“ႏိုင္ငံတခု၏ အတက္အက်မွာလည္း ထိုႏိုင္ငံေနသူတ႔ို၏ အမွန္အမွားအေပၚတြင္ တည္ေနပါသည္။ အမွားကို အမွန္တရားျမင္ေအာင္ ဆုံးမရန္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းလည္းလို၏၊ ထိုေခါင္းေဆာင္ကား ငါ့ညီတို႔ပင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ၏”..တဲ့..။ ဒါ..ဟိုလြန္ခဲ့ေသာ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္က ရန္ကုန္ေကာလိပ္မဂၢဇင္း အမွတ္ (၂) မွာပါတဲ့ “မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ေမြးပါ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေက်ာက္စာဝန္ေတာ္စိန္ခို ေရးသားခဲ့တဲ့စာပါ။ သူက ရန္ကုန္ေကာလိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ဝင္လည္း ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ဒီစာကိုဖတ္ၿပီး အဲ့ဒီေခတ္က ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးဟာ ညီအစ္ကိုဆက္ဆံေရးအျဖစ္ သေဘာထားဟန္ ရွိပါတယ္။ ေတာ္စိန္ခိုက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ညီငယ္လိုသေဘာထားၿပီး ဆုံးမခဲ့တာ။ အဲ့ဒီေခတ္ကာလရဲ႕ ရန္ကုန္ေကာလိပ္အေျခေနက ဆိတ္ၿငိမ္လြန္းဟန္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္၊ တိုင္းျပည္အေပၚ ထားရမယ့္ စိတ္ထားပိုင္းကစၿပီး ျပည္သူ႔နီတိအျဖစ္ သင္ၾကားခဲ့ရတာေတြ ရွိခဲ့ပုံပဲ။ ၁၉၁၃ ခုႏွစ္ ပထမအႀကိမ္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္ မဂၢဇင္းမွာလည္း ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မက္သ႐ူးဟန္းတားက “တိုင္းျပည္လူငယ္တို႔၏စိတ္၌ မိမိကိုယ္က်ိဳးထက္ တိုင္းျပည္အက်ိဳး ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာဝန္ႀကီးရွိသည္ဟု စြဲၿမဲထားရေပမည္။ မိမိ ဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ ေရာက္ရာဘဝ ပတ္ဝန္းက်င္ မိတ္သဟာတို႔ သာယာရႊင္လန္းေအာင္ ဖန္တီးေပးရမည္။” လို႔ အမွာစာနဲ႔ ဆုံးမထားတာလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ေတာ္စိန္ခိုကလည္း အလားတူ အမ်ိဳးကိုခ်စ္တတ္ဖို႔ သင္ၾကားေရးသားခဲ့တာပါ။ ေတာ္စိန္ခိုဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ရွမ္းတ႐ုတ္ ကျပားတေယာက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေနထိုင္ရာဝန္းက်င္နဲ႔ သူက်င္လည္ရာႏိုင္ငံဟာ သ႔ူႏိုင္ငံအျဖစ္ အျမင္က်ယ္က်ယ္ လက္ခံခဲ့ဟန္ပါပဲ။ သူဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူ ခံယူထားခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီကာလရဲ႕ တကၠသိုလ္ (သို႔) ေကာလိပ္ရဲ႕ ဆရာေတြကို တင္ျပရန္ စိတ္ကူးၿပီး ေတာ္စိန္ခိုအေၾကာင္း အစျပဳလို႔ ေရးလိုက္တာပါပဲ။ ေတာ္စိန္ခိုရဲ႕ အမည္ရင္းက “သုခ်န္ေကာက္” လို႔ေခၚတယ္။ သူ႔အေဖက တ႐ုတ္ျပည္ အမြိဳင္ကေန ေမာ္လၿမိဳင္ကို ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့တာ။ ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္ၿပီး စီးပြားရွာ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ရင္း ရွမ္းမင္းသမီး ေဒၚႏုနဲ႔ အေၾကာင္းပါခဲ့ရာက ၁၈၆၄ ဒီဇင္ဘာ ၇ ရက္မွာ ေတာ္စိန္ခိုကို ေမြးခဲ့တာ။ ဖခင္ျဖစ္သူ ေတာ္စိန္စြန္း (သုခ်န္စြန္း) ဟာ အထက္ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို ကုန္ကူးစီးပြားရွာတဲ့သူပါ။ သားျဖစ္သူကိုေတာ့ အထက္တန္း ေရာက္သည္အထိ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ရန္ကုန္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ထားခဲ့တာ။ သူ႔ရဲ႕ ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္မႈေၾကာင့္ ၁၈၈၁ ခုႏွစ္ သူ႔အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္မွာ ကာလကတၱား တကၠသိုလ္ရဲ႕ စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ အက္ဖ္ေအစာေမးပြဲကိုေတာ့ ၁၈၈၁ မွာ ေအာင္ျမင္ၿပီး ရန္ကုန္ေကာလိပ္ကပဲ ဘြဲ႔ရခဲ့တာပါ။ ၁၈၈၄ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္စိန္ခိုဟာ အိႏၵိယ အိုင္စီအက္စ္ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ၁၈၈၆ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ကို ေမာင္ပို နာမည္နဲ႔ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ ၁၈၉၂ မွာေတာ့ ေတာ္စိန္ခိုဟာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ ကင္းဘရစ္တကၠသိုလ္ ခ႐ုိက္ေကာလိပ္ကေန ဝတ္လုံဘြဲ႔ရခဲ့တယ္။ ၁၈၉၃ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအစိုးရရဲ႕ လက္ေထာက္အတြင္းဝန္အျဖစ္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရထံမွာ အမႈထမ္းခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ေရွးေဟာင္းသုေတသနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မြန္နယ္ေျမကို လွည့္လည္ကြင္းဆင္း သုေတသန လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ကြင္းဆင္း သုေတသန အၿပီးမွာေတာ့ မြန္ဘာသာစကားနဲ႔၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သုဝဏၰဘုမိၼဆိုင္ရာ စာတမ္းကို ထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေတာ္စိန္ခိုဟာ အေတာ္အက်ိဳးေဆာင္ခဲ့တာ ေတြ႔ရသလို သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဗုဒၶဘာသာကို လြန္စြာ ကိုင္း႐ႈိင္းသူတေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ပထမျပန္စာေမးပြဲ က်င္းပႏိုင္ေရးအတြက္ အဂၤလိပ္အစိုးရကို တိုက္တြန္းက်င္းပေပးေစခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ သီလရွင္ေတြ စာေျဖခြင့္၊ ပါဠိစာေပသင္ၾကားေရးကိုလည္း  စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးစားခဲ့သလို သူကိုယ္တိုင္လည္း ၁၈၉၅ မွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးထံမွာ သင္ယူခဲ့တယ္။ ၁၈၉၇ ထဲေရာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္အစိုးရဟာ ေတာ္စိန္ခိုကို ပီကင္းေစလႊတ္ၿပီး ဘာသာျပန္အရာရွိအျဖစ္ အပ္ခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕မွတ္တမ္းေတြကေတာ့ ပီကင္းလႊတ္ၿပီး တ႐ုတ္စာသင္ေစတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ္စိန္ခိုဟာ တ႐ုတ္ေရးရာ အႀကံေပးအရာရွိအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံရတဲ့အျပင္ ကမၸည္းေက်ာက္စာဝန္ရာထူးကိုပါ ပူးတြဲထမ္းေဆာင္ရတယ္။ ၁၈၉၉ မွာ တ႐ုတ္ျပည္ ေဘာက္ဆာသူပုန္ ပုန္ကန္မႈျဖစ္ေတာ့ နယ္ေျမစိုးမိုးေရးအတြက္ ေတာ္စိန္ခိုကို ျမန္မာနယ္ျခားေစာင့္အရာရွိအျဖစ္ ခန္႔အပ္အမႈထမ္းေစခဲ့တာဟာ ၁၉၀၁ ခုႏွစ္ ေဘာက္ဆာသူပုန္ ၿငိမ္သြားသည္အထိပါပဲ။ ဒီၾကားထဲ ၁၉၀၀ ျပည့္ႏွစ္ထဲမွာ အဂၤလိပ္အစိုးရနဲ႔ တ႐ုပ္တို႔ နယ္စပ္ျပႆနာျဖစ္ေတာ့ ေတာ္စိန္ခိုကပဲ ယူနန္ေျမာက္ပိုင္း ျပည္နယ္ဘုရင္ခံနဲ႔ ျမစ္ႀကီးနားခ႐ုိင္ဝန္၊ ဗန္းေမာ္ခ႐ုိင္ဝန္တို႔ကို ေတြ႔ဆုံေပးၿပီး အေက်အလည္ ညိႇႏိႈင္း ေစ့စပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၀၂ ေရာက္မွ သူ႔ရဲ႕ မူလရာထူးကို ျပန္လည္ ထမ္းေဆာင္ရျပန္ပါတယ္။ အဲ့ဒီကာလ ပညာေရးဆင္ဒီကိတ္မွာလည္း အမႈေဆာင္အျဖစ္ တာဝန္ယူရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၁၉၀၃ ခုႏွစ္ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ျပႆနာတရပ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုံး ေက်ာင္းသားသပိတ္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ျဖစ္ပုံက ပညာဝန္က “ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းတက္တာနဲ႔ ဆရာကို ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးမွ အတန္းထဲဝင္ရမယ္” ဆိုတဲ့ အမိန္႔ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအမိန္႔ကို အ႒မတန္း (ထိုစဥ္က အထက္တန္းျဖစ္တယ္) ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာတခ်ိဳ႕နဲ႔ အဆင္မေျပ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာတခ်ိဳ႕ကလည္း အမိန္႔အတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြကို လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ဖို႔ ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက လက္မခံဘူး။ လက္မခံႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ား စာသင္ခန္းထဲက ထြက္သြားဖို႔ ေျပာရာက အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြဟာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ စာသင္ခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းမတက္ရတာ ၾကာလာေတာ့ အမိအဖျဖစ္သူေတြက စိတ္ပူလာၾကတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေတာ္စိန္ခိုကို မိဘေတြ အကူညီေတာင္းၿပီး ဆူးေလဘုရားလမ္းမွာရွိတဲ့ ဝိတိုရိယခန္းမ (ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ) မွာ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြ စုေဝးၿပီး ေက်ာင္းသား လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ျခင္း ကိစၥကို စုေဝးတိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ ၄၀၀ ေက်ာ္ တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ စည္းေဝးပြဲအစမွာ ေတာ္စိန္ခိုက လက္အုပ္ခ်ီရွိခိုးတဲ့ ျမန္မာဓေလ့မွာ ရွင္ဘုရင္ကို လက္အုပ္ခ်ီတာက အစျပဳၿပီး ႐ုိေသထိုက္သူကို ႐ုိေသျခင္းနဲ႔ အတင္းအဓမၼ လက္အုပ္ခ်ီခိုင္းလို႔ မရေၾကာင္းတို႔ကို ရွင္းလင္းတင္ျပၿပီး ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ားအေနနဲ႔ မည္သို႔ျဖစ္ေစလိုေၾကာင္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပးဖို႔ လိုေၾကာင္းတို႔ကို ေမးျမန္းအဆုံးျဖတ္ျပဳၿပီး ပညာဝန္ျဖစ္သူနဲ႔ ညိႇႏႈိင္းေပးကာ အမိန္႔ကို ပယ္ဖ်က္ေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပထမဆုံး အတန္းထဲက ထြက္ခြာသြားသူကေတာ့ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ျဖစ္လာမယ့္ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ အေလာင္းအလ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ ၁၉၀၃ ခုႏွစ္ ပညာေရးျပႆနာကို ေတာ္စိန္ခို ေျဖရွင္းေပးခဲ့ပုံပါ။ ၁၉၀၅ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ပါဠိေျဖဆိုျခင္းကို ႀကီးၾကပ္ေပးခဲ့သလို သာသနာပိုင္ခန္႔ထားေရးကိုလည္း အားစိုက္လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရက ၁၉၀၆ မွာ ကမၸည္းေက်ာက္စာဝန္ရာထူး ေပၚလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေတာ္စိန္ခိုကိုပဲ ေက်ာက္စာဝန္အျဖစ္ ခန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္စိန္ခိုဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သီးျခားတကၠသိုလ္တခု တည္ေထာင္ေပးေရးကို အဂၤလိပ္အစိုးရထံ အႀကံေပး တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၁၀ ကတည္းက ေဆာ္ၾသခဲ့သူအျဖစ္ သမိုင္းမွတ္တမ္း တင္ထားခဲ့ၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္လို႔ တကၠသိုလ္တခု ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ရင္ အဲ့ဒီတကၠသိုလ္မွာ ဗုဒၶအဘိဓမၼာကို သင္ၾကားပို႔ခ်ေရးကိုလည္း ထပ္ဆင့္အႀကံျပဳခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါအျပင္ တကၠသိုလ္ ဖြင့္ေပးမည္ ဆုိပါကလည္း ရန္ကုန္မွာသာမဟုတ္ မႏၱေလးမွာလည္း တကၠသိုလ္တခု ဖြင့္ေပးသင့္ေၾကာင္းကိုလည္း အႀကံျပဳခဲ့သူလည္း ျဖစ္တယ္။ ဖာနီဗယ္တို႔အတူ ျမန္မာသုေတသနအသင္းမွာလည္း ေတာ္စိန္ခိုဟာ အေရးပါတဲ့ တည္ေထာင္သူ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၂၃ ထဲမွာေတာ့ အဂၤလိပ္တို႔ရဲ႕ မင္းတိုင္ပင္အမတ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ျခင္း ခံရျပန္ပါတယ္။ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္ မႏၱေလးမွာ ဥပစာေကာလိပ္ ဖြင့္ခြင့္ရတာန႔ဲပတ္သက္ၿပီး “မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ ျပည္ပကေန ဘြဲ႔ယူသင္ၾကားလာတဲ့ ေရႊျပည္ေမာင္ေမာင္ေလးနဲ႔ ေတာ္စိန္ခို၊ ရေသ့ႀကီး ဦးခႏၱီ၊ စတဲ့ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြ တိုက္တြန္းမႈနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးေကာလိပ္ဝန္းထဲမွာ မႏၱေလး ဥပစာေကာလိပ္ကို ဖြင့္တယ္လို႔ မွတ္တမ္းလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မႏၱေလးေကာလိပ္မွာ ေတာ္စိန္ခိုဟာ မႏၱေလးေကာလိပ္ရဲ႕ ပထမဆုံး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးအျဖစ္ ခန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရကေတာ့ ေတာ္စိန္ခိုကို ၁၉၀၃ ခုႏွစ္မွာ KIH ဘြဲ႔၊ ၁၉၁၁ ခုႏွစ္မွာ ISO ဘြဲ႔၊ ၁၉၁၇ မွာ CIE ဘြဲ႔တို႔ကို ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တယ္။ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္မွာေတာ့ တာဝန္မ်ားကေန အၿငိမ္းစားယူခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္စိန္ခိုရဲ႕ ေရွးေဟာင္းသုေတသန ေတြ႔ရွိခ်က္ အေထာက္အထားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တ႐ုတ္ယဥ္ေက်းမႈ ၾသဇာကို အေလးေပး တင္ျပလြနး္တယ္လို႔ ဦးေမေအာင္က ျပန္လည္ေခ်ပတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္စိန္ခိုဟာ ျမန္မာပညာေရး ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဗုဒၶဘာသာအေရးတို႔မွာ တာဝန္ေက်ေက် လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ပညာေရးဘက္မွာဆိုရင္လည္း ျမန္မာေတြ ပညာေရး စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ ေတာ္စိန္ခိုပညာသင္ဆုကို ေပးအပ္ၿပီး အက်ိဳးေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီပညာသင္ဆုကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း ရဖူးသူတေယာက္အျဖစ္ သမိုင္းမွာ မွတ္သားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း သူျပဳစုေဖာ္ထုတ္ခဲ့တာေတြ မ်ားစြာေတြ႔ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ား၊ တိုင္းရင္သား႐ုိးရာ ေရွးေဟာင္းပုံျပင္မ်ား၊ လႊတ္ေတာ္မွတ္တမ္းတို႔ ေရးသားခဲ့တယ္။ ဒါအျပင္ ကလ်ာဏီသိမ္ေက်ာက္စာနဲ႔ မင္းဘူးဦးၾသဘာသရဲ႕ မဟာဇနကၠဇာတ္တို႔ကို အဂၤလိပ္လို ျပန္ဆိုခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ဖြား ရွမ္းတ႐ုတ္ႏြယ္ဘြား ေတာ္စိန္ခိုဟာ သူ႔ဘဝေနာက္ပိုင္းေတြမွာ မႏၱေလးမွာပဲ အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကုန္သည္ႀကီး မစၥတာတင္ထြန္းရဲ႕ သမီး ေဒၚျမနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီး သား ၆ ဦး၊ သမီး ၁ ဦး ထြန္းကားခဲ့ပါတယ္။ ပင္နီအက်ႌကို အၿမဲဝတ္ဆင္ၿပီး သားသမီးမ်ားကိုပါ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ေနထိုင္ျပဳမူေအာင္ သင္ၾကားေပးခဲ့သူ ဆရာႀကီး ေတာ္စိန္ခိုဟာ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္ ေမ ၂၉ ရက္ေန႔ မႏၱေလးေနအိမ္မွာပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ျမန္မာတို႔အက်ိဳးေဆာင္ခဲ့သူ ႏိုင္ငံအက်ိဳးေဆာင္ခဲ့သူအျဖစ္ ဆရာႀကီးေတာ္စိန္ခိုအား မွတ္တမ္းတင္ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ဆရာေ႒း ကိုးကား

• ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း(အတြဲ-၅)။
• ေရႊဥၾသ ေရး တခ်ိန္ကထင္ရွားခဲ့ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ား။
• ေဒါက္တာသန္းထြန္း သန္းထြန္းရွစ္ဆယ္ျပည့္။
• မေလးလုံ ေဖေမာင္တင္သို႔မဟုတ္ ဘသက္ရွည္။