ေကာင္းကင္တခုလုံး ခဲသားေရာင္မုိးတိမ္တုိက္ေတြ ဖုံးေနတာမုိ႔ သစ္ပင္တန္းေအာက္ကုိ ေရာက္ရင္ အလင္းေရာင္အား ပုိၿပီး နည္းသြားတယ္။ ေမွာင္မုိက္သြားတာေတာ႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ မုံရြာ ေက်ာကၠာ ကားလမ္းတေလွ်ာက္ကုိ ထေနာင္းပင္၊ တမာပင္၊ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေတြက အုပ္မုိးထားတယ္။ တေနကုန္ တစိမ္႔စိမ္႔ရြာေနတဲ႔မုိးက ညေနေစာင္းမွာ တိတ္သြားတယ္။ ဒီလုိ မုိးရြာလုိ႔ အိမ္ထဲမွာ ကုတ္ေနရတဲ႔ရက္က ၃၊ ၄ ရက္ရွိေနပါၿပီ။ က်ေနာ္က ယခုရက္ပုိင္းအတြင္း မုံရြာၿမိဳ႕က သမီးငယ္ရဲ႕ အိ္မ္ မွာ စခန္းခ်ၿပီး စာအုပ္ေတြ တအုပ္ၿပီး တအုပ္ ဖတ္ေနမိတယ္။ မုိးစဲေတာ႔ လမ္းထြက္ခ်င္လာတာနဲ႔ မုံရြာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက ေက်ာကၠာေရႊကူနီ ဘုရားဘက္ကုိ ထြက္လာပါတယ္။ ဘုရားေစ်းတန္းမွာ ေစ်းသည္ေတြပဲ ရွိတယ္။ ေစ်း၀ယ္ မရွိဘူး။ ဘုရားဖူးလာတဲ႔ လုိက္ထရပ္ကား တစင္းရွိတယ္။ ေစ်းဆုိင္တန္းကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ ေစ်းသည္ႏွစ္ေယာက္က ေနာက္ထပ္မုန္တုိင္း ရွိေသး တယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကတာကုိ ၾကားတယ္။ နာဂစ္ေမႊၿပီးတဲ႔ေနာက္ပုိင္းမွာ ျမန္မာေတြ မုိးေလ၀သကုိ စိတ္၀င္စား လာၾကတယ္။ ေက်ာကၠာ ေရႊကူနီဘုရားေစာင္းတန္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ေစ်းသည္နဲ႔ အလွဴခံ တာ၀န္က်တဲ႔  အမ်ိဳးသမီးေလးေတြပဲ ရွိတယ္။ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္ေရွ႕မွာေတာ႔ ဘုရား၀တ္ျပဳေနသူ ၄၊ ၅ ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ေက်ာကၠာ ေရႊကူနီ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္ကုိ လူေတြ ေရႊခ်ထားတာ မ်ားလြန္းလုိ႔ ကုိယ္လုံးေတာ္က မပီျပင္ေတာ႔ဘဲ ေရႊတုံးေရႊခဲႀကီးလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘုရားဆင္းတုေတာ္မွာ ေရႊေတြ ပုံခဲေနတာကုိ ၾကည့္ရံုနဲ႔တြင္ ေက်ာကၠာ ေရႊကူနီဘုရားဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ႔ၿပီျဖစ္တဲ႔ ေရွးေဟာင္းဘုရားတဆူ ျဖစ္တာ၊ ဘုရားဖူးေတြ အေရာက္အလာမ်ားတဲ႔ တန္ခုိးႀကီးဘုရားတဆူ ျဖစ္တာသိသာပါတယ္။ ဘုရား ဂႏၶကုဋီတုိက္ထဲက ဟသၤာျပဒါး နီညိဳေရာင္တုိင္းလုံးႀကီးေတြက က်ေနာ္ကို ဖမ္းစားထားတယ္။ တုိင္လုံးႀကီး ပတ္လည္မွာ ေရွးေဟာင္းလက္ေရးနဲ႔ ကမၺည္းစာေရးထားတယ္။ ‘၁၂၆၆ ခုႏွစ္ ဒုတိယ၀ါဆုိလၧဳတ္ ၅ ရက္ ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဒိစႀတိဒ္ ၊ ပဲခူးၿမိဳ႕အပုိင္ခရုိင္အပါ၊ ျပင္ပုံႀကီး ဂါမာ၊ ဘုရားတကာ ဦးခ၊ ဘုရားအမ မေက်ာ႔တုိ႔၊ အနိစၥ မရဏံ ကာမဘုံ လုနတ္ထံ ေပ်ာ္စံသည့္ေနာံ’ စသည္ျဖင့္ ေရးထုိးထားတယ္။ ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ကုိ စိတ္နဲ႔ တြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၁၁၁ ႏွစ္ ၾကာခဲ႔ၿပီ။ အလွဴရွင္ေတြက မုံရြာက မဟုတ္၊ ေရႊဘုိက မဟုတ္၊ မႏၱေလးက မဟုတ္ဘဲ ပဲခူး- ပ်ဥ္ပုံႀကီးက ျဖစ္ေနတဲ႔ အဆက္အစပ္ကလည္း က်ေနာ္အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကမၺည္းစာကုိ ေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ၾကည့္ေနတဲ႔ က်ေနာ္ကို ဘုရားေဂါပက လူႀကီးတေယာက္က စိတ္၀င္စားလာ ပုံရတယ္။ အလွဴရွင္ေတြက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရပ္က ျဖစ္တာ၊ သူကုိယ္တုိင္ ဒီအလွဴ ရွင္ေတြရွိရာအရပ္ကုိ သြားေရာက္ၿပီး ဆက္စပ္ၾကည့္ခဲ႔တာေတြ က်ေနာ္ကို သူက ေျပာျပတယ္။ အလွဴ ရွင္ေတြရဲ႕ မ်ိဳးဆက္ေတြကုိ ေတြ႔ခဲ႔ရသလားလုိ႔ စိတ္အားထက္သန္စြာ က်ေနာ္ေမးတာကုိ ေဂါပကလူႀကီးက ေခါင္းခါပါတယ္။ ေဂါပကလူႀကီးက ေက်ာကၠာ ေရႊကူနီဘုရားကုိ ႏြားေက်ာင္းသား ေမာင္ဆုေအာင္က ေတာၿခံဳ ၾကားက ရွာေဖြေတြ႔ရွိတဲ႔အေၾကာင္း က်ေနာ္ကို ရွင္းျပတယ္။ က်ေနာ္က ဘုရားသမုိင္းကုိ စိတ္၀င္တစားေမးေတာ႔ ေဂါပကလူႀကီးက ဘုရားသမုိင္းစာအုပ္ ရွိတယ္၊ေစ်းမမ်ားပါဘူးလုိ႔ ဆုိတယ္။( တကယ္လည္း ေစ်းမမ်ားပါဘူး။ စာမ်က္ႏွာ ၈၀ ၊ အတ္ေပပါ နဲ႔ ဘုရားပုံေတာ္ေတြပါ ပါတဲ႔စာအုပ္ကုိ က်ပ္ ၃၀၀ ပဲေပးရတယ္။) ဟုိဘက္မွာ ႏြားေက်ာင္းသား ေမာင္ဆုေအာင္ ရုပ္တု ရွိတယ္လုိ႔ ေဂါပကလူႀကီးက ေျပာၿပီး က်ေနာ္ကို လုိက္ပုိ႔တယ္။ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ကိန္း၀ပ္ရာ ေစတီရင္ျပင္ကုိ ေၾကြျပားေတြ ခင္းထားတယ္။ မုိးရြာထားလုိ႔ ေႂကြျပားေတြက ေခ်ာေနတယ္။ ေဂါပကလူႀကီးက က်ေနာ္ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ ထိန္းကုိင္ေပးတယ္။ သကၠရာဇ္ ၉၉၈ ခု သာလြန္မင္းတရားႀကီးလက္ထက္မွာ ႏြားေက်ာင္းသား ေမာင္ဆုေအာင္ကုိ သိၾကားမင္း က ပူးကပ္ၿပီး ယခု ေရႊကူနီေစတီေတာ္ တည္ရွိရာေနရာ ၿခံဳႏြယ္မ်ားေအာက္မွာ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ ေစတီရွိေၾကာင္း ေျပာတယ္။ သကၠရာဇ္ ၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာကၠာရြာဆရာေတာ္နဲ႔ ရပ္ရြာလူထု ေပါင္းစုၿပီး မူလေစတီကုိ ဌာပနာကာ ေရႊကူနီေစတီကုိ တည္ၾကတယ္။ ၁၀၀၀ ျပည္႔ႏွစ္မွာ ၿပီးစီးေအာင္ျမင္တယ္။ ေစတီေတာ္ရဲ႕ တန္ခုိးႀကီးမားတဲ႔သတင္းက ျပန္႔ႏွံ႔ၿပီး အင္း၀မွာ ထီးနန္းစံတဲ႔ သာလြန္မင္းက ၾကား သိရတယ္။ သိၾကားပူးတဲ႔ ေမာင္ဆုေအာင္ကုိ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ေခၚေဆာင္ကာ ေမးျမန္းစိစစ္ရာ အံံ႔ၾသဖြယ္ မွန္ကန္တယ္လုိ႔ ဘုရားသမုိင္းက ဆုိတယ္။ ေရႊကူနီ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္အတြင္းမွာ ႏြားေက်ာင္းသား ေမာင္ဆုေအာင္၊ သာလြန္မင္းတရားႀကီးနဲ႔ သိၾကားမင္းတုိ႔ ပုံတူ အရပ္ေတြ ထုလုပ္ထားတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ဘုရားေဂါပကလူႀကီးက အာရံုခံ တန္ေဆာင္းတစ္ခုဆီ က်ေနာ္ကို ေခၚသြားတယ္။ ၁ ျပား တန္ေဆာင္းတဲ႔။ တန္ေဆာင္းအလွဴအစ္မက ေငြ ၁ ျပားခ်င္း စုေဆာင္းၿပီး ေဆာက္လွဴထားတာလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဗိသုကာပုံစံက ေအာက္ျပည္ေအာက္ရပ္က မြန္လက္ရာဆန္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာကၠာက ယြန္းထည္ ထုတ္လုပ္တာ နာမည္ေက်ာ္တယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ပဲခူးစတဲ႔ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရပ္နဲ႔ ဘယ္နည္းဘယ္ပုံ ကုန္သြယ္ပတ္သက္ၾကသလဲဆုိတာ မုံရြာက သမုိင္းဆရာေတြကုိ ေမးဖုိ႔ က်ေနာ္ ေတးထားလုိက္တယ္။ ေက်ာကၠာရြာဟာ သေရေခတၱရာေခတ္ကတည္းက တည္ရွိခဲ႔တဲ႔ရြာလုိ႔ ဆုိတယ္။ (မုံရြာ ေညာင္ ကန္ဘက္မွာ ပ်ဴ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔သမုိင္းအေထာက္အထားေတြလည္း ေတြ႔ရွိထားတယ္။) စစ္ကုိင္း အင္း၀နဲ႔ ပဒုံ ( အလုံ)၊ ဒီပဲယင္း တုိ႔ဆက္သြယ္ရာ လမ္းမေပၚမွာ ရွိၿပီး ေရွးက လွည္းစခန္းခ်ရာေနရာ ျဖစ္တယ္။ ဆင္ ျမင္းစီးတဲ႔ ခရီးသြားတုိ႔ ရပ္နားရာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ေရႊကူနီ ဘုရားေစ်းတန္းတြင္သာမဟုတ္ ဘုရားေစာင္းတန္းထဲမွာလည္း သနပ္ခါးသည္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာ ျမင္ရပါတယ္။ မုံရြာ အရာေတာ္တနယ္လုံးမွာ သနပ္ခါးၿခံႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သနပ္ခါးကုိ စနစ္တက် စိုက္ၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွမ္းလုံးကုိ စီပြားျဖစ္ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ် ေနၾကတာပါ။ ေက်ာကၠာ ေရႊကူနီ ဘုရားကုိ လာတဲ႔ ဧည့္သည္ေတြက သနပ္ခါးတုံးနဲ႔ ယြန္းထည္ေတြ ကုိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ၀ယ္ၾကေလ႔ ရွိတယ္။ မုံရြာ ေက်ာကၠာလမ္းက လမ္းေကာင္းပါတယ္။ ယခုအခါ မုိးညင္း သံဗုေဒၶ ၊ ေဗာဓိတေထာင္နဲ႔ပါ ျဖတ္လမ္း လမ္းေဖာက္လုိက္တဲ႔အတြက္ သြားေရးလာေရးက ပုိၿပီး အဆင္ေျပလာတယ္။ ဘုရား ေစ်းတန္းက ေစ်းသည္ေတြကေတာ႔ လမ္းေတြ ပုိေကာင္းၿပီး ဘုရားဖူးဧည့္သည္ေတြ ပုိေရာက္လာဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေက်ာ္ရင္ျမင့္