တေန႔က က်ေနာ့္သားသမီးမ်ားကို စာသင္ေပးေနေသာ ဆရာမ ဂ်ဴလီယာဗက္ဆီလီ ယက္နာကို စာၾကည့္ခန္းထဲသို႔ လာရန္ က်ေနာ္က ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ “ဂ်ဴလီယာဗက္ဆီလီယက္နာ၊ ထိုင္ပါ။ မင္းဒီမွာအလုပ္လုပ္တဲ့ရက္န႔ဲ မင္းရတဲ့လုပ္ခကို စာရင္းတြက္ၾကရေအာင္။ မင္းမွာေငြအလြန္လိုမွာ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း မင္းအေနနဲ႔ ငါ့ဆီမွာပိုက္ဆံ ေတာင္းတာေတြ မေတြ႔ဘူး။ အခုငါတို႔ စာရင္းရွင္္းၾကဖို႔ လိုတယ္။ မင္းငါ့ဆီမွာ အလုပ္လုပ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္လကို ရူဘယ္ ၃၀ နဲ႔ သေဘာတူထားတယ္ မဟုတ္လား။” “၄၀ ပါ။” “မဟုတ္ပါဘူး။ ၃၀ ပါ။ ငါတို႔သေဘာတူညီခ်က္ကို စာနဲ႔ေရးမွတ္ထားတယ္။ ဘယ္ဆရာမ မဆို ငါ ၃၀ ပဲ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အခုမင္းငါ့အိမ္မွာ ကေလးေတြကို စာျပတဲ့ အလုပ္လုပ္လာတာ ၂ လေတာင္ရွိသြားၿပီ။” “၂ လ နဲ႔ ၅ ရက္ပါ။” “၂လတိတိ ပါကြာ။ မင္းအလုပ္စ၀င္တဲ့ ရက္ကေန အခုထိ ငါေသေသခ်ာခ်ာ စာနဲ႔ကို ေရး မွတ္ထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၂ လဆိိုေတာ့ ၁ လ ရူဘယ္ ၃၀ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၂ လအတြက္ ရူဘယ္ ၆၀ ေပးရမယ္။ အဲ့ဒီရက္ေတြထဲကေန တနဂၤေႏြ ရက္ေပါင္း ၉ ရက္ကို စာမသင္တဲ့အတြက္ လခေပးဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ ဖယ္ပစ္လိုက္ရမယ္။ ကိုလ်ာကို တနဂၤေႏြေန႔ဆိုရင္ မင္းစာမသင္ေပးရဘူးေလ။ သူ႔ကို မင္းလမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ပဲ ေခၚသြားရတာမဟုတ္လား။ မင္းစာတလုံးမွ မသင္ေပးရပါဘူးကြာ။ ေနာက္ၿပီး ျပန္ တမ္း၀င္ပိတ္ရက္ကလည္း ၃ ရက္ရွိေသးတယ္။” ဂ်ဴလီယာဗက္ဆီလီယက္နာမွာ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး နီရဲေနပါသည္။ စကားတခြန္းမွ မေျပာပဲ တြန္႔ေနေသာ သူမဂါ၀န္ကို ဆြဲဆန္႔ေန၏။ “ရံုးပိတ္ရက္ ၃ ရက္ဆိုေတာ႔ ၁၂ ရူဘယ္ကို ႏုတ္လိုက္ရဦးမယ္။ အဲ႔ဒီထဲမွာ ကိုလီယာက ၄ ရက္ ဖ်ားေနေသးတယ္မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီမွာ မင္းစာတလုံးမွ မသင္ေပးခဲ့ရဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းက ဘင္ညာကိုသာ သင္ေပးခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး မင္းသြားကိုက္လို႔ဆိုၿပီး ၃ ရက္ နားခဲ့ေသးတယ္ေလ။ သြားကိုက္လို႔ဆိုၿပီး ၃ ရက္နားခဲ့ေသးတယ္ေလ။ သြားကိုက္တာေၾကာင့္ ငါ႔မိန္္းမက မင္းကို မနက္ပိုင္းပဲ စာသင္ေစၿပီး ေန႔လယ္စာစားၿပီးတဲ႔ေနာက္ မင္းစာမသင္ေပးရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ၁၂ ရူဘယ္ရယ္၊ ၇ ရူဘယ္ရယ္၊ စုစုေပါင္း ၁၉ ရူဘယ္ကို မင္းလခထဲက ျဖတ္ပစ္ရမယ္။ အဲ့ဒီလို ျဖတ္လိုက္ရင္ မင္းရမွာ ၄၁ ရူဘယ္ပဲရွိေတာ့တယ္။ မွန္တယ္မဟုတ္လား။” ဂ်ဴလီယာဗက္ဆီလီယက္နာမွာ တမ်က္ႏွာလံုးနီရဲေနၿပီး မ်က္ရည္လည္ေနပါသည္။ ေမးေလးမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ရီေန၏။ တခ်က္တခ်က္ ေခ်ာင္းေျခာက္ေလး ဆိုးလိုက္ေသးသည္။ သူမဆီမွ မသိမသာႏွာမႈတ္သံက ထြက္လာေသး၏။ သို႔ေသာ္ စကားတခြန္းမွ မေျပာပါ။ “ႏွစ္သစ္ကူးတုန္းကလည္း မင္းဟာ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္တလုံးနဲ႔ ပန္းကန္ျပားတခ်ပ္ကို ခြဲပစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ၂ ရူဘယ္ေလ်ာ္ရမယ္။ ပန္းကန္လံုးဆိုရင္ အလြန္ေစ်းႀကီးတာကြ။ အေမြရတဲ့ ပန္းကန္လံုးေတြကြ။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ဒီထက္ပိုမေတာင္းေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး မင္း ကေလးၾကည့္တာ ေပါ့ေပါ့ဆဆလုပ္လို႔ ကိုလ်ာ သစ္ပင္ေပၚတြယ္တက္တဲ႔ အတြက္ သူ႔ဂ်က္ကက္ အက်ႌစုတ္ၿပဲသြားတယ္။ မင္းမွာ တာ၀န္ရွိတာေပါ့။ မင္းအဲ့ဒီအတြက္ ၁၀ ရူဘယ္ ေလ်ာ္ရဦးမယ္။ ေနာက္ၿပီး ကေလးကို ၾကည့္တယ္ဆိုၿပီး ဂရုတစိုက္ၾကည့္တာလည္းမဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေဖာ္က ဘင္ညာရဲ႕ ဖိနပ္ကို ခိုးသြားတယ္ေလ။ မင္းက ကေလးပစၥည္းေတြကို ဂရုစိုက္ၿပီး ထိန္းသိမ္းရမွာပဲ။ အဲ႔ဒီအတြက္ မင္းေလ်ာ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၅ ရူဘယ္ႏုတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဇန္န၀ါရီ ၁၀ ရက္ေန႔က မင္းကို လခထဲကေန ငါ ၁၀ ရူဘယ္ ထုတ္ေပးခဲ့ေသးတယ္။” ဂ်ဴလီယာဗက္ဆီယက္နာက ႏုတ္မွ ခပ္တုိးတိုးျငင္းလိုက္သည္။ “၁၀ ရူဘယ္ မေပးခဲ့ပါဘူး။” “ေပးတာေပါ့။ ငါစာရင္းနဲ႔ကို မွတ္ထားပါတယ္။” “ေကာင္းပါၿပီ။ ထားပါေတာ့။” “ဒီေတာ့ စုစုေပါင္း ၂၇ ရူဘယ္ကို မင္းရမယ့္ ၄၁ ရူဘယ္ထဲက ႏုတ္လိုက္ရေအာင္။ မင္း ကို ၁၄ ရူဘယ္ပဲ ေပးရေတာ့မယ္။” မိန္းကေလးမွာ မ်က္ရည္မ်ား ေတြေတြစီးက်ေနသည္။ သူမ၏ လွွပေသာ ႏွာသီးဖ်ား ေလးႏွင့္ ေမးေစ့ေလးေပၚတြင္လည္း ေခၽြးမ်ားစို႔ေနပါသည္။ သနားစရာတယ္ေကာင္းပါလား။ “ဒီၾကားထဲမွာ မင္းကို ငါ ပိုက္ဆံတခါေပးခဲ့ဖူးတယ္ထင္တယ္။” မိန္းကေလးသည္ တုန္တုန္ရီရီျဖင့္- “အဲ႔ဒါက ဆရာေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာကေတာ္က ေပးတာပါ။ ၃ ရူဘယ္ထဲပါ။ ဒီ ေနာက္တခါမွ မေပးေတာ့ပါဘူး။” က်ေနာ္က မိန္းကေလးကို ၁၁ ရူဘယ္ေပးလိုက္ပါသည္။ တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ ပိုက္ဆံမ်ားကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး အက်ႌအိတ္ထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ - “ၾကင္နာလွခ်ည္လား။” ဟု ႏႈတ္မွ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္ပါသည္။ မိန္းကေလး၏ စကားကိုၾကားရေသာအခါ က်ေနာ္သည္ ကုလားထိုင္မွ ခုန္ထလိုက္ ကာ အခန္းထဲေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္မိ၏။ စိတ္လည္းအေတာ္ဆိုးကာ - “ဘာေျပာတယ္။ ၾကင္နာလွခ်ည္လား။ ဟုတ္လား။ အဲ့ဒါဘာသေဘာနဲ႔ေျပာတာလဲ။” “က်မကို ပိုက္ဆံေပးလို႔ ေျပာလိုက္မိတာပါ။” “ေအး၊  ဒါေၾကာင့္လည္း ငါကေမးတာေပါ့။ မင္းကို တြက္ျပခဲ့တဲ့ စာရင္းေတြက အမွန္ တခုမွမပါဘူး။ လိမ္ညာၿပီးေျပာတဲ႔ စာရင္းေတြပဲ။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ငါညာၿပီး မင္းလုပ္ခေတြကို ျဖတ္ေနတာ။ မင္းလုပ္ခေတြကို လုတယ္ေပါ့ကြာ။ တကယ္က မင္းတကယ္ရမယ့္ လစာကိုမေပးပဲ ဟိုက ျဖတ္၊ ဒီကျဖတ္နဲ႔ မင္းရမယ့္လခကုိ လုယူေနတာပဲ။ အဲ့ဒီအေျခအေနမွာ မင္းကၾကင္နာလွခ်ည္လားလို႔ ေျပာေတာ့ ငါက ဘာသေဘာလဲလို႔ေမးတာပဲ။” “ဒါေပမယ့္ က်မအလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အိမ္တိုင္းမွာ အခုလို လုပ္ခရတာမ်ိဳးတခါမွ မရွိဘူး။ က်မရမယ့္ လုပ္ခအားလံုး ျဖတ္ယူသြားတာ ခ်ည္းပဲ။” “အဲ့ဒီ အိမ္ေတြက မင္းကို ပိုက္ဆံတျပားမွ မေပးဘူး။ ဟုတ္လား။ အင္း၊ ဆန္းေတာ့မ ဆန္းပါဘူးကြာ။ မင္းကို ငါက ရယ္စရာလုပ္တာပါ။ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ဆိုၿပီး သင္ခန္းစာ ေပးတာပဲေဟ့။ ပညာေပးတယ္လို႔လည္း ဆိုရမွာေပါ့ကြာ။ တကယ္က မင္းကို ငါလစာေပးရမွာ ရူဘယ္ ၈၀ ပဲ။ ေဟာဒီမွာ မင္းလစာ ရူဘယ္ ၈၀ စလံုးကို စာအိတ္ထဲမွာ ထည့္ၿပီးသား။ မင္းရဲ႕အျဖစ္က အလြန္ကို သတိၱေၾကာင္တာပဲ။ မင္းကိုငါ တမင္လိမ္ညာၿပီး ေျပာေနတာကုိ မင္းဘာေၾကာင့္ ေစာဒကျပန္မတက္သလဲ။ ဘာေၾကာင့္ မင္းပါးစပ္ပိတ္ေနရတာလဲ။ သူရဲေဘာေၾကာင္လွခ်ည္လား။ လက္သည္းမရွိ၊ သြားမရွိတဲ့သူလို ဒီကမာၻႀကီးမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ နဲ႔ ရပ္တည္ေနတာလား။” သူမက မဲ့ၿပံဳး ၿပံဳးလိုက္ပါသည္။ စိတ္ထဲကလည္း “ဆရာေျပာသလိုမ်ိဳးျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္” ဟု ေျပာခ်င္ပံုလည္း ရမည္ထင္ပါသည္။ ေနာက္က်ေနာ္က မိန္းကေလးကို ေတာင္းပန္သည္။ သူမကို နစ္နစ္နာနာေျပာမိ၊ ဆိုမိသည္မ်ားကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ဖို႔ေျပာဆိုကာ ရူဘယ္ ၈၀ ထည့္ထားေသာ စာအိတ္ကို ကမ္းေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ သူမ အလြန္တုန္လႈပ္သြားၿပီး ႏႈတ္မွလည္း “အလြန္ၾကင္နာလွပါလား” ဟု ထပ္ခါ ထပ္ခါေျပာေန၏။ ေနာက္အခန္းထဲမွ ထြက္ခြာသြားေသာ မိန္းကေလးကို ၾကည့္ရင္း - “ကမာၻေပၚမွာ အခုလို အားနည္းလြန္းၿပီး ေၾကာက္လန္႔တဲ့ သူေတြရွိေနတာေၾကာင့္ အားႀကီးတဲ့ သူေတြက အႏိုင္က်င့္ေစာ္ကားေနၾကတာကိုး” ဟု ေရရြတ္လိုက္မိပါေတာ့သည္။ A Nincompop By Antonchekhov