“ျမန္မာအစ တေကာင္းက” ဆုိတဲ႔ အစဥ္အလာအယူအဆက ေမွးမွိန္လာၿပီး      “ျမန္မာအစ ေက်ာက္ဆည္က” အယူအဆက ထြန္းကားလာတယ္။ သမုိင္းပညာရွင္ ရဟန္းေတာ္ အရွင္ပ႑ိတာနႏၵရဲ႕ က်ားကုတ္က်ားခဲ ေလ႔လာေဖာ္ထုတ္မႈေၾကာင့္ “ျမန္မာအစ…” ကိစၥက တပတ္လည္ၿပီး စိတ္၀င္စားစရာ ရွင္သန္လာျပန္ပါတယ္။ ယခုအခါ က်ေနာ္ တေကာင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းကုိ ေရာက္ရွိေနပါတယ္။ ၿမိဳေဟာင္းအ၀င္မွာ “တေကာင္းေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈနယ္ေျမ” ဆုိတဲ႔ မုခ္ဦးႀကီးက ထီးထီးမားမား ရွိေနတယ္။ မုခ္ဦး တဘက္တခ်က္စီမွာ အစာင့္နတ္ရုပ္ႀကီး ၂ ရုပ္က ခန္႔ျငားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က တေကာင္း၀ိဥာဥ္ကုိ ျပန္လည္ရွင္သန္ေစတဲ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ ပ႑ိတာနႏၵ သီတင္းသုံးေနတဲ႔ ေက်ာင္းကုိ အရင္သြားေရာက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က ေရွးေဟာင္းေလးမ်က္ႏွာဘုရားႀကီးနဲ႔ စည္းခုံေတာ္ႀကီးဘုရားအနီးမွာ ေက်ာင္းထုိင္ၿပီး တေကာင္း သမုိင္းကုိ တစုိက္မတ္မတ္ သုေတသနျပဳေနတယ္။ အရွင္ ပ႑ိတာနႏၵရဲ႕ဘ၀ကလည္း စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ သူ႔ငယ္နာမည္က ကုိမင္းဟန္ ျဖစ္တယ္။ ၁၀ တန္းကုိ ထူးထူးခ်ြန္ခ်ြန္ ေအာင္တယ္။ သမုိင္းဘာသာကုိ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံု အမွတ္အမ်ားဆုံး ရတယ္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာ မႏၱေလးေဆးတကၠသုိလ္ တက္တယ္။ ေဆးပညာကုိ စိတ္မပါလုိ႔ သမုိင္းဘာသာအဓိကကုိ ေျပာင္းလဲသင္ ယူတယ္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ မႏၱေလးတကၠသုိလ္က သမုိင္းအဓိက ၀ိဇၨာ(ဂုဏ္ထူး)၊ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ေရွးေဟာင္း သုေတသန ဘဲြ႔လြန္ဒီပလုိမာ၊ မဟာ၀ိဇၨာဘဲြ႔ေတြ ရၿပီး သုေတသနကုိ စိတ္၀င္စားတဲ႔အတြက္ တေကာင္းနယ္ေျမကုိ ဧရာ၀တီျမစ္ရုိးတေလွ်ာက္ ကြင္းဆင္းေလ႔လာတယ္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ ရဟန္းေဘာင္၀င္ေရာက္တယ္။ သုေတသန စိတ္က ထက္သန္ဆဲမုိ႔ ယခုအခါ တေကာင္းမွာပဲ အေျခခ် သီတင္းသုံးေနထုိင္ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ဘ၀နဲ႔ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ပညာရပ္ကုိ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာ ဆက္လက္ ဆည္းပူးေလ႔လာေနပါ တယ္။ တေကာင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တခု ကေတာ႔ ဥတၱရယဥ္စြန္းတန္းက တေကာင္းၿမိဳ႕ကုိ ျဖတ္ သန္းသြားတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အထက္(ေျမာက္ ဘက္) ေရမုိင္ ၁၂၇ မုိင္ကြာေ၀းတဲ႔ေနရာမွာ တည္ရွိၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းနဖူးမွာ တည္ရွိတယ္။ တေကာင္းမွာ သမုိင္းနဲ႔ ဒ႑ာရီေတြ ၾကြယ္၀တယ္။ အဘိရာဇာနဲ႔ သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳးေတြ (အိႏၵိယ ကပိၸလ၀တ္က) ထြက္ေျပးလာၿပီး တေကာင္းမွာ ထီးနန္းစုိက္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ပန္းဘဲေမာင္တင့္တယ္၊ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္း မွာ ေဖာင္နဲ႔ စုန္ဆင္းၿပီး ေဗဒါရီနဲ႔ ဆုံေတြ႔ရတဲ႔ စူဠာသမၻ၀၊ မဟာသမၻ၀မ်က္မျမင္ညီေနာင္၊ ထီးနန္းရဖုိ႔ မ႑ာပ္အၿပိဳင္ေဆာက္ၾကရတယ္ဆုိတဲ႔ ကံရာဇာႀကီး၊ ကံရာဇာငယ္၊ နဂါးနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္တယ္ဆုိတဲ႔ မိဖုရားနဲ႔ သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္တဲ႔ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္း။ တေကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပိီး လူသိမ်ားတဲ႔ ဆုိရုိးစကားကေတာ႔ “ျမန္မာအစ တေကာင္းက” ဆုိတာပါပဲ။ ၿဗိတိသွ်သမုိင္းပညာရွင္ ပါေမာကၡ ဂ်ီအိတ္ခ်္လုစ္က ဒီအဆုိကုိ အားမေပးဘူး။ ျမန္မာေတြက ဗုဒၶျမတ္စြာနဲ႔ အမိ်ဳးစပ္ခ်င္လုိ႔ သာကီ၀င္ အဘိရာဇာဇာတ္ကုိ ဖန္တီးခဲ႔တာလုိ႔ သူထင္တယ္။ ေအဒီ ၈ ရာစုမွာ တရုတ္ျပည္ေတာင္ပုိင္းကေန ျမင္းေတြနဲ႔ ထြက္ခြြာလာၾကသူေတြဟာ ရပ္ေစာက္ကတဆင့္ ေက်ာက္ဆည္ လြင္ျပင္ကုိ ဆင္းသက္လာခဲ႔ၾကဟန္ရွိတယ္ဆုိတဲ႔ “ျမန္မာအစ ေက်ာက္ဆည္က” အယူအဆက ထြန္းကား လာတယ္။ ေရွးေဟာင္းသုေတသနကုိ စိတ္၀င္စားတဲ႔ (ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ) ကုိမင္းဟန္ရဲ႕ ႏွမငယ္က သပိတ္က်င္းၿမိဳ႕နယ္ တေကာင္းၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းဆရာမအျဖစ္ တာ၀န္က်တယ္။ ႏွမရွိရာကုိ ကုိမင္းဟန္ လိုက္လာတယ္။ တေကာင္းမွာ ရာဇ၀င္ေတြနဲ႔ ဒ႑ာရီေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာန ၀န္ထမ္းေတြက ပါေမာကၡလုစ္ရဲ႕ အယူအဆ ၾသဇာ လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ တေကာင္းက ေစာတယ္၊ ေရွးၿမိဳ႕ေဟာင္း ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ သိပ္စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး။ တေကာင္းကုိ တူးေဖာ္ဖုိ႔လည္း စိတ္မ၀င္စားၾကဘူး။ အရင္က တေကာင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းက သပိတ္က်င္းၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ရွိတယ္။ သြားေရးလာေရး ခက္တယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းကုိသာ အားထားရတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြ မသြားခ်င္ဘူး။ ေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာနက တေကာင္းကုိ တာ၀န္အရ လာေရာက္ ေလ႔လာတူးေဖာ္မႈ ရွိေပမယ့္ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း လုပ္ေဆာင္မႈ မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိတယ္။ “ေရွးေဟာင္းက တူးရာေဖာ္ရာမွာ လူႀကီးသြားဖုိ႔ အဆင္ေျပတဲ႔ေနရာပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ တူးေဖာ္တဲ႔ ေနရာကုိ လူႀကီးက လာၾကည့္တယ္၊ တီဗီြ ရုိက္တယ္။ သြားေရးလာေရးခက္တဲ႔ေနရာကုိ လူႀကီးက မဆင္းခ်င္ေတာ႔ ေရွးေဟာင္းကလည္း အသြားအလာခက္တဲ႔ေနရာမ်ိဳးမွာ တူးတာေဖာ္တာလည္း မလုပ္ၾကဘူး။” လုိ႔ အစုိးရ၀န္ထမ္းမ်ားသဘာ၀ကုိ သိျမင္သူက ေျပာျပတယ္။ တေကာင္းကုိ ေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာန က ကာလရွည္ၾကာ မ်က္ကြယ္ျပဳထားေပမယ့္ ဘုိးေတာ္ေတြ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းနဲ႔ ဘုရားဌာပနာသုိက္တူးသူေတြကေတာ႔ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ ေရွးဘုရားကုန္းေတြကုိ တူးၾကဆြၾက၊ ေဖာက္ၾက ေဖာ္ၾက လုပ္ၾကတယ္။ ဒါေတြကုိ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ပညာသင္ယူထားသူ ကုိမင္းဟန္က ေတြ႔ျမင္ေနရတယ္။ ၁၉၉၃နဲ႔ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေတြမွာ မႏၱေလးေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာနက ေရွးေဟာင္းကုန္းေတြကုိ လာေရာက္ တူးေဖာ္ေပမယ့္ တေကာင္းေဒသဟာ ပုဂံေခတ္ထက္ ေစာတဲ႔ ပုိေရွးက်တဲ႔ အေထာက္အထား မေတြ႔ရဘဲ ပုဂံေခတ္ အေစာပုိင္းနဲ႔ ေႏွာင္းပုိင္း လက္ရာေတြသာ ေတြ႔ရတာ မ်ားေၾကာင္း အစီရင္ခံစာ ထုတ္ျပန္ပါတယ္။ “တေကာင္းကုိ ဒါေလာက္ႀကီး ေျပာေနေပမယ့္ ပုဂံထက္ မေစာဘူးဆုိတာ ဦးဇင္း ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မယုံႏိုင္ဘူး။ တခုခုေတာ႔ မွားေနတယ္လုိ႔ ဦးဇင္းေတြးတယ္။ တေကာင္းမွာ ေရွးက်တဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာ အေထာက္အထားေတြ ရွိ၊ မရွိဆုိတာ သုေတသနျပဳဖုိ႔ လုိတယ္။ ေျမေအာက္တူးေဖာ္မႈက သိပ္အေရးႀကီးတယ္” လုိ႔ ကုိမင္းဟန္တျဖစ္လဲ ဆရာေတာ္ အရွင္ပ႑ိတာနႏၵက ေျပာပါတယ္။ ကုိမင္းဟန္ ကတေကာင္းအပါအ၀င္ မလည္၊ စပါၸယ္နဂုိရ္အထိ ေက်းရြာမ်ားစြာကုိ ကြင္းဆင္းၿပီး သုေတသန လုပ္တယ္။ “ေတာတြင္းေဒသ ေနရာအႏွံ႔ေရာက္ခဲ႔တာဆုိေတာ႔ ခင္ရာေဆြမ်ိဳးလုပ္ၿပီး ေပါင္းသင္းရပါတယ္။ တစ္ခါတရံ ႀကံခင္းေတြက ႀကံကုိ ခ်ိဳးစားၿပီး ၀မ္းေရးကုိ ေျဖရွင္းခဲ႔ရတာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳခဲ႔ရပါတယ္။ အစားအေသာက္ မမွန္ရာကေန အစာအိမ္ေရာဂါ ရလာခဲ႔ပါတယ္။ အဆုိး၀ါးဆုံးက ငွက္ဖ်ားေရာဂါဒဏ္ပါပဲ။ ၂ ႀကိမ္ ၃ ႀကိမ္ သတိလစ္တဲ႔ အထိ ေသလုေမ်ာပါး ခံစားခဲ႔ရဖူးပါတယ္။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြေၾကာင့္ မေသခဲ႔ရတာပါ။ ဆင္ညွပ္ကုန္းရြာ ေျမာက္ဘက္ ႏြားက်ခ်ိဳင့္အတြင္း ေျမက်န္ေတာင္ပုိ႔မ်ားေပၚမွာ က်န္ရစ္တဲ႔ အုပ္ခ်ပ္မ်ားနဲ႔ အရုိးအုိး အကြဲအစမ်ား ေလ႔လာတုန္း အျမင့္ေပ ၃၀ ေလာက္ ကလိမ္႔က်ၿပီး ေအာက္က ေခ်ာက္ထဲမွာ တေယာက္တည္း သတိလစ္ေနခဲ႔ဖူး ပါတယ္” လုိ႔ သူက ေျပာျပတယ္။ ကုိမင္းဟန္ တေယာက္ ယခုေလာက္ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းတာေၾကာင့္ တေကာင္း ၿမိဳ႕ေဟာင္းဟာ အလြန္ေရွးက်တဲ႔ ေက်ာက္ေခတ္ နဲ႔ ေၾကးေခတ္ကတည္းက တည္ရွိခဲ႔တဲ႔ေဒသ ျဖစ္တာကုိ အေထာက္အထား ပစၥည္းေတြ တူးေဖာ္ ရရွိလာပါတယ္။ ဒီေတြ႔ရွိခ်က္ေတြေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာနက ‘ တေကာင္းေဒသ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈသည္ ဗိႆႏိုး ၊ သေရေခတၱရာ၊ ပ်ဴယဥ္ေက်းမႈေတြထက္ပင္ ပုိမုိေရွးက်ေၾကာင္း’ ထုတ္ျပန္ ေၾကျငာပါတယ္။ (ေနာက္တပတ္မွာ ပန္းဘဲေမာင္တင့္တယ္ အပါအ၀င္ ဒ႑ာရီေတြ နဲ႔ ေျမေအာက္ က တူးေဖာ္ေတြ႔ရွိတဲ႔ အေထာက္အထားေတြ အေၾကာင္း ဆက္လက္တင္ျပပါမယ္။) ေက်ာ္ရင္ျမင့္