ဖီးဆင့္စက္ဘီးႏြမ္းေလးနဲ႔ အဘိုိုးအိုတစ္ဦးရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ေမွာင္ရီသမ္းေနပါၿပီ။ အဘိုးဦးဘိုရဲ႕ အသက္ဟာ ၇၇ နွစ္ရွိၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အဘိုးရဲ႕ စက္ဘီးခံုေနာက္မွာ ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ေနွာင္ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္ထုပ္တစ္ထုပ္က အၿမဲပါတတ္သလို စက္ဘီးလက္ကိုင္မွာလည္း အစြန္းအထင္းေတြနဲ႔ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းအိတ္တစ္လံုး ကိုလည္းအျမဲ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အိတ္ထဲမွာက ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္၊ ေရသန္႔ဘူး၊ ေဆးလိပ္ဘူးခြ႔ံတစ္ခုနဲ႔ တိုလီမုတ္စအစံု။ စက္ဘီးေရွ႕ျခင္းေတာင္းထဲမွာေတာ့ မပို႔ျဖစ္လို႔ က်န္ေနေသးတဲ႔ ဂ်ာနယ္သံုးေလးေစာင္ကို ေတြ႔ရတယ္။ အဘိုးရဲ႕ေခါင္းမွာ ၀ါးခေမာက္ေလး ေဆာင္းထားၿပီး အေရာင္လြင့္ေနတဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းစတစ္အက်ႌအျဖဴေရာင္ လက္ရွည္နဲ႔ ခရမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အကြက္စိပ္စိပ္ ပုဆိုးႏြမ္းကို တြဲ၀တ္ဆင္ထားပါတယ္။ “ၾကာၿပီ အဘိုး ဒီအလုပ္လုပ္တာ ဆယ္နွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဘာသာေရးဂ်ာနယ္ကိုင္တယ္။ သတင္းစာေတြမကိုင္ဘူး” လို႔ အဘိုး က ေျပာတယ္။ အဘိုးဦးဘိုလို အသက္ ၇၇ နွစ္ အရြယ္ဟာ အိမ္မွာ မိသားစုနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးအနားယူေနရမယ့္ အသက္အရြယ္ ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းမထက္မွာ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ တစ္အိမ္တက္စင္း ဂ်ာနယ္ပို႔တဲ့အလုပ္ကို မက္မက္ေမာေမာ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူျဖစ္တယ္။ သူ႔ပို႔ရတဲ႔ ဂ်ာနယ္အမ်ိဳးအစားအမ်ားစုက ဘာသာေရး ဂ်ာနယ္ေတြျဖစ္ၿပီး ဂ်ာနယ္ပို႔ရတဲ့ အိမ္အေရအတြက္ကိုလည္း အဘိုးက အခုလိုဆိုတယ္။ “ေနလ တို႔ ဘုန္းေရာင္ တို႔ ဓနသိဒၶိ၊ ဇဗၼဴဒိပ္တို႔ အဲ႔လိုဟာေတြကိုင္တာ ရိုးရိုးေဘာလံုးဂ်ာနယ္တို႔မကိုင္ဘူး။ အဘိုးမိတ္ေဆြေတြကလည္း အဲ့လိုဟာေတြမဖတ္ဘူး။ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္တာပဲဖတ္ၾကတာ။ အေနာက္ၿမိဳ႕သစ္ ၆၄ လမ္းနဲ႔ ၆၅ ၾကား အဲဒီက အားႀကီးယူတယ္။ ပို႔ရတဲ့အိမ္ေတြကမ်ားတယ္။ အိမ္ ၁၀၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ေစ်းခ်ိဳဆို စေနေန႔သြားတယ္။ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာဆို အေနာက္ၿမိဳ႕သစ္ေပါ့။ တစ္ပတ္တစ္ခါပို႔ေပးရတယ္။ ေန႔စဥ္သြားေနရတာပဲ ဂ်ာနယ္လုပ္ငန္းဆိုေတာ့။ တနလၤာၾက နည္းနည္းပါးသြားၿပီ။” လို႔ အဘိုးဦးဘိုက သူ႔ ေန႔စဥ္သူ႔ဂ်ာနယ္ပို႔ရတဲ့ အေရအတြက္ကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြေထာင္ၿပီး အားပါးတရေျပာျပတယ္။ အဘိုးဦးဘိုမွာ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးသံုးေယာက္နဲ႔ သားသမီးနွစ္ေယာက္က ေမြးထားတဲ့ ေျမးေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္။ သမီးတစ္ေယာက္က ေနျပည္ေတာ္က အစိုးရရံုးတစ္ရံုး မွာ အစိုးရ၀န္ထမ္း တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနၿပီး လစဥ္ေငြေထာက္ပံ့ေပးတာမ်ိဳးရွိတယ္။ သားသမီးေတြက အဘိုးကို အသက္ႀကီးၿပီမို႔ ဂ်ာနယ္ပို႔တဲ့အလုပ္မလုပ္ဖို႔ တားေပမယ့္ အဘိုးကေတာ့ က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဒီအလုပ္လုပ္ေနရတာကို ေက်နပ္ေနပံုရတယ္။ အဘိုးက တစ္အိမ္တက္ဆင္း ဘာသာေရးဂ်ာနယ္ေတြ ပို႔ရတဲ့အေပၚမွာလည္း ကုသိုလ္ရတဲ့ အလုပ္လို႔ ခံယူထားပံုရတဲ့အတြက္ သားသမီးေတြတားျမစ္တဲ့စကားကို လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ “အဘိုး ဒီအလုပ္မလုပ္လည္း မိသားစုစား၀တ္ေနေရးက ရပါတယ္။ အဘိုးကိုယ္တိုင္က ငါက်န္းမာေရးေကာင္းေနတာ လုပ္မယ္ဆိုၿပီးလုပ္ေနတာ။ သားသမီးေတြက ေျပာတယ္။ သူတို႔က မသြားနဲ႔ အိမ္လာစားပါ။ အိမ္လက္နိုက္ေဆးစား အဲ့လိုေျပာတယ္။ အဲ့ဒါကို အဘိုးက ကိုယ္လႈပ္ရွားနိုင္တုန္း လႈပ္ရွားမယ္ဆိုၿပီး ေနလိုက္တာေပါ့။ ၀ါသနာလည္းပါတယ္။ ကုသိုလ္ေရးလည္း ရတယ္ေလ။ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သတ္တာ ပို႔ရတာ။” လို႔ အဘိုးဦးဘိုက ေျပာတယ္။ အဘိုးရဲ႕ ဂ်ာနယ္ပို႔လို႔ ရတဲ႔ တစ္ေန႔၀င္ေငြက အနည္းဆံုး (က်ပ္) နွစ္ေထာင္နဲ႔ နွစ္ေထာင္ငါးရာၾကားမွာရွိတယ္။ တစ္ေန႔တာရွာလို႔ရတဲ႔ ပိုက္ဆံကို အိမ္မွာရွိတဲ့ အဘိုးထက္ အသက္ ၅ နွစ္ငယ္တဲ႔ အဘိုးရဲ႕ ဇနီး သံုးဖို႔လိုအပ္တဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ေပးၿပီး ဒီလိုေပးနိုင္တဲ့အေပၚမွာလည္း အဘိုးက၀မ္းသာ ဂုဏ္ယူေနပံုရတယ္။ “တစ္ရက္ကို ၂၀၀၀ ေလာက္၊ တစ္ခါတေလ ၂၅၀၀ ေလာက္က်န္တယ္။ ရတဲ့ ပိုက္ဆံကို အဖြားႀကီးက ေတာ္ၾကာ ဆီလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဆီ ၁၂၀၀ ဖိုး၀ယ္လိုက္ျပန္၊ ေတာ္ၾကာ ၾကက္ဥ တစ္ေထာင္ဖိုး၀ယ္လိုက္ အဲလို၀ယ္ေပးလိုက္တာ” လို႔ အဘိုးက ရယ္ေမာၿပီး ေျပာတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြ ရႈပ္ေနတဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕က လမ္းမႀကီးေတြေပၚမွာ အဘိုးဦးဘိုတစ္ေယာက္ ဂ်ာနယ္ပို႔သြားရင္း မေတာ္တဆ ကားနဲ႔ ပြတ္တိုက္မိတာ၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ပြတ္တိုက္မိတာေတြလည္း တခါတရံ ၾကံဳရတာမ်ိဳးရွိတယ္။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲကမွ အဘိုးဦးဘိုကို ကားတစ္စီးက ပြတ္တိုက္သြားလို႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကူညီတဲ့ဓာတ္ပံု အင္တာနက္ေပၚမွာ ျပန္႔သြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္လည္းရွိခဲ့ၿပီး ဒီျဖစ္ရပ္ကို အဘိုးက အခုအခ်ိန္ထိ အမွတ္တရ ရွိေနတယ္။ “တခါတုန္းက ၃၅ လမ္းေပၚ ရွမ္းယဥ္ေက်းမႈအသင္းဆိုတာ ရွိတယ္ေလ။ အဲဒီေရွ႕မွာ အဘိုးက ဗြက္ေရွာင္တာေပါ့။ အဲမွာ ပါဂ်ဲရိုးကားက ေနာက္ပြတ္သြားတာ စက္ဘီးလဲသြားတယ္။ လဲသြားေတာ့ ေငြေလး နွစ္ေထာင္ပဲေပးသြားတယ္။ ပါဂ်ဲရိုးကလည္းစီးေတာ့ အဆင့္ျမင့္ကားေပါ့ေလ။ ေငြနွစ္ေထာင္လည္းသူ မပါလို႔ေနမွာပါဆိုၿပီး စိတ္ထဲဘယ္လိုမွ မေအာင့္ေမ့ပါဘူး။ အဲ႔မွာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က ေရာက္လာၿပီးေတာ့ သူ႔ပစၥည္းပါတာအျပင္ ေငြငါးေထာင္ေပးကမ္းသြားတယ္။ အံ့အားသင့္တယ္ေပါ့ေလ။ ကေလးမေလးက အခုလမ္းေတြ႔ရင္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ေတာ့တာ။ သိတဲ့သူေတြက ေျပာတယ္။ အဘိုးအင္တာနက္ေပၚမွာ ပါတယ္တဲ့။ အဘိုးလည္းအားနာတယ္။ သူတို႔ ေစတနာရွိရင္ေပးေပါ့ေလ။ မေတာင္းခ်င္ဘူး။” လို႔ အဘိုးကၾကံဳရတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကို အေ၀းကိုေငးရင္းျပန္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အဘိုးဦးဘို တစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္၊ ကားေတြ အႏၱရာယ္ေၾကာက္လို႔ လမ္းေဘးမွာပဲ စက္ဘီးကို ဂရုတစိုက္စီးျဖစ္ၿပီး အိမ္ကို မိုးမခ်ဳပ္ခင္ အေရာက္ျပန္ေတာ့တယ္။ “ဆယ္နာရီ ဆယ့္တစ္နာရီဆို အိမ္ကထြက္တယ္။ ညေန ၅ နာရီ ၆ နာရီဆိုအိမ္ေရာက္ၿပီ။ သိပ္မိုးခ်ဳပ္ေအာင္မေနရဲဘူး။ ဆိုင္ကယ္ေတြေၾကာက္လို႔။ အဘိုးက ေစာင့္ေမာင္းတယ္ အေရးမႀကီးဘူး ေဘးကပ္နိုင္သေလာက္ ကပ္ေပးလိုက္တယ္။ အိမ္က အဖြားႀကီးကလည္း စိုးရိမ္တယ္။ မိုးခ်ဳပ္ေအာင္မေနနဲ႔ လို႔မွာတယ္” လို႔ အဘိုး ဦးဘိုက ေျပာတယ္။ အဘိုးဦးဘို ဂ်ာနယ္ပို႔တဲ့ အလုပ္မလုပ္ခင္က မႏၱေလး ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးမွာ ေရစက္ေမာင္းတဲ့ ၀န္ထမ္း အလုပ္ကိုလုပ္ခဲ့ၿပီး ၀န္ထမ္းလစာနဲ႔စား၀တ္ေနေရး မလံုေလာက္လို႔ ဂ်ဴတီနားခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ပိုင္း ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း လုပ္ခဲ့တယ္။ အသက္ ၆၀ ျပည့္လို႔ ၀န္ထမ္း အလုပ္က အနားယူတဲ့အခ်ိန္ ဆိုက္ကားနင္းတဲ့အလုပ္ကို သားသမီးေတြက ခြင့္မျပဳလို႔ နားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ မေနတတ္တဲ့ အဘိုးက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အၾကံေပးခ်က္အရ ဂ်ာနယ္ပို႔တဲ့အလုပ္ကို အခုအသက္ အရြယ္ထိ ဆက္လုပ္ခဲ႔တာလို႔ ဆိုတယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးလို႔ ခါးကုန္းတာ ကလြဲရင္ မ်က္စိ အျမင္၊ နားအၾကား၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္မႈရွိတာ အဘိုးဦးဘိုရဲ႕ ေျပာဆို လႈပ္ရွားမႈေတြက သက္ေသျပေနတယ္။ အခုလိုအလုပ္လုပ္ၿပီး လႈပ္ရွားေနတာေၾကာင့္ အဘိုးက်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ေနတာလားလို႔ ေမးတဲ့အခါ သြားနွစ္ေခ်ာင္းစ သံုးေခ်ာင္းစ သာရွိေတာ့လို႔ အတြင္းမွာ ခ်ိဳင့္၀င္ေနတဲ႔ အေပၚေအာက္ နုတ္ခမ္းနွစ္ခုကို မထိတထိနဲ႔ရယ္ၿပီး အဖိုးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ အဘိုး ဦးဘိုဂ်ာနယ္ပို႔ေနၾက အိမ္ေတြကလည္း အဘိုးကို ခ်စ္ခင္ၾကပံုရတယ္။ ရံဖန္ရံခါ ဟင္းခ်က္စရာ ေပးတာ၊ စားစရာမုန္႔ေတြေပးတာ၊ အဘိုးဂ်ာနယ္ပို႔ရင္း ေမာတဲ့အခါ ေသာက္ရေအာင္ ေရသန္႔ဘူးေပးတာေတြ ရွိတယ္လို႔ေျပာျပေနတဲ့ အဘိုးမ်က္နွာက ဂရုစိုက္ခံရမႈအေပၚ ၀မ္းသာေက်နပ္ေနတဲ့ ပံုေပၚေနတယ္။ “၆၄ လမ္းေပၚက စတိုးဆိုင္ ကဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ဘယ္လာက္လည္း သံုးရာဆိုလို႔ ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္လည္းယူတယ္။ ေရသန္႔ဘူးလည္း ေပးေသးတယ္။ ကိတ္မုန္႔စားဖို႔ တစ္ရာတန္ေလးေတြ နွစ္ထုပ္အဲလိုေလးေတြေပးတယ္။ ေရသန္႔ကို ပိုက္ဆံမယူဘူး ဂ်ာနယ္မထြက္တဲ့ရက္လည္း ၀င္လို႔ေျပာတယ္။ ေစတနာအက်ိဳးကေတာ့ ေပးပါတယ္။ ၅၈ လမ္းေပၚက တိုက္ကလည္း သူကလည္း ဂ်ာနယ္အျမဲ ယူတယ္။ တခါတေလ မုန္႔တို႔ ကုလားပဲဆံတို႔ ငါးေျခာက္တို႔ အိမ္ခ်က္စရာေလးေတြေပးတယ္။” လို႔ အဘိုးဦးဘိုကေျပာတယ္။ အဘိုးဂ်ာနယ္ပို႔ၿပီး အိမ္အျပန္ဆိုရင္ စက္ဘီးရဲ႕ ထိပ္မွာအျမဲတမ္းလိုလို ထမင္းဟင္းထုပ္ေတြကို ခ်ိတ္ဆြဲထားတာကိုလည္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ဒီထမင္းဟင္းထုပ္ေလးေတြက မသိတဲ့သူဆို အိမ္ကမိသားစုအတြက္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္နိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီထမင္းဟင္းထုပ္ေလးေတြက ထင္သလို အဖိုးအိမ္အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ႔ပါဘူး။ “ဂ်ာနယ္၀င္ပို႔ရင္း အိမ္ေတြဆီက ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေတြ ေတာင္းၿပီး ၅၉ လမ္းမွာ ေခြးေတြကို အိမ္အျပန္အျမဲအစာေက်ြးျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္လုပ္တာေပါ့” လို႔ အဘိုးက သူ႔အျမဲလုပ္ေနၾက အေလ့အထေလးတစ္ခုကိုေျပာျပတယ္။ အဲဒီ၀န္းက်င္က ေခြးေလးေတြကလည္း အဖိုးလာေနၾကအခ်ိန္ဆိုအျမဲေမွ်ာ္ေနၾကတယ္လို႔ အဖိုးဦးဘိုက ေျပာျပတယ္။ အဘိုးဦးဘိုက ကံသာယာၿမိဳ႕သစ္ ၅၇ လမ္းက သူ႔ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးမွာသူ႔အမ်ိဳးသမီး၊နဲ႔ သမီးတစ္ဦးတို႔နဲ႔ လက္ရွိအတူေနထိုင္ၿပီး ဒီအလုပ္ကို သူလႈပ္ရွားလို႔ ရေနသမွ် ကာလဆက္လုပ္သြားဖို႔ သံႏၷိ႒ာန္ခ်ထားပံုရတယ္။ “အိမ္ထဲလွဲမေနခ်င္ဘူး၊ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားပဲေနခ်င္တယ္။ ဂ်ာနယ္မထြက္တဲ့ေန႔ပဲ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနတယ္။ ဒီအလုပ္ကို ဘယ္ေတာ့ နားမယ္ဆိုတာ မရွိေသးဘူး၊ လုပ္လို႔ရသေလာက္ လႈပ္ရွားေနအုန္းမွာပဲ” လို႔ အဘိုးကေျပာတယ္။ ညအေမွာင္ကလည္း သိသိသာသာလြမ္းလာၿပီမို႔ စက္ဘီးေနာက္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတဲ႔ အထုတ္ရဲ႕အေပၚက အေႏြးထည္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးကို အဘိုးက၀တ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘိုးရဲ႕ဦးတည္ရာဟာ ျပန္အလာကိုအိမ္မွာေမွ်ာ္ေနမယ့္ အိမ္သူအဖြားရွိရာကို……..။ သက္စုေအာင္