တရုတ္-ျမန္မာ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းက ရြာကေလးကုိ ပုိင္းျခားပစ္လုိက္လုိ႔ ရြာကေလးက တရြာတည္းနဲ႔ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ကြဲေနရပါတယ္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုနဲ႔ ခ်ဴအင္လုိင္းတုိ႔ တရုတ္ ျမန္မာနယ္နိမိတ္ကုိ တုိင္းတာခဲြျခားၾကရာမွာ နယ္စပ္မ်ဥ္းက တရုတ္ျမန္မာနယ္စပ္ မွတ္တုိင္အမွတ္ ၇၁ မွာ ရြာကုိ ၂ ပိုင္းျဖတ္သြားတယ္။ ရြာတရြာတည္းကုိ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ခဲြယူ ပုိင္ဆုိင္သြားတယ္။ က်ေနာ္က နယ္ျခားမွတ္တုိင္ အမွတ္ ၇၁ အနီးမွာ ေရာက္ေနပါတယ္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အ၀င္ဂိတ္ မုခ္ဦးႀကီး ရွိၿပီး တရုတ္ရဲေတြ ေစာင္႔ၾကပ္ေနတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွာေတာ႔ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုး ဆုိင္းဘုတ္ျပာျပာကုိ ျမင္ရၿပီး ျဖဴနီၾကား ေမာင္းတန္တခု ရွိေပမယ့္ မ တင္ထားတယ္။ တရုတ္ ျမန္မာနယ္စပ္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရင္ ဒဏ္ေငြ ယြမ္ ၅၀၀ ရုိက္တာ ခံရမယ္လုိ႔ တရုတ္ ျမန္မာ ၂ ဘာသာနဲ႔ သတိေပးထားတဲ႔ဆုိင္းဘုတ္ႀကီး ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးက ေဆးသားေတြ လြင့္ျပယ္ေနပါၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္က အမိ်ဳးသမီးတေယာက္ ဆိုင္ကယ္စီးၿပီး ထြက္လာတယ္။ တရုတ္ျပည္ဘက္ထဲကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္စီး၀င္သြားတယ္။  ရပ္ေစာင့္ေနတဲ႔ တရုတ္ရဲကုိ ရွိေလတယ္လုိ႔ သေဘာထားပုံ မရဘူး။ ႏိုင္ငံတခုက အျခားႏိုင္ငံတခုထဲကုိ ျဖတ္ေက်ာ္၀င္ေရာက္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဆုိင္ကယ္ေပၚက ဆင္းတြန္းရတာမိ်ဳး၊ ဆုိင္ကယ္ရပ္ၿပီး ၀င္ခြင့္ေတာင္းတာမိ်ဳး မေတြ႔ရဘူး။ တဆက္တည္းပဲ ျမန္မာဘက္က ကေလး ၂ ေယာက္ နယ္စပ္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ထြက္လာျပန္တယ္။ တရုတ္ျပည္၀င္မုခ္ဦးကုိ ျဖတ္ၿပီး ခပ္တည္တည္ပဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္ကေန တရုတ္ႏိုင္ငံဘက္ကို ေန႔စဥ္ လာေရာက္ေက်ာင္းတက္ ေနတဲ႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ဦးေရ ၅၀ ေလာက္ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ နယ္စပ္ကုိ အျပန္အလွန္ျဖတ္ေက်ာ္ ကူးသန္းေနတဲ႔ ဒီက ေဒသခံေတြကုိ ႏွစ္ဘက္ တာ၀န္ရွိသူေတြက သိရွိ မွတ္မိၿပီး အစစ္အေဆးမရွိ ကူးသန္းခြင့္ ေပးထားတယ္တဲ႔။ ႏွစ္ႏိုင္ငံနယ္စပ္ဆုိတာက သစ္ပင္စည္းရုိးေလးနဲ႔ ၁၀၀၀ ေလာက္သာ က်ယ္တဲ႔ ေရေခ်ာင္းေလးပါ။ နယ္စပ္မ်ဥ္းရဲ႕ ႏွစ္ဘက္လုံးမွာ လူေနအိမ္ေတြ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဒါက ရြာတရြာတည္းပါပဲ။ ရြာကုိ ျမန္မာဘက္မွာ မန္လွ်ိဳးရြာ (မန္ဟီးရုိးၿမိဳ႕)လုိ႔ေခၚၿပီး တရုတ္ဘက္မွာ ရင့္က်င္းရြာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ရွမ္းေတြ ေနတာ မ်ားတယ္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာဆုိရင္ နယ္နိမိတ္ဆုိတာက သတ္မွတ္ခ်က္သာရွိၿပီး အတားအဆီး မရွိဘူး။ အမွတ္မထင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္သပါ၏ ဆုိတာကုိ ေတြ႔ရႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ စတင္ၿပီး ေရႊလီႏိုင္ငံျခားေရး ခရီးသြားလာမႈ ကုမၸဏီလီမီတက္က ရွမ္းရြာေလးကုိ ခရီးသြားဧည့္သည္ လာလည္ခ်င္ေအာင္ ဆဲြေဆာင္မႈေတြ လုပ္ပါတယ္။ ၀င္ေၾကးတေယာက္ကုိ ယြမ္ ၃၀ ေကာက္တယ္။ ရြာကေလးက ယူနန္ျပည္နယ္ ေရႊလီၿမိဳ႕နဲ႔ ၈ ကီလုိမီတာပဲ ကြာေ၀းပါတယ္။ ဒီလုိျဖစ္ေနတဲ႔ ရြာကေလးကုိ သဘာ၀က ေပးအပ္တဲ႔ သယံဇာတလုိ သေဘာထားအသုံးခ်ကာ တရြာ ႏွစ္ႏိုင္ငံဆိုၿပီး တုိးရစ္ပြိဳင့္ ကုိ တည္ေဆာက္ေနပါတယ္လုိ႔ တရုတ္ခရီးသြားလုပ္ငန္းလုပ္သူေတြက ေျပာတယ္။ ရြာကေလးကုိ သာသာယာယာျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ထားတယ္။ အမွတ္တရ ပစၥည္း အေရာင္းဆုိင္ေတြ၊ ၾကည့္စရာရႈ႕စရာေတြ ၊စားေသာက္ဆုိင္ေတြနဲ႔ အပန္းေျဖစရာ ေနရာေတြ ဖန္တီးထားတယ္။ က်ေနာ္ ရြာကေလးထဲကုိ ေလွ်ာက္လည္ၾကည့္တယ္။ ရြာလယ္လမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္သြားရင္း (တရုတ္ပုံစံ) ေရတြင္းတတြင္းကုိ ေတြ႔တယ္။  ေရတြင္းမွာ ေရခပ္ပုံးတပံုးကုိ ေရငင္ေမာင္းတန္ထိပ္မွာ တပ္ဆင္ထားတယ္။ ေရငင္ေမာင္းက ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္မွာ ရွိၿပီး ျမန္မာဘက္က ေရခပ္ရင္ ရႏိုင္တဲ႔ ပုံမိ်ဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ေရတြင္းမွာ ႏွစ္ျပည္တရြာ ေရတြင္းလုိ႔ စာတန္းကုိ ျမန္မာ တရုတ္ ၂ ဘာသာ နဲ႔ ေရးထုိးထားတယ္။ ႏွစ္ျပည္တရြာေရတြင္းကေန ဆက္လက္ေလွ်ာက္သြားေတာ႔ ဒန္းတခု။ ဒန္း စီးရင္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ေရာက္ႏိုင္တယ္လုိ႔ စာတန္းေရးထားတယ္။ ႏွစ္ႏိုင္ငံနယ္စပ္ေပၚမွာ ဒန္း ဆင္ထားတယ္။ ဒန္းကုိ လႊဲၿပီးစီးလုိက္ရင္ တရုတ္ႏိုင္ငံေျမေပၚ ရွိလုိက္ ျမန္မာ႔ေျမေပၚ ေရာက္လုိက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါ။ ဒန္းကုိ အခမဲ႔ လႊဲစီးရံုနဲ႔ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ေရာက္ႏိုင္ေတာ႔ စီးသူေတြအမ်ားသား။ ေျခနဲ႔ နင္းၿပီး ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ ကြန္ကရစ္လမ္းကုိ ငုံ႔ၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ကြန္ကရစ္ျပားေတြေပၚမွာ စာေတြ ေရးထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေပ်ာ္ရဲ႕လား၊ ျဖည္းျဖည္းသြားပါ၊ ေနေကာင္းလား၊ စတဲ႔ ေန႔စဥ္ေျပာစကားအခ်ိဳ႕ကုိ တရုတ္ျမန္မာ ဘာသာ ၂ မိ်ဳးနဲ႔ တဲြၿပီး ေရးထားတယ္။ ေလ႔လာသင္ယူဖုိ႔ ၊ ခ်စ္ၾကည္ေရး သေဘာ ျဖစ္ပါမယ္။ မၾကာခင္မွာ ၾကာကန္ႀကီးကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ၾကာဖက္စိမ္းစိမ္းေတြၾကားက ပန္းေရာင္ၾကာပြင့္ႀကီးေတြ ထုိးထြက္ေနတယ္။ ေလအသြဲ႔မွာ ၾကာပြင့္ႀကီးေတြ ယိမ္းႏဲြ႔ေနၾကတယ္။ ၾကာရနံ႔က သင္းပ်ံ႕ပါတယ္။ ၾကာကန္သာ ႀကီးထဲမွာ ေရႊေရာင္ပ၀င္းေနတဲ႔ ကရ၀ိတ္ ၂ ေကာင္နဲ႔ ေဖာင္ႀကီးတခုလည္း ရွိတယ္။ ၾကာကန္ကုိ လြန္လာေတာ႔ ေရကန္က်ယ္ႀကီးကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ေရကန္ေဘးမွာ ျမန္မာဆန္ဆန္ ၀ါးထရံကာ ၀ါးကပ္မုိး အိမ္ကေလး ေဆာက္ထားတယ္။ ေရႊေရာင္၀င္း၀င္းေစတီကုိလည္း ဖူးျမင္ရတယ္။ ကန္ေဘးမွာ က်ိဳက္ထီးရုိးပုံတူကုိလည္း ျမင္ရပါတယ္။ လိႈဏ္ပါတဲ႔ ဘုရား ၁ ဆူကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္။ သူရႆတီ မယ္ေတာ္ ရုပ္တုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ တရုတ္ျပည္ထဲမွာ ေပမယ့္ အရာရာက ျမန္မာႏိုင္ငံျမင္ကြင္းနဲ႔ တူေနတယ္။ က်ြန္းပင္ ၊ေညာင္ပင္၊ သစ္သား တံတားေတြနဲ႔ ခရီးသြားဧည့္သည္ကုိ ဆဲြေဆာင္ဖုိ႔ ဖန္တီးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရကန္ထဲမွာေတာ႔ ေလွကေလးတစင္း။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ေလွေလွာ္သူက ရွမ္းခေမာက္ကုိ ေဆာင္းလုိ႔ ေလွကုိ အင္းသားလုိ ေျခနဲ႔ ေလွာ္ခတ္ေနတာပဲ။ တေနရာမွာ ပုိစတာတခု ရွိတယ္။ အင္းေလးကန္ကုိ မေရာက္ႏိုင္ေပမယ့္ တရြာႏွစ္ႏိုင္ငံ အင္းေလးကန္မွာ ေျခေထာက္နဲ႔ ေလွာ္တဲ႔ေလွကုိ စီးၾကည့္ပါ။ ရွမ္းျပည္မွာရွိတဲ႔ အင္းသားေတြဟာ ေရကုိ မွီၿပီး ေနထုိင္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ေရေျမသဘာ၀အရ ေျခေထာက္နဲ႔ ေလွေလွာ္ျခင္းအတတ္ကုိ ယခုအထိ ထိန္းသိမ္း တတ္က်ြမ္းေနၾကပါတယ္။ ဒါက ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒါမွမဟုတ္ တကမာၻလုံးမွာ တခုတည္းသာရွိတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ေျခကုိ သုံးၿပီး ေလွေလွာ္ရတာလဲ။ ေျခေထာက္က ပုိၿပီး အင္အားရွိလုိ႔ ေလွသြားႏႈန္းကုိ ျမန္ေစတယ္၊ လက္ကုိ လြတ္လပ္စြာ အသုံးျပဳႏိုင္တယ္၊ ေျခေထာက္လႈပ္ရွားရလုိ႔ ၾကြက္သားနဲ႔ အရုိးအေၾကာေတြ က်န္းမာ သန္စြမ္းေစတယ္လုိ႔ ေရးထားတာပါ။ ကန္ ၁ ပတ္ ေလွစီးခ်င္ရင္ ၁ ေယာက္ ၁၀ ယြမ္ေပးရတယ္။ လခစား၀န္ထမ္း အင္းသား ျမန္မာ လူငယ္တေယာက္က ေလွေလွာ္ေပးတယ္။ တေနရာမွာေတာ႔ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ထဘီရင္လ်ားနဲ႔ ေရအုိးကုိ ေခါင္း ေပၚတင္ကာ ေရခပ္ျပန္လာပုံ ရုပ္တုရွိၿပီး တဘက္မွာေတာ႔ ေဘာင္းဘီ၀တ္ တရုတ္မ တေယာက္ သြပ္ေရေခ်ာင္ ၂ ပံုးကုိ ထမ္းပုိးနဲ႔ ေရွ႕ေနာက္လွ်ိဳထမ္းၿပီး ေရခပ္လာပုံ ရုပ္တုကုိ ထုထားတယ္။ မတူတဲ႔ ဓေလ႔ေတြ ေတြ႔ရတယ္။ “ႏွစ္ႏိုင္ငံက ရြာသူရြာသားေတြက ရွမ္းရုိးရာ ဓေလ႔ထုံးစံကုိ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္။ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးစြာ ဆက္လက္ေနထုိင္တယ္။ ေရာင္း၀ယ္စရာ ရွိတာကုိ ဆက္လက္ေရာင္း၀ယ္တယ္။ ဟုိဘက္ဒီဘက္ ခ်စ္သူေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ရင္ ဆက္လက္ျပဳၿပီး ရြာတရြာတည္း ခံစားခ်က္ကုိ ဆက္လက္ခံစားေနၾကပါတယ္ ” လုိ႔ ဆုိတယ္။ ေက်ာ္ရင္ျမင့္