ဟားခါးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေတာင္ေစာင္းမွာ ခ်င္းပ်ိဳမေလးေတြ စုေပါင္းတည္ေထာင္ထားတဲ့ အုိင္းဒီး ဆုိတဲ့ ခ်ပ္ခုတ္ ရက္ကန္းအိမ္ေလးတအိမ္ ရွိေနပါတယ္။ အလြန္ ေခတ္အျမင္ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြ လုပ္တဲ့ ရုိးရာလုပ္ငန္းပါ။ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ႔ ေတာင္ေစာင္းလမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ အိမ္ကေလးေတြ စီရရီ။ ဟားခါးၿမိဳ႕ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အိမ္ေတြကုိ ေဆးေရာင္စုံသုတ္ လိမ္းျခယ္သထားတာပါ။ ပန္းႏုရာင္၊ အစိမ္းေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္၊အျပာေရာင္..၊ အေရာင္ေတြကလည္း စုံပါေပ့။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေစာင္းက ေျခတန္ရွည္ အိမ္ကေလးတလံုးေပၚ ေရာက္ေနတယ္။ အိမ္ကေလးေပၚမွာ ခ်င္းအမ်ိဳးသမီး ၁၀ ေယာက္ေလာက္က အိမ္နံရံကုိ ေျခကန္လုိ႔ တေယာက္ကုိ တေယာက္က ေက်ာေပးထုိင္ေနတယ္။ နံရံကတန္းမွာ ခ်ည္ခင္ကုိ ခ်ိတ္ၿပီး ရုိးရာ ခ်ပ္ခုတ္ ရက္ကန္းရက္ေနၾကတယ္။ ဒီရက္ကန္းရံုေလးကုိ Anna Biak Tha Mawi အမည္ရွိတဲ႔ ခ်င္းအမ်ိဳးသမီးေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေပါင္းထူေထာင္ထားတာ။ aidii Chin Traditional Weaving လုိ႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ အန္နာက အုိင္းဒီး ဆုိတဲ႔ ကေလာင္နာမည္နဲ႔ကဗ်ာလည္း ေရးတဲ့ဆရာမ ျဖစ္တယ္။ အုိင္းဒီးက ေခတ္မီမီ ကမာၻၾကည့္ ၾကည့္တတ္တဲ႔ ခ်င္းပ်ိဳမေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ အုိင္းဒီး ခ်င္းရုိးရာရက္ကန္းလုပ္ငန္းက ေခတ္မီတယ္။ အဘုိးအဘြားေတြလက္ထက္က ရက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ခ်င္းရုိးရာ ဒီဇုိင္းေတြကုိ အေျခခံၿပီး ေခတ္မီ ဆန္းသစ္တဲ့ ဒီဇုိင္းနဲ႔ ေပါင္းစပ္ကာ ခ်ပ္ခုတ္ နည္းေဟာင္းအတုိင္း ရက္လုပ္တာပါ။ “ခ်င္းရုိးရာက အာကတန္း (arket႕eng - ၾကက္ေျခရာ)။ အာပီဖေရာ( arpi farual - ၾကက္မိသားစု) ေထြေဘာ ( thawibor - ပန္းပြင့္ပုံစံ၊ ဆုံသင္းပါရ္ ၀တ္လုိ႔ လူသိမ်ားတယ္။) လုိ႔ ရွိတာ။ အာပီဖေရာ နဲ႔ ေထြေဘာ ကခက္လုိ႔ သိပ္မလုပ္ၾက ေတာ႔ဘူး။ ေစ်းကြက္မွာ မရွိေတာ႔ဘူး ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္တယ္။ အာကတန္း ပဲလုပ္ တာမ်ားလာတယ္” လုိ႔ အုိင္းဒီး ကေျပာျပတယ္။ အုိင္းဒီးတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း ခ်ပ္ခုတ္ ရက္ကန္း ရက္တယ္။ သူက ကဗ်ာ ဆရာမ၊ သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္ေ၀ရာမွာ သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ေရးဆဲြသူ ဆရာမလည္း ျဖစ္တယ္။ သူက ရက္ကန္းခတ္တာကုိ ပန္းခ်ီဆဲြတာလုိ ခံစားတယ္။ “ကုိယ္႔ရဲ႕ စိတ္ကူးေတြက ဒီထဲမွာ ပါသြားတယ္။ အပြင့္ေတြ အခက္ေတြ၊ အထည္ေပၚမွာ ပန္းခ်ီဆဲြသလုိ ကုိယ္႔စိတ္ကူး ဒီထဲ ထည့္တယ္။ အထည္မွာ အေရာင္ ရွိတယ္။ Space ရွိတယ္။ လုိင္းရွိတယ္။ Composition ရွိတယ္ဆုိေတာ႔ ဒါပန္းခ်ီကားခ်ပ္ လုိ႔ခံစားတယ္။” သူတုိ႔ ခ်ပ္ခုတ္ ရက္ကန္းက စက္ရဲ႕ အကူမပါဘဲ လက္နဲ႔သာ လုပ္ရတာမုိ႔ မတြင္ဘူး။ “တကယ့္ရုိးရာထည္ေတြက Detail (အႏုစိပ္)  ျဖစ္တာကုိး။ ေစ်းက အရမ္း ႀကီးတယ္။ လုံခ်ည္တထည္ရက္ဖုိ႔ဆုိရင္ ၁ လခြဲ ၂ လၾကာတယ္။ လုပ္အားခနဲ႔ ေစ်းကုိေလွ်ာ႔လုိ႔ ဘယ္လုိမွ မရႏိုင္ဘူး။ ဒီဇုိင္းကုိ minimum ( အနည္းဆုံး) ျဖစ္ေအာင္ေလွ်ာ့လုိက္ရတယ္။” ထဘီတထည္ကုိ က်ပ္ ၃၀၀၀၀ က ေန ၄၀၀၀၀။ Pattern ( အဆင္အေျပာက္ အမြမ္း ) ပါရင္ ၅၀၀၀၀- ၁၅၀၀၀၀။ “က်ေနာ္တို႔ ကုိယ္တုိင္လည္း ကုိယ့္၀တ္စုံကုိ ကုိယ္ျပန္မ၀ယ္ႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။” အုိင္းဒီးက ေျပာၿပီး ရယ္တယ္။ သူ႔ထူးျခားခ်က္က အရယ္သန္တယ္။ သြက္ သြက္ လြင္လြင္ေလး ရယ္ေမာေလ႔ ရွိတယ္။ ခ်င္းေတြက  တနဂၤေႏြေန႔ ဘုရားေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာ ရုိးရာ၀တ္စုံကုိ ၀တ္ဆင္ သူ မ်ားတယ္။ ရိုးရာ ပြဲေတြမွာလည္း ၀တ္ဆင္တယ္။ ခ်င္းရုိးရာ ခ်ပ္ခုတ္အထည္ေတြရဲ႕ အဓိကေစ်းကြက္က ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ခ်င္း ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အုိင္းဒၤီးက www.facebook.com/Aidii-Cokkections နဲ႔ သူတုိ႔ ရုိးရာ အထည္ေတြကုိ ေဖ့စဘုတ္ တင္ေပးထားတယ္။ ရန္ကုန္က ခ်င္းေတြကလည္း ၀ယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကုိ ပုိ႔ၾကတယ္။ အခက္အခဲတခုကေတာ႔ ရက္ကန္းသမား အင္အားက နည္းေသးေတာ႔ ၀ယ္လုိသူ ရခ်င္သေလာက္ အထည္မေပးႏိုင္တာပါပဲ။ ယခုအခါ ပခုကၠဴ၊၊ ဂန္႔ေဂါ၊ ကေလးၿမိဳ႕ေတြမွာ စက္ရက္ကန္းနဲ႔ရက္တဲ႔ ခ်င္းရုိးရာအဆင္ အ၀တ္အထည္ေတြ ေစ်းကြက္ထဲ ေရာက္လာတယ္။ စက္နဲ႔ ယက္တာမုိ႔ တြင္ တယ္။ ေစ်းေလွ်ာ႔ေရာင္းႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ကလည္း လက္နဲ႔ ယက္တဲ႔ (Hand Made)ကုိ ႀကိဳက္တယ္။ ခ်ပ္ခုတ္ထည္က ပုိနဴးညံ႔တယ္။ ၀တ္ရတာ အိအိေလး။ ေအးလုိ႔ ႀကိဳက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ပုိလွတယ္။ Detail ပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္သူက ရေသ႔စိတ္ေျဖ စက္ယက္ထည္္ကုိ ၀ယ္၀တ္တယ္။ အုိင္းဒီးက လုပ္ငန္းခ်ဲ႔ေနတယ္။ သူ႔အဘြား ေဒၚငြန္ဖမ္ (Ngwn Fan) ရဲ႕ အိမ္၀င္းထဲမွာ ေနာက္ထပ္ရက္ကန္းရံုသစ္တရံု ထပ္ေဆာက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူက အဂၤလိပ္စာ အဓိကနဲ႔ ဘဲြ႔ရထားတယ္။ Yangon Film School ေက်ာင္း ဆင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ ေခတ္မ်က္စိ ရွိသူ ျဖစ္တယ္။ ရုိးရာ ခ်ပ္ခုတ္ အထည္ရက္ လုပ္တဲ႔ လုပ္ငန္းကုိ ျပန္လည္ အသက္သြင္းေနတဲ႔ သူ႔ကုိ က်ေနာ္က ေခတ္ေနာက္ ျပန္ဆဲြေနရာ မက်ဘူးလား လုိ႔ေမးေတာ႔ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆဲြသင့္တာကုိလည္း ဆဲြရမွာေပါ႔လို႔ အုိင္းဒီးက ျပန္ေျဖၿပီး သူ႔ပင္ကုိယ္ဟန္ပန္အတုိင္း ခပ္လြင္လြင္ ရယ္ေမာပါတယ္။ ေက်ာ္ရင္ျမင့္ [gallery ids="94165,94166,94167"]