“သင္တုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔မွာ မသာေခါင္း ထမ္းရလိမ္႔မယ္” လုိ႔ ေဗဒင္ဆရာ ကေဟာလုိက္ရင္ လူတုိင္းလုိလုိ တုန္လႈပ္ထိတ္လန္႔သြားဖုိ႔ ေသခ်ာပါတယ္။ လူေတြမွာ အတိတ္ နိမိတ္ အယူအစဲြေတြရွိၾကတယ္။ ကုိယ္႔အိမ္ေရွ႕မွာ အသုဘကားက စက္ပ်က္လုိ႔ လာရပ္ေနရင္ စိတ္ထဲမွာ ခုေကာင္းခုေပလိမ္႔မယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ နာေရးဓေလ႔က လူတစ္ေယာက္ ကုိယ့္ေနအိမ္မွာပဲ ကြယ္လြန္ရင္ ရုပ္ကလာပ္ကုိ သခ်ႋင္းက ေရခဲတုိက္ကုိ မပုိ႔ဘဲ ကုိယ့္အိမ္မွာပဲ နာေရးကုိ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ယခုအခါ အဲယားကြန္းေခါင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ (သားငါးေတြ တာရွည္ခံေအာင္အေအး ဓာတ္နဲ႔ထားသလုိ) ရုပ္ကလာပ္ကုိ အေအးဓာတ္ေပးတဲ့ ေခါင္းေတြ ရွိေနၿပီမုိ႔ ခရီးေ၀းက ေဆြမ်ိဳးစုံေအာင္ ေစာင့္ခ်င္ရင္ မပုပ္ဘဲ ရက္ရွည္ေစာင့္ႏုိင္တယ္။ ကြယ္လြန္သူက ကုိယ့္အိမ္ျပင္ပ ေဆးရံုေပၚမွာ၊ ခရီးသြားရင္း အျခားေဒသတစ္ခုမွာ ေသဆုံးတာဆုိရင္ေတာ့ ရုပ္အေလာင္းကုိ အိမ္ထဲျပန္မသြင္းေတာ့ဘူး။ ခုိက္တတ္တယ္လုိ႔ အယူအစဲြရွိတယ္။ အိမ္အျပင္ လမ္းေပၚပဲ ရုပ္အေလာင္းကုိ ထားရတယ္။ ဒီေနရာကမွ သခ်ဳႋင္းကုိ နာေရးကားနဲ႔ ခ်တာ။ နာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စြဲလမ္းယုံၾကည္တာေတြကေတာ႔ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ၾကက္မ သာ၊ ၀က္မသာ၊ ႏြားမသာ (ၾကက္သား၊၀က္သား၊အမဲသား) ေတြကုိေတာ႔ ေစ်းျခင္းႀကီးနဲ႔ ကုိယ္႔အိမ္ထဲသြင္းယူလာၿပီး ဒီအိမ္မွာ တသက္လုံးေနတဲ့ လူမသာကုိမွ ဘာေၾကာင့္ အိမ္ထဲအသြင္းမခံတာလဲလုိ႔ ေမးခြန္းထုတ္သူေတြလည္းရွိတယ္။ အယူအစဲြေဟာင္းေတြကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့တာ္လွန္သူေတြလည္း ရွိလာတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ၂၉ လမ္းမွာ နာေရးတစ္ခုရွိတယ္။ ကြယ္လြန္သူက ေဒၚသီသီတဲ့။ ေန႔လယ္ ၁း၀၀ နာရီမွာ ရုပ္အေလာင္းကုိ သူ႔ေနအိမ္ကေန ေအးရိပ္ၿငိမ္သခ်ဳႋင္းကုိခ်မွာ။ အခ်ိန္နီးလာၿပီမုိ႔ နာေရးရွင္ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ လူေတြစုရံုးစုရံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာၿပီ။ အခ်ိန္ကုိက္ပါပဲ ခ်မ္းျမသုခ လုိ႔ စာတန္းထုိးထားတဲ႔ နာေရးယာဥ္အနက္ႀကီး ေရာက္လာတယ္။ နာေရးကားေပၚက လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာတယ္။ ကုိေက်ာ္စန္း၀င္း နဲ႔ မမုိးမုိးသဲ။ ယခုမွ မဂၤလာေဆာင္လာၾကတာ။ သတုိ႔သားနဲ႔သတုိ႔သမီးက ပန္းႏုေရာင္မဂၤလာ၀တ္စုံကုိ ဆင္တူ၀တ္ထားတာပါ။ ရင္ဘတ္မွာ သစ္ခြပန္းေတြ ကုိယ္စီထုိးလုိ႔။ ကုိေက်ာ္စန္း၀င္းက မႏၱေလးၿမိဳ႕ ခ်မ္းျမသုခ လူမႈကူညီေရးအသင္းမွာ အသင္း သားပါ။ ခ်မ္းျမသုခလူမႈကူညီေရးအသင္းက နာေရးေတြကုိ ခ်ေဆာင္ေပးသလုိ က်န္းမာ ေရးခ်ိဳ႕တဲ႔သူေတြကုိလည္း ေဆး၀ါးကုသေပးတယ္။ ခုိကုိးရာမဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြကုိ ဘုိးဘြားရိပ္သာဖြင့္လွစ္ေစာင္႔ေရွာက္ေပးေနသလုိ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ အဘုိးအဘြားေတြကုိ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ပုံမွန္သြားေရာက္ၿပီး က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ေပးတာ၊ ေငြေၾကးနဲ႔ အစားအစာေပးလွဴတာလည္းလုပ္တယ္။ ခ်မ္းျမသုခမွာ လူမႈေရးအသိၾကြယ္၀သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ကုိေက်ာ္စန္း၀င္းက သူတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔မွာ မွတ္မွတ္ရရ လူမႈအက်ိဳးျပဳလုပ္ဖုိ႔ ဆႏၵရွိတယ္။ သူ႔သတုိ႔သမီး မမုိးမုိးသဲကလည္း သူနဲ႔စိတ္တူကုိယ္တူ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔မွာပဲ စုံတဲြ အသုဘကား ေမာင္းၾကတာပါ။ “လူေတြက နည္းနည္းအယူသီးၾကတယ္ဗ်။ မဂၤလာနဲ႔ အမဂၤလာ မေပါင္းစပ္ရ ဘူးေျပာေနတယ္။ ေနာင္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္ေတြလည္း နာေရးအက်ိဳးေဆာင္မႈကုိ စိတ္၀င္စားလာေအာင္ မဂၤလာေန႔မွာ နာေရးကားေမာင္းတာပါ” လုိ႔ မဂၤလာ သတုိ႔သား ကုိေက်ာ္စန္း၀င္း ကေျပာတယ္။ သတုိ႔သမီးကလည္း မိတ္ကပ္အေဖြးသား။ မဂၤလာေဆာင္ ဧည့္ခံခဲ့တဲ့အတုိင္း ပန္းႏုေရာင္ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ထဘီနဲ႔။ သတုိ႔သားကလည္း သတုိ႔သမီး နဲ႔ဆင္တူ ပုဆုိးနဲ႔ တုိက္ပုံနဲ႔။ “မဂၤလာေဆာင္တာက ေတာင္ၿမိဳ႕(အမရပူရၿမိဳ႕) မွာ။ နာေရးပုိ႔ရမွာက ၁း၀၀ နာရီ။ ၁၂း၃၀ ေလာက္အေရာက္သြားရမွာ။ မဂၤလာေဆာင္ခန္းမမွာ သိမ္းတာျပဳတာနဲ႔ ၁၂း၀၀ နာရီေလာက္ေရာက္ေနၿပီ။ မိသားစု မွတ္တမ္းဓာတ္ပုံေတြ ရုိက္မေနႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ခန္းမကေန ခ်မ္းျမသုခကုိ တန္းသြားတယ္။ အိမ္မျပန္ေတာ့ဘူး။ မိတ္ကပ္ေတြဖ်က္ခ်ိန္လည္း မရေတာ႔ဘူး” လုိ႔ သတုိ႔သမီး မမုိးမုိးသဲက ေျပာတယ္။ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးက နာေရးကားႀကီးေမာင္းလုိ႔ ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ နာ ေရးအိမ္ေရွ႕မွာ ကားကုိရပ္တယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ကားေပၚမွာ အဆင္သင့္တင္လာတဲ့ ေခါင္းတလားကုိ ထုတ္တယ္။ ရုပ္ကလာပ္ကုိ ေခါင္းထဲထည့္တယ္။ အ၀တ္နက္ေတြဆင္တူ၀တ္ထားတဲ႔ ကြယ္လြန္သူရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟေတြကေတာ့ ငုိၾကၿပီ။ ရုပ္ကလာပ္ထည့္ထားတဲ့ ေခါင္းကုိ နာေရးကားေပၚတင္ဖုိ႔ မယူလာၾကတယ္။ ေရွ႕ဆုံးက ဦးေဆာင္သယ္ယူသူက သတုိ႔သမီး မမုိးမုိးသဲ။ ပန္းႏုေရာင္ မဂၤလာ ၀န္စုံနဲ႔။ ေခါင္းမွာ သစ္ခြပန္းေတြေ၀လုိ႔။ မ်က္ႏွာက ေႂကြမိတ္ကပ္နဲ႔။ ပန္းႏုေရာင္ ဇာပ၀ါက ေလမွာတလြင့္လြင့္နဲ႔။ မဂၤလာေမာင္ႏွံက လူမႈအကိ်ဳးျပဳအလုပ္ကုိ မဂၤလာဦးမွာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါၿပီ။  ေက်ာ္ရင္ျမင့္