ကံ့ေကာ္၊ ရင္ခတ္တို႔ ပင္တိုင္းညႊတ္မွ် ပြင့္ၾကၿပီ။ ပိေတာက္တေဝေဝႏွင့္ ေတာင္ေလသုတ္ျဖဴးလို႔ လတန္ခူးသို႔ပင္ တုိင္ခဲ့ၿပီ။ ပိေတာက္နံ႔ထုံသင္းသင္းတို႔ ရင္မွာၿငိတြယ္ ခုိဝင္ခိုက္ စိၾတၾကယ္တို႔ ညဥ့္သန္းေခါင္ေရာက္ၿပီး ကြန္႔ျမဴးေတာက္ပသည္ႏွင့္ ႏွစ္သစ္သို႔ ကူးေပေတာ့မည္။ ေရွးစာဆိုတို႔က “ေကာင္းကင္မိုးလ စိၾတႏွင့္ မိႆရာသီ အမည္ခါေက်ာ္ ႏွစ္ဦးေပၚက” ဟု လူးတားတပုဒ္ စပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္ပင္။ ေႏြဦးပိေတာက္တို႔ လိႈင္လိႈင္ပြင့္ၿပီ။ “လမ္းတေလွ်ာက္သင္းတာမို႔ ဆန္းသေလာက္မလင္းႏိုင္ဘု ပန္းပိေတာက္မင္း” ဟူ၍ ေရွးစာဆို ဦးေၾကာ့က ပန္းတကာ့ ပန္းတို႔၏ မင္းအျဖစ္ တင္စားဖြဲ႔ဆိုခဲ့ဟန္ပင္။ ထိုပိေတာက္တို႔ ပင္လုံးညႊတ္မွ် ပြင့္ၾကပါၿပီ။ အတာသႀကၤန္ပြဲသည္ ႏွစ္ကူး၏ ႏွစ္ဦးအစ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ၁၂ လရာသီပြဲေတာ္တို႔၏ အစလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ အရွည္ၾကာဆုံးႏွင့္ ႏိုင္ငံလုံးအႏွံ႔ အရြယ္မေရြး ဆိုက္အစုံစုံတို႔ အသိုက္အၿမံဳအျပည့္ က်င္းပရာ ပြဲေတာ္ႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ အထြတ္အျမတ္ျပဳရာ ႐ုိးရာယဥ္ေက်းမႈပြဲေတာ္ ဆုိကလည္း မမွားေပ။ လူတိုင္းေစ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ လူတန္စားမေရြး ေပ်ာ္ၾကသည္၊ ပါးၾကသည္၊ ေရပက္ကစားၾကသည္မွာ ပုဂံေခတ္ကတည္းကဟု ဆိုၾကသည္။ ေရွးကမူ “ၿငိမ့္မွ်ေစာင္ျငင္း၊ အဲသီခ်င္းႏွင့္၊ ထုံသင္းနံ႔သာ၊ ေရသီတာဝယ္၊ စမၸာကရမက္၊ ပန္းေပါင္းဖက္၍၊ ေရႊခက္အျပည့္ ေမႊးမ်ိဳးထည့္ကာ၊ လယ္လွည့္ဆူလွယ္၊ တင္စံပယ္လွ်က္၊ ျမဴးရယ္ရႊင္အား လြန္ေပ်ာ္ပါးသည္၊ ကစားထုံးရည္ ဖ်န္းတည့္ေလး။” ဟု အဆိုျပဳခဲ့ၾကေပသည္။ ေရွးစာဆိုအရ၊ ေရႊဖလား ေငြဖလားတြင္ နံ႔သာေပါင္းစုံထည့္ၿပီး အရပ္တကာလွည့္ကာ အဲခ်င္းတို႔ကို သီဆိုကခုန္ ျမဴးထူးရင္း သေျပခက္၊ ပိေတာက္ခက္တို႔ျဖင့္ ေရပက္ဖ်န္းကာ ထုံးစဥ္အလာတိုင္း က်င္းပခဲ့ျခင္းပင္။ ေပ်ာ္သူတို႔ ေပ်ာ္သကဲ့သို႔ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ျပဳသူကလည္း ျပဳၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က စတုဒိသာေကၽြးျခင္း၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားအား ျပဳစုျခင္း၊ ေခါင္းေလွ်ာ္၊ ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ေပးျခင္းအမႈ ျပဳၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မူကား သားသတ္႐ုံမွ သတၱဝါတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ဆယ္မိုးဆယ္ေႏြ ခိုင္းထားေသာ ႏြားအိုမ်ားကိုလည္းေကာင္း ေဘးမဲ့ေပးခဲ့ၾကသည္။ ေဘးမဲ့ေပးျခင္းကို အိုးစည္ဗုံေမာင္းမ်ားျဖင့္ လႊတ္ေလ့ရွိေၾကာင္းကို.. “ထိန္လိုက္တဲ့အိုးစည္၊ ႏွဲကလည္းပီသနဲ႔၊ သီသူကသီ ကသူက ကသူလာ၊ ႏြားႀကီးလည္းပါသေဟ့၊ ေက်ာေပၚမွာေကာ္ေဇာ၊ အေမႊးေရာသနပ္ခါး၊ ခ်ိဳဖ်ားမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြက၊ တလ်မ္းလ်မ္းေရႊအဆင္၊ ႏြားစိတ္ထဲ အခဲသားဝင္လိုက္ရ ရႊင္လိုက္မည့္ျဖစ္ျခင္း။” ဆိုၿပီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေရးဖြဲ႔ခဲ့သည္။ သာမန္ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေစတနာမဟုတ္။ သဒၵါစိတ္ႀကီးေသာ ျမန္မာတို႔၏ ဓေလ့စ႐ုိက္တခုဟု ထင္ပါသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား၊ ဝမ္းေရးျပႆနာေၾကာင့္ ခိုင္းစားခဲ့ရေသာ္လည္း အႏိုင္က်င့္လိုစိတ္မရွိေသာ စ႐ုိက္ကို ေဖာ္ျပေနသလိုပင္။ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ေဘးမဲ့ေပးလိုက္သည္ကိုပင္ လူတို႔ အျမတ္တႏိုး တန္ဖုိးထားေသာ ေကာ္ေဇာျဖင့္ အလွဆင္၊ ပန္းမ်ားဘုရင္ ပိေတာက္ခက္တို႔ကို ဦးခ်ိဳတြင္ ပန္ဆင္၍ ေဘးမဲ့အရပ္သို႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့ၾကပုံမွာ ကာယကံရွင္ အဘယ္မွ် ဝမ္းသာေလမလဲ ဆိုသည္ကို သိလိုစိတ္ေဇာျဖင့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက “ႏြားစိတ္ထဲ အခဲသားဝင္လိုက္ရ” ဟု ေဖာ္ျပထားသည္ကလည္း ပီတိတခုအျဖစ္ ျမင္ေတြ႔ရသည္ပင္။ ဤသည္မွာလည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရေသာ ကိစၥအရပ္ရပ္တို႔တြင္ မွားသည္ရွိ၊ မွန္သည္လည္းရွိသည္မွာ ေလာကသဘာဝတခုပင္။ သို႔အတြက္ စိတ္ေျဖရာအျဖစ္လည္းေကာင္း စိတ္အညစ္အေၾကးကို ေဆးေၾကာသန္႔စင္ျခင္း အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ထိုသို႔ေသာေန႔ကို အခါႀကီး၊ ရက္ႀကီးအျဖစ္ သတ္မွတ္၍ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ အနည္းဆုံး တႏွစ္တႀကိမ္ မိမိစိတ္ကို မိမိျပန္ၾကည့္၍ ႏွစ္ေဟာင္းအညစ္အေၾကးတို႔ကို ႏွစ္သစ္သို႔ မသယ္ေဆာင္လိုေသာ ေရွးျမန္မာတို႔၏စိတ္ကို ျမင္ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ “အကုသိုလ္ ပလုတ္က်င္း” သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ဤမွတဆင့္ သတိတရားတို႔ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါက တတ္ႏိုင္သမွ် အကုသိုလ္အမႈကို ေရွာင္လိုစိတ္တို႔ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ပန္းပိေတာက္တို႔ ပြင့္လန္းရာ ရာသီ။ ကံ့ေကာ္ပန္းတို႔ ေဝဆာေသာရာသီ။ အပူရွိန္တို႔ျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳရာ ရာသီ။ အႏွီရာသီတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာ ေရေအးေအးမ်ားျဖင့္ ပက္ဖ်န္းၿငိမ္းခ်မ္းပါေစေၾကာင္းႏွင့္ ႏွစ္ေဟာင္းအညစ္အေၾကးမ်ားကို ေဆးေၾကာသန္႔စင္၍ ႏွစ္သစ္ကို ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ ထုံမႊမ္းႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ေတာင္းဆုေမတၱာ ပို႔သလိုက္ရပါသတည္း။ ေရသြန္းစံေပ်ာ္သည့္ ပိေတာက္ရာသီတြင္ အႏၱရာယ္အေပါင္းမွ ကင္းေဝးႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။ ထြန္းေဇာ္ေဌး