တခါတရံမွာ မျဖစ္စေလာက္ အေသးအဖြဲေလးေတြကေန အမႈအခင္းအႀကီးႀကီး ျဖစ္ႏုိင္သလို သင္ခန္းစာယူစရာေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ဘဝဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာ ယူစရာေတြ ရွိသလို ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာယူစရာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအထဲက ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ သင္ခန္းစာယူစရာ အျဖစ္အပ်က္တခုအေၾကာင္း ေျပာခ်င္လာတယ္။ ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၁၉၄၇ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၉ ရက္ေန႔ကေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ဖဆပလ အဖြဲ႔ဝင္ေတြဟာ ပင္လုံညီလာခံမွာ ေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ ပဏာမေဆြးေႏြးပြဲကို က်င္းပခဲ့ေပမယ့္ အဆင္မေျပမႈေတြ ရွိေနဆဲပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ပင္လုံနဲ႔ ၆ မိုင္အကြာ လြိဳင္လင္ၿမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ ဒိုမီနီယံအတြင္းဝန္ ေဘာ္တြမ္ေလနဲ႔အတူ ရွမ္းျပည္တဝွမ္းက မ်က္ႏွာျဖဴ ဝန္ေထာက္ေတြ၊ ခ်င္း၊ ကခ်င္ အရာရွိေတြလည္း ပင္လုံညီလာခံ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္ဖို႔ ေရာက္ရွိေနပါတယ္။ တၿပိဳင္တည္းမွာ ဝန္ႀကီး ဆာေမာင္ႀကီး၊ ဝန္ႀကီး ဦးေအာင္ဇံေဝတို႔နဲ႔အတူ အေမရိကန္ ေကာင္စစ္ဝန္ခ်ဳပ္ မစၥတာ ပက္ကာ့ဒ္ (Peckard) လည္း အေျခအေန အကဲခတ္ဖို႔ ေရာက္ေနခ်ိန္ပါ။ ေဆြးေႏြးပြဲအေျခအေနက တစတစ တင္းမာလာခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေနနဲ႔ကလည္း ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ဆိုေပမယ့္ ဖဆပလအဖြဲ႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ထက္ ေက်ာ္လြန္လုပ္ပိုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒူဝါေတြ၊ ေစာဖ်ာေတြ၊ ေစာ္ဘြားေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဆုံးျဖတ္ခြင့္ ရွိေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ ေပးအပ္လိုက္တဲ့ အခြင့္အာဏာထက္ ပုိၿပီး ဆုံးျဖတ္ခြင့္အာဏာ မရွိေတာ့ ခ်က္ခ်င္းအေျဖေပးဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီအလိုအရ အဖြဲ႔အစည္းတို႔ လိုက္နာရတဲ့ မူဝါဒ သေဘာတရားတခုပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ “ေတာင္တန္းေဒသ ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပန္ေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ အသံေတြလည္း ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ အမွန္တကယ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေလယာဥ္ပ်ံ မွာခိုင္းေနပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႔လက္ပါးေစေတြက ဒီအသံၾကားေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ပင္လုံကိုယ္စားလွယ္ေတြကေတာ့ မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အားလုံး မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနၾကၿပီ။ ဒီအထဲမွာ လုံးဝ အပ်က္မခံႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ႏွစ္ဦးတည္း ေဆြးေႏြးၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးဝမ္ကိုေဟာက သူ႔သေဘာထားကို ေစာ္ဘြားႀကီး စဝ္စံထြန္းကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ေစာ္ဘြားႀကီးက ဦးဝမ္ကိုေဟာကို ႏွစ္ဖက္တည္း လက္မွတ္မထိုးပါနဲ႔၊ ကခ်င္တို႔ပါတက္မယ့္ အစည္းအေဝးပြဲမွာ ခင္ဗ်ားသေဘာထားကို ရွင္းလင္းတင္ျပေပးပါ ဆိုၿပီး ေျပာဆို ေတာင္းပန္ေနခ်ိန္ပါ။ ဒီလို အေျခအေန ႐ႈပ္ေထြးေနခ်ိန္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လြယ္လင္ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးကို အေစာင့္အျဖစ္ေပးတဲ့အထဲက ရဲေဘာ္အုန္းပြင့္တေယာက္ ည ၉ နာရီမွာ အ႐ုိက္ခံရပါတယ္။ အဲ့ဒီညမွာပဲ “ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္နဲ႔ ေခါင္းေပါင္းနီတို႔ ခ်ကုန္ၿပီ” ဆိုတဲ့ သတင္းဟာ ေတာမီးလို ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားပါတယ္။ ေခါင္းေပါင္းနီဆိုတာ ရွမ္းေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕ ရဲအမႈထမ္းဝတ္စုံပါ။ ႐ုိက္သူကလည္း ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕ ရဲအမႈထမ္း “အယ္နီငရဲမင္း” ဆိုသူျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေစာ္ဘြားႀကီး ႐ုိက္ႏွက္ၿပီး ေညာင္ေရႊျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ ရွမ္းျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တို႔ကလည္း ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္နဲ႔ ေခါင္းေပါင္းနီတို႔ အဆင္ေျပေၾကာင္း၊ ႏွစ္ဖက္ခ်ျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း အခ်ိန္မီ ရွင္းျပႏိုင္လို႔ ျပႆနာဟာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ရက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔နဲ႔ တိုင္းရင္းသားတို႔ ပင္လုံကို လက္မွတ္ထိုးႏိုင္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ၂ ႏွစ္ခန္႔ၾကာေတာ့ ႐ုိက္ႏွက္ခဲ့သူ အယ္နီငရဲမင္း ဆိုသူဟာ ရွမ္းတပ္ရင္းမွာ တပ္ၾကပ္ႀကီးတင္နီဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္လာၿပီး အ႐ုိက္ခံရတဲ့ လြယ္လင္ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ကုိအုန္းပြင့္တို႔ ျပန္ဆုံၾကေတာ့ ဘာလို႔႐ုိက္သလဲ ဆိုတဲ့အေမးကို တပ္ၾကပ္ႀကီးကိုတင္နီက “ဟာဗ်ာ..ဟိုတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ နားတေပါက္တည္းရွိတာ။ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေအာင္ဆန္းရဲ႕ေခြးေတြ။ ဗမာကၽြန္ေတြဆိုၿပီး နားသြင္းထားတာ အဟုတ္မွတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ေသာက္ျမင္ကပ္တဲ့အထဲ စလြယ္နဲ႔လူႏွစ္ေယာက္ျမင္ေတာ့ လက္ယားလာတာပဲ” လို႔ ေျပာပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ တကယ့္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ျဖစ္ရပ္အေသးအဖြဲေလးေတြပါ။ ဒါကို အခ်ိန္မီမေျဖရွင္းႏိုင္ရင္ ပင္လုံညီလာခံအတြက္ အႀကီးအက်ယ္ အႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ အခ်ိန္မီတားျမစ္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္သလို မလိုအပ္ဘဲ အမုန္းပြားေစမယ့္ စကားေတြဟာ စည္လုံးညီညြတ္ေရးအတြက္ အေႏွာင့္အရွက္ ျဖစ္တတ္တာကို သတိျပဳမိဖို႔ သင္ခန္းစာတရပ္အျဖစ္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဆရာေ႒း ဝန္ခံခ်က္ ။  ။ အခ်က္လက္အခ်ိဳ႕ကို ရွမ္းျပည္နယ္ဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္ေဟာင္း ဦးအုံးေဖရဲ႕ “ပင္လုံစစ္တမ္း” မွ ယူပါတယ္။