တ႐ုတ္ျပည္ ေရွ႕ခရီး (လီကြမ္ယု၏ အျမင္)
DVB
·
March 24, 2015
(တနလၤာေန႔မနက္ပိုင္းက ကြယ္လြန္သြားတဲ့ စင္ကာပူ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း လီကြမ္ယုရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ စာအုပ္ထဲက အစြန္းေရာက္အစၥလာမ္၀ါဒအေၾကာင္းႏွင့္ တရုတ္ျပည္အေၾကာင္းတို႔ကို စာေရးသူ ညီေစာလြင္က ေကာက္ႏုတ္ ဘာသာျပန္ဆိုထားတာ ျဖစ္ပါတယ္)
မဟာဗ်ဴဟာကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးတဲ့အခါက်ေတာ့ တရုတ္ျပည္အတြက္ အဓိက အခက္အခဲေတြက ဘာေတြလဲ။
“တရုတ္ျပည္တြင္းမွာ အဓိက စိန္ေခၚခ်က္ကေတာ့ ထံုးတမ္းဓေလ့နဲ႔ ဘာသာစကားေၾကာင့္ တျခားႏိုင္ငံက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ပါရမီရွင္ေတြကို ဆြဲေဆာင္စုစည္းဖို႔၊ စီမံခန္႔ခြဲဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက လုပ္သလိုမ်ဳိး အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ တျခားႏိုင္ငံသားေတြကို လမ္းဖြင့္ေပးမယ္ဆိုရင္ တရုတ္စကားမတတ္ဘဲနဲ႔ တရုတ္ျပည္ကိုသြားၿပီး တရုတ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ထဲကို ၀င္ဆန္႔ဖို႔က မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တရုတ္ဘာသာစကားကလည္း တကယ္ေတာ့ သင္ဖို႔ အလြန္ခက္တယ္။ ႒ာန္ကရုိဏ္းက်က် ေျပာဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ႏွစ္တခ်ဳိ႔ သင္လိုက္လို႔ တရုတ္စကား ေျပာတတ္သြားရင္ေတာင္ တရုတ္စာကို ဖတ္ႏိုင္ဖို႔က မလြယ္ျပန္ဘူး။”
“လက္ရွိ စင္ကာပူက လုပ္ထားသလိုမ်ဳိး အဂၤလိပ္ဘာသာကို လူူသံုးမ်ားတဲ့ ဘာသာစကား တခုအျဖစ္နဲ႔ သတ္မွတ္လိုက္တာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲနဲ႔ တရုတ္က ဘာသာစကား ျပႆ နာကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္မလား၊ တျခားႏိုင္ငံေတြေန ထူးခြ်န္သူေတြကို စုဆာင္းႏိုင္မလား ဆုိတာကေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ တရုတ္ျပည္မွာ ကေလးေတြက တရုတ္စကားကို အရင္ သင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ဘာသာကို သင္တယ္။ ကေလးဘ၀နဲ႔ အေမရိကားကို ေရာက္သြားလို႔ အဂၤလိပ္လို လည္လည္ပတ္ပတ္ ေျပာေကာင္းေျပာေနေပမယ့္ သူတို႔ေခါင္းထဲမွာေတာ့ အႏွစ္ ၄ ေထာင္ သက္တမ္းရွိတဲ့ တရုတ္ရိုးရာ ပံုတိုပတ္စေတြက ရွိေနတယ္။”
“တရုတ္က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ဂ်ီဒီပီကို ေသခ်ာေပါက္ လိုက္မီသြားမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တီထြင္ႏိုင္စြမ္းမွာေတာ့ အေမရိကန္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈပဲ၊ တရုတ္ယဥ္ေက်းမႈက အုိင္ဒီယာေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖလွယ္ဖို႔၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ ခြင့္မျပဳဘူး။ အေမရိကားထက္ လူဦးေရအရ ၄ ဆေလာက္ ပိုမ်ားတဲ့ တုိင္းျပည္ဗ်ာ၊ လူေတာ္ အေရအတြက္ ၄ ဆေလာက္ ပိုမ်ားေနဖို႔ သင့္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ နည္းပညာအရ တရွိန္ထုိး တက္မသြားတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ေစာေစာက ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဆုိင္တယ္။”
“တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အဓိကေၾကာက္ေနတာက အဂတိလုိက္စားမႈေတြနဲ႔ လူေတြရဲ႕ မေက်နပ္ခ်က္ေတြက ထိပ္တုိက္တုိးၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ထၿပီး ေပါက္ကြဲသြားမလဲဆုိတာပဲ။”
“တုိင္းျပည္ရဲ႕ အရြယ္အစားကလည္း ဧရာမဆုိေတာ့ သူတို႔ အပူကလည္း မေသးပါဘူး။ ျပသနာေတြရဲ႕ သဘာ၀ကလည္း ကိုင္ရတြယ္ရတာ လက္၀င္တာ၊ အေျခခံ အေဆာက္အဦပိုင္းက အားနည္းတာ၊ အင္စတီက်ဴးရွင္းပုိင္းမွာ အားနည္းတာ၊ စတာလင္ေခတ္က ဆုိဗီယက္စနစ္မ်ဳိးနဲ႔ သူတုိ႔စနစ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြက ရွိေနတယ္၊”
“တရုတ္ျပည္ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့စီးပြားေရးျပသနာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ကမ္းရုိးတမ္းေဒသေန သူေဌးေတြနဲ႔ ကုန္းတြင္းေဒသမွာ ေနတဲ့ျပည္သူေတြအၾကားမွာ ၀င္ေငြ ကြာဟခ်က္၊ ကမ္းရိုးတမ္းေဒသ ၿမိဳ႕ေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားက ၀င္ေငြမညီမွ်ခ်က္ေတြလည္း ရွိေနတယ္။ ဒါေတြကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လိုတယ္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ဆုိးရြားလာၿပီးေတာ့ လူမႈပဋိပကၡေတြဆီကို ဦးတည္သြားႏိုင္တယ္။”
“နည္းပညာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္က ေခတ္ေနာက္က် က်န္ခဲ့တယ္။ လာမယ့္ ၂၀၃၀ ခုႏွစ္က်ရင္ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ တရုတ္ျပည္သူေတြဟာ ၿမိဳ႕ႀကီး၊ ၿမိဳ႕လတ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ငယ္စသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေပၚေတြမွာ ေနလာၾကေတာ့မယ္။ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြကို သံုးလာၾကမယ္။ အင္တာနက္ကို သံုးလာၾကမယ္။ ၿဂိဳလ္တုတယ္လီေဗးရွင္းေတြကို သံုးလာၾကေတာ့မယ္။ အၾကားအျမင္မ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕သားေတြ ျဖစ္လာေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ လာၾကေတာ့မယ္။ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ သူတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လူဦးေရကလညး္ မ်ားလာတဲ့အတြက္ အခုအတုိင္း လူနည္းနည္းေလးကို ေစာင့္ၾကည့္တာ၊ ႏွစ္သိမ့္တာမ်ဳိး လုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။”
“နည္းပညာေတြက ေစ်းေပါလာၿပီး အလြယ္တကူ လက္လွမ္းမွီလာတာနဲ႔အမွွ်၊ ၿမိဳ႕ကေန ေတာဘက္ကို ေျပာင္းျပန္ ေျပာင္းေရႊတဲ့ ဦးေရက မ်ားလာတာနဲ႔ အမွွ် ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ ေတာဘက္ေဒသေတြမွာ ေခါင္းပံုျဖတ္ခံရတဲ့ အျဖစ္မွန္ေတြကို လူေတြၾကားမွာ မ်က္စိပြင့္ လာၾကမယ္။ ဒါတင္မက လက္ရွိ စက္မႈက႑ တိုးတက္မႈနဲ႔အတူ ႏွစ္စဥ္အနည္းဆံုး လူ ၁၀ သန္း ေလာက္ဟာ အသစ္ေဆာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္ေတြဆီကို သြားမယ္ၾကတယ္္ဆုိတာကို တရုတ္ေတြက သိတယ္။ ဒါကို လက္ေတြ႔က်က် ေျပာင္းလဲဖုိ႔ဆုိရင္ လက္ရွိ လုပ္ေနတဲ့ အတုိင္းပဲ လံုျခံဳေရးအစီအမံေတြကို တင္းက်ပ္၊ အဓိကရုဏ္းေတြ မေပၚေပါက္ေအာင္ ထိန္းထား၊ အံုႂကြမႈေတြ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္၊ တခ်ိန္တည္းမွာ ေလွ်ာ့သင့္တာေတြကို ေလွ်ာ့…။ ခရုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ေတြကို လုပ္ပိုင္ခြင့္ပိုေပး၊ ၿမိဳ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို တုိးေပး၊ ေအာက္ေျခလူထုရဲ႕ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြ ခ်ဲ႕ေပး ဒီလို နည္းလမ္းေတြနဲ႔ဆုိရင္ အေျခအေနကို ထိန္းထားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။”
“တရုတ္အင္ပါယာေခတ္က တရုတ္က တျခားကမၻာ့အေရးအရာေတြအေပၚ မစိုးရိမ္ခဲ့ဘူး။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ စုိးရိမ္ဖို႔ လိုလာၿပီ၊ အေၾကာင္းကေတာ့ တရုတ္ျပည္မွာ အရင္းအျမစ္ေတြ မရွိဘူး၊ ေရနံ လိုတယ္၊ နီကယ္ လိုတယ္၊ ဒါေတြ မရွိရင္ တရုတ္ရဲ႕ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈဆုိတာ ရပ္သြားမွာေပါ့။”
“ဒီေန႔ေခတ္ တရုတ္ျပည္ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ေျမာက္အေမရိကား၊ ဥေရာပ၊ ဂ်ပန္တို႔ ဆုိတာက အလြန္တုိးတက္ေနၿပီး၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံေတြ၊ အိႏၵိယတို႔ကလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ တုိးတက္ေနၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ၾကာလို႔ ၂၀၅၀ ေလာက္က်ရင္ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ဂ်ီအန္ပီ အရြယ္အစားက အႀကီးဆံုးျဖစ္လာရင္ေတာင္ တဦးခ်င္း ဂ်ီအန္ပီခ်င္း ယွဥ္ရင္ အလြန္နည္းပါးၿပီး နည္းပညာအရလည္း အမ်ားႀကီး ေနာက္ေကာက္က်ေနေသးတယ္ ဆုိတာကို ေတြ႔ရလိမ့္မယ္ဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအေျခအေနကိုေရာက္ဖို႔ ဆုိရင္ လက္ေတြ႔၀ါဒကို က်င့္သံုးဖို႔ လိုတယ္။ စင္ကာပူေခါင္းေဆာင္ေတြလိုပဲ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်၊ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြကို သိျမင္ပါးနပ္ဖို႔ လိုတယ္။ အာရွကို လႊမ္းမိုးဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ လက္ေတြ႔မွာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာကို သိဖို႔ လုိတယ္။”
“ဒီအေျခအေနေတြ ေနာက္ခံမွာ ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြက အေျဖာင့္အတုိင္း ျဖစ္လာဖို႔ဆုိတာ လက္ေတြ႔ မက်ႏိုင္ပါဘူး။ ေရွ႕မွာ တရုတ္ျပည္က ရင္ဆုိင္ရမယ့္ အခက္အခဲေတြ၊ ျဖတ္ေက်ာ္ရမယ့္ အတားအဆီးေတြက အမ်ားႀကီး။ ေလ့လာသူေတြက ခန္႔မွန္းထားတာ ထက္ေတာင္ အမ်ားႀကီး ပိုပါေသးတယ္။ အေရးႀကီးဆံုး ျပသနာတရပ္ကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ ျဖစ္တယ္။ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေနက တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ မရွိဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈဆုိတာက အင္ပါယာေခတ္က အေျခအေနနဲ႔ ထူးမျခားနားပဲ။ ဧရာမ ႏုိင္ငံအက်ယ္အ၀န္းထဲမွာ ဧကရာဇ္ငယ္ေတြကလည္း သူတုိ႔ေဒသမွာ ၾသဇာေတြကို ထူေထာင္ ေနၾကတယ္။ ထံုးတမ္းဓေလ့အရလည္း စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ၊ တီထြင္မႈေတြမွာ အကန္႔အသတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ အေတြးအေခၚေတြကို ပံုေဖာ္တဲ့ ဘာသာစကားအရလည္း ရိုးရာပံုတိုပတ္စေတြ၊ အႏွစ္ ၄ ေထာင္ေက်ာ္က သင္ၾကားခ်က္ေတြကို မေက်ာ္ႏိုင္ဘူး။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အဆံုးအမေတြ ဆုိတာက ေရွးက ဆုိခဲ့တဲ့အတုိင္းပဲ၊ ေရွးစကားက သာ၍ တန္ဖုိးႀကီးတဲ့ ဆုိတဲ့ စဥ္းစားခ်က္မ်ဳိးက အရုိးစြဲေနတယ္။ ဘာသာစကားမွာလည္း တရုတ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ၀င္ဆန္႔ႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံျခား သားေတြအတြက္ တရုတ္ဘာသာစကားကို ေတာ္၀င္တန္း၀င္ သင္ၾကားဖို႔ ခက္ခဲတာ၊ တရုတ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကိုယ္တုိင္က ၀င္ဆန္႔ခြင့္မေပးတာ စတာေတြေၾကာင့္ တျခား လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ထူးခြ်န္ထက္ျမတ္သူေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖုိ႔ ႀကီးစြာေသာ အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစတယ္။”
“စင္ကာပူဆုိရင္ တရုတ္ျပည္မွာလိုပဲ ကြန္ျဖဴးရွပ္ရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ ဒႆ နေတြကို က်င့္သံုး တာခ်င္း တူတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ လံုးလံုး အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို အမ်ားသံုးဘာသာစကား ျဖစ္လာေအာင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတယ္။ တရုတ္ဘာသာစကားကေတာ့ ဒုတိယေပါ့။ မေတာ္တဆ မဟုတ္ပါဘူး၊ အတုိက္အခံေတြြၾကားက တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္ခဲ့တာ အေၾကာင္းရွိတယ္။ စင္ကာပူကို ကမၻာႀကီးထဲကို ဆြဲသြင္းလုိက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တုိင္ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ၀င္ဆန္႔လာေအာင္ ရွာေဖြမႈအသစ္ေတြ၊ တီထြင္မႈအသစ္၊ ဖန္တီးမႈ အသစ္ေေတြကို လက္ကမ္းႀကိဳဆုိဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ဒါေတြက အဂၤလိပ္ဘာသာစကားမွာတင္ ရွိရံုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ စိတ္ေနစိတ္ထားမွာလည္း ကိန္းေအာင္းေနပါတယ္။”
“ဒီအေျခအေနေတြ ျဖစ္လာေအာင္ စင္ကာပူလိုမ်ဳိး စီးတီးစတိတ္ တုိင္းျပည္မွာ ၾကံ့ခုိင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားကို အမ်ားသံုးဘာသာစကားလုပ္ဖို႔ တခါတုန္းက တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို က်ေနာ္အၾကံေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေလာက္ႀကီးမားတဲ့ တုိင္းျပည္၊ မဟာယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ ျပင္းထန္တဲ့့ တရုတ္ျပည္အတြက္ ဒါက လက္ေတြ႔မက်ဘူးဆုိတာက ရွင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက အေရးႀကီးတဲ့ အဟန္႔အတားတခုပါ။”
ေဒသတခုလံုးနဲ႔ အျပင္ဘက္ကို လႊမ္းမုိးႏုိင္ေရးဟာ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အလ်င္စလို အေရးႀကီးတယ္လို႔ ဆုိႏိုင္လဲ။
“တရုတ္ေတြအတြက္ အေမရိကားရဲ႕ နံပါတ္ ၁ ေနရာကို ၀င္ယူဖို႔ အလ်င္မလိုပါဘူး။ ဒီေနရာကို ေရာက္ရင္ ၀င္ထမ္းရမယ့္၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြလည္း ရွိေနတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ဂ်ီ ၂၀ လုိ အဖြဲ႔မွာ အဖြဲ႔၀င္ျဖစ္ေနတာကိုပဲ တရုတ္အတြက္ အဆင္ေျပေနၿပီ။ ဒီအဖြဲ႔ထဲမွာ တရုတ္ရဲ႕ အျမင္ေတြက အရာေရာက္တယ္။ တရုတ္စီးပြားေရး အက်ဳိးစီးပြားအာမခံခ်က္ေတြကို အေလးအနက္ ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ယူမႈအပိုင္းက်ေတာ့ အဖြဲ႔၀င္ႏိုင္ငံ၂၀ လံုးက စုေပါင္းေခါင္းခံၾကတယ္။”
“တဖက္မွာ တရုတ္ရဲ႕ ၾသဇာကို အလ်င္အျမန္ ထူေထာင္ဖုိ႔ ေတာင္းဆုိေနတဲ့ အသံေတြ ရွိေနတာ၊ ပိုၿပီး လူရိုေသ ရွင္ရုိေသအေနအထားကို ေတာင္းဆုိတာေတြ၊ လက္ရွိ အခန္းက႑ကို လက္ေတြ႔က်င့္သံုးဖို႔ ေတာင္းဆုိမႈေတြ ရွိေနေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ၾကားမွာေတာ့ သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ေရွးရုိးစြဲ အယူအဆေတြအေပၚမွာပဲ အာရံုညြတ္တာ မ်ားပါတယ္။ သူတို႔ အၾကားမွာ အမ်ားဆႏၵအတုိင္း လုိက္နာ က်င့္သံုးတာနဲ႔ ေရရွည္အေျမာ္အျမင္အေပၚမွာ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ တခ်ဳိ႔က ၂၁ ရာစုကို တရုတ္က ပိုင္တယ္လို႔ စဥ္းစားေကာင္း စဥ္းစားႏိုင္ေပမယ့္ အေမရိကားနဲ႔ ခြဲေ၀ယူမယ္လို႔ စဥ္းစားသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ သေဘာထားက ေနာင္လာမယ့္ ရာစုကုိေတာ့ တရုတ္ရာစု ျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္မယ္ေပါ့။”
တရုတ္ျပည္က နံပါတ္ ၁ နရာကို ေရာက္လာရင္ အာရွမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အခန္းက႑ အေပၚ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘယ္လိုျမင္လဲ။
“တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕အျမင္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးခ်ိန္ကစလို႔ ေဒသတစ္ခုလံုးကို ဦးေဆာင္မွုေပးေနတဲ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုေၾကာင့္ေဒသတြင္းမွာ တည္ၿငိမ္မႈရခဲ့တယ္။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ဂ်ပန္၊ အာရွက်ားေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ တရုတ္ျပည္ကိုယ္တုိင္ပင္လွ်င္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ႏွဳန္းနဲ႔ စီးပြားေရးတုိးတက္ခဲ့တယ္။ တရုတ္ျပည္အတြက္ အေမရိကန္ေစ်းကြက္က လုိအပ္တယ္၊ အေမရိကန္ နည္းပညာက လိုအပ္တယ္။ တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္အေမရိကန္မွာ ပညာသင္ၾကားႏုိင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းက လိုအပ္တယ္။ သူတုိ႔ေတြ တရုတ္ျပည္ကို ျပန္လာရင္မ်က္ႏွာစာ သစ္ေတြအတြက္ အုိက္ဒီယာသစ္ေတြ ပါလာမယ္ဆုိတာကို တရုတ္က သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၊ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ အတြင္းမွာ အေမရိကန္ကို ထိပ္တုိက္ရင္ဆုိ္င္တာက ဘာမွ အက်ဳိးမရွိဘူး၊အက်ဳိးယုတ္ႏိုု္င္တယ္ဆ္ု္ိတာကို တရုတ္က သိတယ္။”
“ဒါေပမယ့္ တရုတ္ရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာကေဘာင္ထဲမွာ အင္အားႀကီးထြားလာဖို႔ဆုိတာက ရွိေနတယ္။ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရးအခင္းအက်င္းကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ အသစ္ျပန္ ပံုသြင္းဖို႔ဆုိရင္ တရုတ္က လံုေလာက္တဲ့ အင္အားရွိလာမယ့္အခ်ိန္ကာလတခုကို ေစာင့္ရမယ္ဆုိတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာပါပဲ။”
“လံုျခဳံေရးမ်က္ႏွာစာမွာေတာ့ အေမရိကန္က အေျမာက္အျမား အကုန္က်ခံထားတယ္။ တုိက္ရုိက္္ စိန္ေခၚမိရင္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္သြားမယ့္အေနအထား ျဖစ္ေအာင္ အေမရိကန္ဘက္က သူ႔အင္အားကို တည္ေဆာက္ထားၿပီဆုိတာကို တရုတ္က သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရုတ္က အေမရိကန္ကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးက႑နဲ႔ နည္းပညာအရာမွာ အသာစီးမရခင္အထိ အေမရိကန္ကို စစ္ေရးအရ ထိပ္တုိက္ ရင္ဆုိင္တာမ်ဳိးကိုတရုတ္က ေမွ်ာ္မွန္းမွာ မဟုတ္ဘူး။”
“အေမရိကန္က တရုတ္ကို ဘယ္လုိက႑မွာ ရင္ဆုိင္ေတြ႔မလဲ၊ အေရွ႕အာရွအေရး မွာလားလို႔ ေမးရင္ တရုတ္အေနနဲ႔ အေရွ႕အာရွအေရးမွာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆုိင္ဖို႔ မလိုအပ္ဘူး။ ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွန္မွန္ဆုိသလို တရုတ္က အေရွ႕အာရွနဲ႔ စီးပြားေရးေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို တရစ္ၿပီး တရစ္ ေႏွာင္ဖြဲ႔သြားႏုိင္တယ္။ တရုတ္ေစ်းကြက္မွာ စားသံုးသူဦးေရက သန္းေပါင္း ၁၃၀၀ ရွိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ႏွစ္၊ ႏွစ္ ၂၀ ကို မွန္းၾကည့္ရသေလာက္ ဒီႏုိင္ငံေတြၾကားမွာ သြင္းကုန္၊ ပို႔ကုန္ လုပ္ငန္းဟာ ထိပ္ဆံုးကို ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ဒီလိုအေျခအေနကို ေရာက္လာရင္ အေမရိကန္က တရုတ္ကို ကုန္သြယ္ေရးအရ ဘယ္လိုမွ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။”
“တဖက္မွာ အာရွေဒသကေန အေမရိကန္ ေနာက္ဆုတ္ေပးမယ္လုိ႔လည္း က်ေနာ္ မျမင္ဘူး။ တရုတ္ရဲ႕ ပါ၀ါကေတာ့ တုိးလာမယ္လို႔ေတာ့ ျမင္တယ္။ တရုတ္ေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားက “ အေမရိကန္ရဲ႕ တည္ရွိမႈကို က်ဳပ္တို႔ မဆန္႔က်င္ဘူး။ ႀကိဳဆုိတယ္” ဆိုတဲ့ သေဘာထားပဲ၊ ဒါလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ အေမရိကန္ေနရာမွာ သူတုိ႔ အစားမထုိးႏိုင္ဘူးဆုိတာကို သူတို႔ သိတယ္။ ေဒသတြင္းက ႏုိင္ငံေတြကလည္း အေမရိကန္ရဲ႕ တည္ရွိမႈကို လိုလားေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရုတ္က ပိုၿပီး အင္အားေတာင့္တင္းလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္မယ္။ စီးပြားေရးနဲ႔ စစ္ေရးအရ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ၁၀၀ ၾကာရင္ေတာင္ တရုတ္က အေမရိကားကို ေျခရာခ်င္း တုိင္းႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိးမညီတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ပဲ တရုတ္က အေမရိကန္ေတြကို ႀကီးႀကီးမားမား ဒုကၡေပးႏုိင္ပါတယ္။”
တရုတ္ရဲ႕ ဂဏန္းႏွစ္လံုး စီးပြားေရးတုိးတက္မႈႏႈန္းက အႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ တည္တ့ံလာ တယ္ ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဒီအတုိင္းဆက္သြားႏုိင္သလား။
“လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ အတြင္းမွာ တရုတ္ရဲ႕ စီးပြားေရးတုိးတက္မႈႏႈန္းက ႏွစ္စဥ္ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းဆုိေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ တခါတေလ ၁၂ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိေတာင္ ရွိခဲ့တယ္။ လာမယ့္ ဆယ္စုႏွစ္မွာေရာ ဒီႏႈန္းအတုိင္းပဲ ဆက္တက္ေနမလားလို႔ ေမးရင္ က်ေနာ္အျမင္ကေတာ့ ဆက္တက္ႏုိင္တယ္။ တရုတ္က နိမ့္ပါးတဲ့အေျခအေနကေန တက္လာတာ။ ျပည္တြင္းစားသံုးသူ ဦးေရက သန္းေပါင္း ၁၃၀၀ ရွိတယ္ဆုိေတာ့ သူတို႔ေတြ ၀င္ေငြတုိးလာတာနဲ႔ အမွ် စီးပြားေရးတုိးတက္မႈႏႈန္းကို ဆက္ၿပီးေတာ့ တြန္းတင္္ေပးထားႏိုင္တယ္။”
တရုတ္ျပည္က ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံျဖစ္လာႏုိင္သလား။
“မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ တရုတ္ျပည္က လစ္ဘရယ္ ဒီမုိကေရစီႏိုင္ငံ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ လည္း ႏုိင္ငံၿပိဳကြဲသြားလိမ့္မယ္။ တရုတ္ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ုိ္င္းက ဒါကို နားလည္တယ္ဆုိတာ သိပ္ကို ေသခ်ာတာေပါ့။ တရုတ္ျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ ေပၚေပါက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားရင္ ခင္ဗ်ား မွားလိမ့္မယ္။ တိန္အင္မင္ရင္ျပင္က ေက်ာင္းသားေတြ အခု ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ၊ သူတို႔ေတြ ေခတ္ကုန္သြားၿပီဗ်၊။ တရုတ္ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵက ျပန္လည္ ႏိုးထလာမယ့္ တရုတ္ျပည္ပဲ။”
“ပါလီမန္ ဒီမုိကေရစီေရာျဖစ္ႏုိင္လားလို႔ ေမးရင္ ရြာတခ်ိဳ႕တေလနဲ႔ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလးေတြမွာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ တရုတ္ေတြက ပရမ္းပတာ အေျခအေနကို မလုိလားၾကဘူး။ သိပ္ကို သတိႀကီးတဲ့ဘက္မွာ ရပ္တည္တယ္။ အလြန္ကို အခ်ိန္ယူရမည့္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို အေျပာင္းအလဲအတြက္ ေသခ်ာခ်င့္ခ်ိန္တာမ်ဳိးက ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ပို႔ေဆာင္ ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြက အရင္ထက္ပိုျမန္လာမယ္။ ေစ်းေပါ လာမယ္။ တျခားလူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် တရုတ္ျပည္သူေတြ ၾကားထဲမွာ တျခားစနစ္ေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ ထိေတြ႔မႈ ပိုမ်ားလာမယ္။ အင္တာနက္ေတြ၊ စမတ္ဖုန္းေတြလည္း တြင္က်ယ္လာမယ္။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ လက္ရွိစနစ္က မေျပာင္းလဲဘဲ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ တည္တံ့ေနမွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာပါပဲ။”
တရုတ္ျပည္ႀကီးကို ေခတ္မီေစဖို႔ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြက နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ အဘက္ဘက္က ျပင္ဆင္ထားတယ္။ အဲဒီနည္းလမ္းေတြထဲမွာ လူတကိုယ္ မဲတမဲ ေပးႏုိင္တဲ့ ပါတီစံု ဒီမုိကေရစီစနစ္ကေတာ့ႁခြင္းခ်က္ေပါ့။ သူတို႔မွာ ယံုၾကည္ခ်က္ ၂ ခ်က္ ရွိတယ္။ ပထမ တခ်က္က တရုတ္ျပည္ကို တည္ၿငိမ္ေစဖို႔ဆုိရင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက စိတ္တုိင္းက် အုပ္ခ်ဳပ္ထားဖို႔ လိုတယ္။ သူတို႔ေတြ အဓိက စိုးရိမ္တာက ပါတီစံုစနစ္နဲ႔ အားလံုးကို လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာပဲ။ ဒီလိုျဖစ္လာရင္ ဗဟိုကေန ျပည္နယ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မႈ ဆံုးရံႈးသြားလိမ့္မယ္။ ဒီလို ျဖစ္လာရင္ ၁၉၂၀ နဲ႔ ၁၉၃၀ ျပည့္လြန္ နွစ္ေတြမွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ စစ္ဘုရင္ေတြ မင္းမူတဲ့ ဆုိးရြားတဲ့အက်ဳိးဆက္ေတြ ေပၚေပါက္လာႏိုင္တယ္ဆုိတာပါပဲ။
“တရုတ္ျပည္ရဲ႕ အတိတ္သမုိင္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆက္စပ္မရွိတဲ့၊ အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္တဲ့ တျခားႏုိင္ငံေတြဆီက စနစ္တရပ္ကို တရုတ္ျပည္ထဲကို တင္ပို႔ဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ယူဆတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရုတ္ျပည္ႀကီး ဒီမိုကေရစီႏုိင္ငံျဖစ္လာႏုိင္သလားဆုိရင္ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ အႏွစ္ ၅ ေထာင္ သမုိင္းမွာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိတာ တခါမွ မေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးဘူး။ တရုတ္ျပည္ကို အုပ္စိုးခဲ့သူတုိင္းက ဧကရာဇ္ေတြလိုပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။”
“ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ကမၻာက ၿဂိဳလ္တုေခတ္၊ အျမန္ဆက္သြယ္ႏုိင္တဲ့ေခတ္မ်ဳိးမွာ လူရိုင္းေတြရဲ႕ အမူအက်င့္ေတြကို ဆက္က်င့္သံုးဖို႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ျပည္တြင္းေရးပါလို႔ ေအာ္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လူ႔အခြင့္အေရးအေျခခံေပၚကေန စကားေျပာရေတာ့မယ္။ တရုတ္ ေခါင္းေဆာင္ ေတြကလည္း ဒါကို သိပါတယ္။ ကမၻာ့အသိုင္းအ၀ုိင္းမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏုိင္ငံေတြ မေျပာနဲ႔၊ ဖြ႔ံၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံေတြ ၾကားထဲမွာ လူရိုေသ၊ ရွင္ရုိေသ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ အတုိင္းအတာတခုအထိ အဆင့္ေနရာတခုကို လိုခ်င္တယ္ဆုိရင္ ကို္ယ့္ျပည္သူေတြအေပၚမွာ ရုိင္းစိုင္းတဲ့ အမူအက်င့္ေတြကို မျပဳဘဲ ေရွာင္ရွားရမယ္ ဆုိတာကို သိေနၾကပါၿပီ၊ ေခတ္မီ ႏိုင္ငံတႏုိင္ငံ ျဖစ္ဖို႔ဆုိရင္ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ ရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆုိတာကို တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ သိၾကပါတယ္။ လက္ရွိတရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈအေနအထားေအာက္မွာ သာမန္ ျပည္သူေတြကို အစိုးရအရာရွိေတြက တရားလက္လြတ္အာဏာသံုးတာမ်ဳိးကို ကာကြယ္ေပးထားပါတယ္၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြလည္း ႀကီးမားတဲ့ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ ေရရွည္လုပ္ႏုိင္တဲ့ အေနအထား ရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္တဲ့ တရားစီရင္ေရးစနစ္ ေပၚေပါက္လာဖု႔ိကေတာ့ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ အခ်ိန္ယူရဦးမယ္။ ဒါကလည္း ဧကရာဇ္ရဲ႕ အမႈေတာ္ထမ္း တရားသူႀကီးမင္းေတြက အင္ပါယာရဲ႕ အမိန္႔ေတာ္အတုိင္း လုိက္နာ ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ သမုိင္းအစဥ္အလာက တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ဗ်ဴရိုကေရစီစနစ္ထဲမွာ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း အျမစ္တြယ္ေနတာနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္။”
တရုတ္ျပည္က အမွန္တကယ္ပဲ နံပါတ္ ၁ ေနရာကို ေရာက္လာႏုိင္သလား။
“တရုတ္ရဲ႕ အားေကာင္းခ်က္က စစ္ေရးလႊမ္းမိုးမႈ မဟုတ္ဘူး၊ စီးပြားေရးအရ လြမ္းမိုးမႈ ျဖစ္တယ္။ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ လူစြမ္းအားအရာမွာေတာ့ ကမၻာေပၚက ဘယ္ႏိုင္ငံနဲ႔ မဆုိ စီးပြားေရးအရ ယွဥ္ၿပိဳင္ႏုိင္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ လုပ္ႏိုင္စြမ္းထက္ တစထက္တစ သာလြန္ေနလိမ့္မယ္။”
“တရုတ္ျပည္အတြက္ ခြ်တ္ေခ်ာ္သြားႏိုင္တဲ့အခြင့္အလမ္းက (အကယ္၍ သူတို႔မွာ လက္ေတြ႔က်ၿပီး၊ အရွိအတုိင္းျမင္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြရွိေနသမွ်) ၅ ႀကိမ္မွာ ၁ ႀကိမ္ပဲ ရွိႏိုင္တယ္။ လံုး၀ မမွားႏုိင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ မေျပာဘူးေနာ္။ သူတုိ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ျပသနာေတြက ေသးေသးမႊားမႊားေတြ တခုမွ် မဟုတ္ဘူး။ စနစ္အေျပာင္းအလဲ၊ စီးပြားေရးဓေလ့ အေျပာင္းအလဲ၊ အဂတိလုိက္စားမႈ ေလ်ာ့ခ်ေရး၊ စိတ္ေနစိတ္ထား ေျပာင္းလဲေရးဆုိတဲ့ မလြယ္တဲ့ ျပသနာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။”
“တရုတ္ေတြရဲ႕ တြက္ခ်က္မႈအရ လက္ရွိ “ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအတက္ခရီး” အတုိင္း ဆက္သြားခ်င္တယ္ဆုိရင္ စီးပြားေရးနဲ႔ နည္းပညာအရာမွာ ပထမေနရာကို ယွဥ္ၿပဳိင္မွသာ သူတို႔အတြက္ အရံႈးမရွိႏုိင္ဘူးဆုိတာပဲ။ ၂၁ ရာစုကို ကမၻာမွာ အာရွက သူရဲ႕ မူလ အဆင့္ေနရာကို ျပန္လည္ရရွိတဲ့ ရာစုႏွစ္အျဖစ္ ရႈျမင္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ အတြင္း တရုတ္အပါအ၀င္ အေရွ႕အာရွရဲ႕ တုိးတက္မႈေတြက အနာဂတ္အတြက္ အေကာင္းျမင္ စရာခ်ည္းပဲ။ တရုတ္ျပည္မွာ ႀကိဳတင္ မေမွ်ာ္မွန္းႏုိင္တဲ့ ႀကီးမားတဲ့ကပ္ေဘးေတြ ေပၚေပါက္ၿပီး တခ်ိန္တုန္းကလို ဗရမ္းပတာ ၿပိဳကြဲ၊ နယ္စားပယ္စားစစ္ဘုရင္စနစ္ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကို ေရွာင္ဖုိ႔ကေတာ့ တရုတ္ျပည္သူေတြကို စနစ္တက် စုစည္းႏုိင္မလား။ အတိတ္ဆီက သင္ခန္းစာ ယူႏုိင္မလား၊ ေခတ္မီ သိပၸံနဲ႔ နည္းပညာကို အက်ဳိးရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္မလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းအေပၚမွာ မူတည္တယ္။ တျခားစက္မႈႏိုင္ငံေတြနဲ႔ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးစႏိုင္ငံေတြဆီက အေထာက္အကူေတြကို ယူလုိက္ရင္ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ လက္ရွိ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအရွိန္ကို တြန္းတင္ႏိုင္လိမ့္တယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ဆုိရင္ လာမယ့္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ မဟုတ္ရင္ေတာင္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ အတြင္း ပထမအဆင့္မွာ အျပည့္အ၀ စက္မႈဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ႏို္င္ငံ၊ ေနာက္တဆင့္က်ေတာ့ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာလူ႔အဖြဲ႔အစည္းဆီကို ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္တယ္။”
ဇီဂ်င္ပင္းက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲ။
“သူ႔ဘ၀က ဟူဂ်င္ေတာင္းထက္ေတာင္ ၾကမ္းတမ္းတယ္။ သူ႔အေဖက တကယ့္ ေက်းေတာသား။ သူလည္း ေတာသားပဲ။ အခက္အခဲေတြကို သူ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္မွာ ရုိးရုိးကုတ္ကုတ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ဖူဂ်ီယန္ျပည္နယ္ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရွန္ဟိုင္းကို ေရာက္သြားတယ္၊ အဲဒီကေန ပီကင္းေပါ့။ ဘာမွ အလြယ္တကူ မရခဲ့တဲ့ သူ႔ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ပဲ သူဟာ ထုသားေပသား က်လာခဲ့တယ္။”
“သူက တည္ၾကည္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္တဲ့သူ၊ သူ႔ကို စိတ္ဆုိးေအာင္ ေျပာရင္ေတာင္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေနႏိုင္တဲ့လူစား။ စိတ္ဓာတ္က သံမဏိလို မာေက်ာတယ္။ ဟူဂ်င္ေတာင္း ထက္ေတာင္ ပိုမာေသးတယ္။ ဟူဂ်င္ေတာင္းရဲ႕အတက္ခရီးမွာ ဇီဂ်င္ပင္းလိုမ်ဳိး အစမ္းသပ္ခံရ၊ အတိဒုကၡ ေရာက္ရတာမ်ဳိးနဲ႔ မၾကံဳခဲ့ရဘူး။ ဇီဂ်င္ပင္းကေတာ့ ဒါေတြကို ၾကံ႔ၾကံ႔ခံႏိုင္ခဲ့တယ္။”
“ဇီဂ်င္ပင္းဟာ နယ္ဆင္မန္ဒဲလားလိုလူစားမ်ဳိးပဲ…။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို အလြန္ ထိန္းသိမ္း ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္။ တကိုယ္ရည္ကံဆုိးမႈနဲ႔ အတိဒုကၡေတြေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ ေနရာမွာ အမွားယြင္းမခံဘူး..။ တနည္းဆိုရရင္သူဟာ အထင္ႀကီးေလးစားစရာ ေကာင္းတယ္။”
ညီေစာလြင္
