ ပညာရေးစုံညီပွဲတော်ကြီး ကျင်းပနေပါတယ်။

သေချာတွေးကြည့်ရင် ဝမ်းနည်းဝမ်းသာကြီးပါ။ “ဒီမိုကရေစီအမြန်ပွင့်လန်း....... အမေပန်းပန်ရမယ်” ဆိုတဲ့ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် ဂုဏ်ပြုသီချင်းကို ကျောင်းသူလေးတွေ နှင်းဆီလေးတွေပန်လို့ ကပြ ဖျော်ဖြေကြတယ်။ PDF ယူနီဖောင်းနဲ့ သေနတ်အတုလေးတွေနဲ့ “ချီလာပြီ၊ ချီလာပြီ ပြည်သူ့ရင်ခွင်ဆီ” ဆိုတဲ့ ပြည်သူ့တပ်မတော်ကြီး ချီတက်လာတဲ့ သီချင်းတွေကို ကျောင်းသား၊ ကျောင်းသူ ပေါက်စကလေးတွေက အားနဲ့မာန်နဲ့ သရုပ်ဖော် တင်ဆက်ကြပါတယ်။ မျက်ရည်ဝဲမိတဲ့အထိ ဝမ်းသာမိပါတယ်။

တခါ ဆရာ ဆရာမတွေကလည်း

“ထီမထင် ကျောင်းတော်သားတွေရဲ့

အမည်စဥ် ခေါင်းပေါ် ဖျားမှာလ

မင်းရို့ဆရာကိုလည်း

စာရင်းတို့ကာ ထားလိုက်ကြပေတော့” ဆိုတဲ့ ဆရာကြီး သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်းရဲ့ လေးချိုးကြီးကို သတိရမိလောက်အောင်ပဲ ဖျင်နီတိုက်ပုံကိုယ်စီနဲ့ ပီတိတွေဖြာနေတာကို အထင်းသား မြင်နေရတာပါ။ ဘယ်မလဲ လခ၊ ဘယ်မလဲ နေစရာ၊ ဘယ်မလဲ အသက်အာမခံချက်၊ ဘယ်မလဲ ပင်စင်လစာ ဘာဆိုဘာမှမရတဲ့ ပြည်သူ့အခြေပြုကျောင်းက ဆရာဘဝကို သူတို့ ရွေးခဲ့ကြတာပါ။ သိပ်အံ့သြစရာ ကောင်းလှပါတယ်။

တက်ရောက်လာကြတဲ့ ရွာအစုံက လူထုဟာလည်း ထောင်ဂဏန်းကျော်ပါတယ်။ ပြုံးပျော် မြူးထူး ရယ်မောနေကြပါတယ်။ သူတို့ပျော်နေကြပါတယ်။ သူတို့ရွာ မီးနဲ့ရှို့ခံရလည်း သူတို့ပျော်နေပါတယ်။ သူတို့ကို လျှပ်စစ်မီး၊ အင်တာနက် ဖြတ်ထားလည်း သူတို့ပျော်ပါတယ်။ သူတို့တောင်သူလုပ်ငန်းထွက် ကုန်ပစ္စည်းတွေကို စစ်တပ်နဲ့ ခရိုနီပေါင်းပြီး စျေးနိှမ်ဝယ်လည်း သူတို့ပျော်တယ်။ ရွာပေါ်ကို မကြာခဏ လက်နက်ကြီးကျနေလည်း သူတို့ပျော်တယ်။ စစ်ကြောင်းထိုးလာတိုင်း နို့စို့အရွယ်ကနေ တောင်ဝှေးထောက်တဲ့ အရွယ်အထိ အိုးအိမ်စွန့်ခွာပြေးရင်း တောထဲက ချုံကြိုချုံကြားမှာ မြေကြီးပေါ် ရှိတာခင်းအိပ်ခဲ့ရလည်း သူတို့ ပျော်နေပါတယ်။

ဘာလို့လဲ၊ သူတို့ ဒီမိုကရေစီအရသာကို ခံစားနေကြရပြီလေ။ သူတို့အနားဝန်းကျင်မှာ လက်နက်ကိုင်တပ်တွေ အများကြီးရှိပေမဲ့ သူတို့ ကြောက်စရာတစက်မှ မလိုပါဘူး။ သူတို့ချစ်တဲ့ အမေစုကို ချစ်တဲ့အကြောင်း ကြိုက်သလို အော်ဟစ် ကြွေးကြော်လို့ ရပါတယ်။ သူတို့မုန်းတီးစက်ဆုပ်တဲ့ ဖက်ဆစ်တပ်ကို စိတ်ရှိသလို ကျိန်ဆဲလို့ ရနေပါတယ်။ ဒီ ဒီမိုကရေစီ အရသာလေး ရဖို့အတွက် ဗမာပြည်လူထုဟာ အရာရာကို စွန့်လွှတ်ဝံ့ခဲ့ကြပါပြီ။ အသက်ပါစတေးပြီး ရရာလက်နက်နဲ့ စွဲကိုင်တော်လှန်ခဲ့ကြပါပြီ။ နှစ်ပေါင်း ခြောက်ဆယ်ကျော် အနယ်ထိုင်လာတဲ့ ဗမာပြည်က အဖိနှိပ်ခံလူထုရဲ့ အကြောက်တရား၊ အမုန်းတရားဟာ ခုတော့ ကြီးမားတဲ့ လက်နက်ကိုင်လွတ်မြောက်ရေး တိုက်ပွဲကြီးတရပ်ကို ဆင့်ခေါ်ဆင်နွှဲခဲ့ကြပါပြီ။

လူကသာ ထိုင်ပြီး နားထောင်အားပေးနေတာ။ ရင်ထဲမှာ တလှိုက်လှိုက်နဲ့ ဝမ်းသာကြည်နူးနေမိတော့တာပါပဲ။ တကယ်တော့ ဒီနယ်မြေဟာ ဖက်ဆစ်ရန်သူတပ်က စစ်အုပ်ချုပ်ရေးကြေညာထားတဲ့ တကယ့်စစ်ပွဲဧရိယာကြီးပါပဲ။ ဖက်ဆစ်တပ်ဟာ တွေ့တဲ့နေရာ ပစ်သတ်နေတဲ့အချိန်ပါ။ စိတ်မထင်ရင် မထင်သလို လေယာဥ်နဲ့ဝင်ပြီး ကျေးရွာတွေထဲထိ ပစ်ခတ်တိုက်ခိုက်နေတဲ့ဒေသပါ။ ဒါပေမဲ့ ပစ္စည်းမဲ့တို့ရဲ့ ဒေါသဟာ ငြှိမ်းသတ်လို့မရနိုင်တဲ့ လွတ်မြောက်ရေးတိုက်ပွဲ မီးပွားကြီးကို သန္ဓေတည်ခဲ့ကြပါပြီ။ ပစ္စည်းမဲ့တို့ရဲ့ လွတ်မြောက်ရေး တိုက်ပွဲခေါ်သံဟာ စစ်ဗိုလ်ချုပ်တွေအတွက် ပုဏ္ဏကတိုက်သလို တခိုက်ခိုက် တုန်နေကြပါပြီကောဗျာ။

“ဖိရင်ကြွမယ် ထိရင်ချမယ်” ဆိုတဲ့ အညာသားတွေရဲ့ ဟစ်ကြွေးသံက တကယ်ဖြစ်ထွန်းခဲ့ပါပြီ။ ဘယ်ကမ္ဘာကြီးကိုမှလည်း အားမကိုးတော့ပါဘူး။ ဘယ် UN၊ ဘယ် အာဆီယံ၊ ဘယ်တိုင်းပြည်မှလည်း အားမကိုးတော့ပါဘူး။ ဖက်ဆစ်တပ်ရဲ့ အလွန်ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တဲ့ သတ်ဖြတ်မှုတွေကြောင့် ကယ်တင်ရှင်ဝါဒကို ဗမာလူထုဟာ စွန့်ပယ်လိုက်ကြပါပြီ။ ညီညွတ်တဲ့ အုံကြွတော်လှန်မှုကြီးကသာ စစ်မှတ်တဲ့လွတ်မြောက်မှုကို ရရှိနိုင်ကြောင်း သူတို့သိရှိသွားကြပါပြီ။

လူဖြစ်ခြင်းရဲ့ ပြည့်ဝတဲ့အဓိပ္ပာယ်ဆိုတာ ချမ်းသာတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ တိုက်ကြီးနဲ့နေတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ကားကြီးစီးတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ လွတ်လပ်တဲ့ ဒီမိုကရေစီစနစ်ကသာ စစ်မှန်တဲ့ လူဖြစ်ခြင်းအဓိပ္ပာယ်ဖြစ်ကြောင်း အညာက ကောင်းကောင်းသိသွားပြီဆိုတာ အခု စုံညီပွဲတော်ကြီးက သက်သေပါပဲ။

အညာတခွင်ဟာ အာဏာရှင်တွေ ပုဏ္ဏကတိုက်ခံရတဲ့ရပ်ဝန်း ဖြစ်လာတာပါပဲ။ ရုတ်တရက် ဘာသတိရသွားတုန်းဆိုတော့ ဗမာပြည်ကို အင်္ဂလိပ်ဝင်သိမ်းတုန်းက မြတောင်ကျောင်း လှေကားထစ်လေးပေါ်က အံတကြိတ်ကြိတ်နဲ့ ကြည့်နေခဲ့ရတဲ့ သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်း ဖြစ်လာမယ့် ကိုရင်ငယ်လေးရဲ့ “မခံချင်ပုံများ အနောက်ဘက်က စစ်ကိုင်းကူးပြီး ဗိုလ်ဝင်ခံက သူပုန်ထလိုက်ချင်တယ်” ဆိုတဲ့ လေချိုးကြီးကို သတိရမိသွားပါတယ်။ သခင်ကိုယ်တော်မှိုင်းက နိမိတ်များ ပေးခဲ့လေရော့သလားလို့တောင် တွေးမိပါတယ်။

“နန်းဆက်အမွေကိုလည်း မှန်းမိတဲ့ပြင်

ကမ္မဋ္ဌာန်းသတိနဲ့ မဆင်ခြင် မမြင်ခင်မှာ

ဘရောက်ဘရက်နဲ့ နောက်ပျက်ပျက်အရူးလိုပေါ့

အနောက်ဘက်ကူးကာ တောင်စဉ်စစ်ကိုင်းတွင်ဖြင့်

ချောင်မြင်တိုင်းမှာ မောင်ရင်မှိုင်းကြီး ဗိုလ်ဝင်ခံလို့မို့”

ငြိမ်းမောင် (ပ.တ.တ)