ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ခုႏွစ္ရက္ တပတ္ကို ဆင္တေကာင္ႏႈန္း အသတ္ခံေနရတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း တီဗီြမွာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ နင့္ကနဲ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ငယ္ငယ္က အဘြားရင္ခြင္မွာ ေခါင္းေဝွ႔ကာ နားေထာင္ခဲ့ရတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို သတိရမိ။   ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို ေသာႏုထိုရ္မုဆိုး ျမားနဲ႔ပစ္တဲ့အေၾကာင္း ပံုျပင္ကေလးပါ။ ဒီပံုျပင္ကေလးကို  နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲခဲ့ရ။ ခုလည္း ဒီခံစားမႈမ်ိဳး ျပန္ေပၚလာ။ ဆင္ေတြနဲ႔ အတူေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ကေ်နာ့္ငယ္ဘဝကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္မိ။ အေဖက သူပုန္တေယာက္အေနနဲ႔ ေျမေအာက္လုပ္ငန္း လုပ္ရင္း ရန္ကုန္ေထာင္မွာ ေထာင္က်။ အေမက တႏွစ္သား ကေ်နာ့္ကို ခါးထစ္ခြင္ရင္း ရန္ကုန္ အဘြားအိမ္ကို ပဲခူး႐ုိးမထဲက ျပန္ေရာက္လာ။ ရန္ကုန္က ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝုိင္းက က်ေနာ္တို႔မိသားစုကို ေစာင့္ေရွာက္ထား။ စကားမပီကလာ ပီကလာ ေျပာတတ္ေနတဲ့ ကေ်နာ့္ကို ေဆြမ်ိဳးေတြက ခ်စ္စႏုိး စ ၾက။ ညေနေစာင္းလို႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ‘ဆင္ေကာက္ ေမေမ . . . ဆင္ေကာက္' လို႔ က်ေနာ္ ေျပာေတာ့ ေဆြမ်ဳိးေတြက နားမလည္။ ဘာေျပာတာလဲ ...  သူ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ အထူးအဆန္း ဝုိင္းေမးၾက။ ‘အိမ္ျပန္မယ္လို႔ ေျပာတာပါ၊ သူက အိမ္ျပန္ခ်င္ရင္ ဆင္ဦးစီးကို ဆင္ေကာက္ခိုင္းတာ။ ဆင္ဖမ္းခိုင္းတာ၊ ဆင္နဲ႔ အိမ္ျပန္မယ္လို႔ ေျပာတာ’ ေမေမက ရွင္းျပေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ အံၾသၾကရ။ အဲဒီကစလို႔ က်ေနာ့္နာမည္ကိုလည္း ‘ဆင္ေကာက္’ လို႔ ေခၚၾကပါေတာ့တယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြကလည္း ‘ေမာင္ဆင္ေကာက္’ လို႔ လိုက္ေခၚၾကပါေလေရာ။ ‘ေမေမ မက္မက္ . . . ေမေမ မက္မက္' လို႔ က်ေနာ္ ေျပာတဲ့အခါ ေမေမက ကေ်နာ့္ကုိ ကုန္းပိုးရင္း လုပ္စရာရွိတဲ့ အိမ္အလုပ္ေတြကို လုပ္ပါတယ္။ မက္မက္ဆိုတာက ဆင္ကို ဝပ္ေပးဖို႔ ေျပာတာပါ။ ဆင္ကို မက္ မက္ လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ဆင္ဟာ သူ႔ေက်ာေပၚကို လူတက္ဖို႔ ဝပ္ေပးပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေကြးထားတဲ့ ေျခေထာက္ေပၚကတဆင့္ သူ႔ေက်ာေပၚကို တက္ရပါတယ္။ ေမေမ့ကို ေက်ာပိုးခိုင္းတဲ့အခါတိုင္း ‘ေမေမ မက္မက္' လို႔ ေျပာေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ကေ်နာ့္ ဦးေလးေတြ ဘႀကီးေတြ အဘြားေတြကလည္း ကေ်နာ့္ကို ေက်ာပုိးခ်င္ရင္ သူတို႔ေက်ာကုိ ပုတ္ျပရင္း ေဟ႔ေကာင္ ေတာသား မက္ မက္ လို႔ စေနာက္တတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ခါစက ေဆြမ်ိဳးေတြဆီက လူစကားသင္ရသလို ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း  ကေ်နာ့္ဆီက ဆင္စကား သင္ၾကရတာပါ။ ဆင္ေကာက္၊ မက္ မက္၊ ေမာ့ခ်ိဳး စတဲ့ ဆင္စကားေတြဟာ ကေ်နာ္ အခု အသက္ ၆၀ ေက်ာ္အထိ မွတ္မိေနဆဲပါ။ ေမေမေျပာတဲ့ အမွတ္တရေတြထဲက အေၾကာင္းအရာတခုကေတာ့ ဒီလိုပါ။ ေမေမဟာ က်ေနာ့္ကုိယ္ဝန္နဲ႔ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ဗဟုိမွာ သူနာျပဳတေယာက္အေနနဲ႔ တာဝန္က်ေနတုန္း ဗိုက္နာလာလို႔ ေတာတြင္းက ေဆး႐ုံကို ဆင္နဲ႔သြားပါတယ္။ လမ္းမွာပဲ မေအာင့္ႏုိင္လို႔ နီးရာအိမ္တအိမ္ရဲ႕ ဆင္ဝင္ေပၚမွာပဲ ေမြးလိုက္ရတယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ကေ်နာ္ဟာ ဆင္ေပၚမွာကတည္းက အျပင္ကို ေခါင္းထြက္ေနၿပီတဲ့။ ရြာသားေတြနဲ႔ အိမ္ရွင္ အေမမႈံကလည္း အိမ္မွာ ကေလးလာေမြးတာမို႔ မဂၤလာရွိတယ္လို႔ အယူရွိၿပီး လိုေလေသးမရွိ ဝုိင္းကူၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီရြာ (တပ္ကုန္းၿမိဳ႕နယ္၊ သံပုရာကုန္းရြာ) မွာပဲ ေခါင္းေဆးကင္ပြန္းတပ္ပြဲကို က်င္းပခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေဇယ်ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္နာမည္ဟာ အဲဒီ ရြာဦးဘုန္းႀကီးက ေပးလိုက္တဲ့နာမည္လို႔ သိရပါတယ္။ ရြာထဲမွာလည္း ဆင္ေတြ၊ ဆင္ဦးစီးေတြနဲ႔ အၿမဲစည္ကားေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရြာသားေတြနဲ႔ ဆင္ေတြဟာ ေရာေထြး သြားလာေနၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီလို ဆင္ေတြနဲ႔ အတူေနထိုင္ခဲ့ရလို႔လားေတာ့ မသိပါ။ ဆင္ေတြကိုျမင္တိုင္း က်ေနာ့္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ ေဆြမ်ိဳးေဟာင္း။ ညီအစ္ကိုေဟာင္း။ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြကို ျမင္ေတြ႔ရသလို ခံစားရပါတယ္။ မုဆိုးေတြလက္ခ်က္နဲ႔ ဆင္ေတြ ပိုးစိုးပက္စက္ အသက္ခံရတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ သတင္းစာထဲမွာ၊ ႐ုပ္သံထဲမွာ ေတြ႔ရတဲ့အခါ ရင္ကိုဖိရင္း မ်က္လံုးစံုမွိတ္ထားမိတာ အခါခါပါ။ ဆင္ေတြနဲ႔ လူေတြဟာ ရန္သူေတြလား ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေဆြေတြလားဆိုတဲ့ အေတြးဟာလည္း ကေ်နာ့္ေခါင္းထဲ ေရာက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ ဆင္ေတြဟာ ပဲခူး႐ုိးမေပၚမွာ က်က္စားေနေလ့ရွိေပမယ့္ ေတာေတြျပဳန္း ေတာင္ကတုံးေတြျဖစ္၊ ဆင္ေတြအတြက္ အစာေရစာေတြ ရွားပါးလာသလို လူေတြက ေတာေတြကို ခုတ္ထြင္ၿပီး ေနထိုင္လာၾကတာေၾကာင့္ ဆင္နဲ႔လူေတြ ေနရာလုတိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေတာ႐ုိင္းတိရစာၦန္ ထိန္းသိမ္းေရးကို စိတ္ဝင္စားသူေတြက ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုဆို ဆင္နဲ႔ ကေ်နာ္တုိ႔ ရန္သူေတြ ျဖစ္သြားေတာ့မွာလား။ အခုအခါမွာေတာ့ ဆင္ဟာ မ်ိဳးသုန္းမယ့္အႏၱရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ သတၱဝါအျဖစ္ စာရင္းသြင္းခံထားရၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္က အကာအကြယ္ ေပးထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆင္ကိုသတ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရင္ ေထာင္ဒဏ္ ၇ ႏွစ္ ဒါမွမဟုတ္ ေငြ ၅၀၀၀၀ (ငါးေသာင္းက်ပ္) ဒဏ္႐ုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆင္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရာစုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး အေရးပါ အရာေရာက္ခဲ့တာပါ။ အဘုိးအဘြားေတြ ေျပာျပခဲ့တဲ့ ဆင္တေကာင္နဲ႔ ပုဏၰားေျခာက္ေယာက္ အေၾကာင္း၊ ဆင္ေသေကာင္နဲ႔ က်ီးမိုက္လို ပံုျပင္မ်ိဳးေတြဟာ အခုထိ ကေ်နာ္တုိ႔ကို လႊမ္းမိုးေနဆဲပါ။ ဆင္ဖိုးထက္ ခၽြန္းဖိုးႀကီး၊ ဆင္သြားရင္ လမ္းျဖစ္၊ ဆင္က်ီစား ဆိတ္မခံႏုိင္၊ ဆင္စီးျမင္းရံ၊ ဆင္ေျပာင္ႀကီး အၿမီးက်မွတစ္၊ စတဲ့ စကားပံုေတြဟာလည္း ကေ်နာ္တုိ႔ ဒီေန႔အထိ သံုးစြဲေနၾကတုန္းပါ။ ဆင္ဟာ ကေ်န္ာတုိ႔ရဲ႕ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာစကား၊ ဓေလ႔ထံုးစံေတြထဲမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါဝင္ ေနရာယူထားပါတယ္။ ဆင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဟာ ႏွစ္ေပါင္းေထာင္နဲ႔ခ်ီ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ခုအခ်ိန္မွာ ဒီလိုအေနအထားမ်ိဳး ျပန္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။ လက္ရွိ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေတာဆင္႐ုိင္း ေကာင္ေရ ၁၅၀၀ ေလာက္ရွိၿပီး မွတ္ပံုတင္ထားတဲ့ဆင္ ၃၀၀၀ ကေန ၅၀၀၀ ထိ ရွိေနပါတယ္။ မတူညီမႈေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ တဦးနဲ႔တဦး သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနႏုိင္ေလ သဘာဝ ေလာကႀကီး လွပေလေလ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆင္ေတြနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနဖို႔ဆိုရင္ ဆင္အေၾကာင္းကိုသိဖို႔ နားလည္ဖို႔လည္း အမ်ားႀကီးလိုပါတယ္။ အဲဒီလိုနားလည္ဖုိ႔ ကေ်နာ္တုိ႔ ေျမးငယ္ကေလးေတြကို ရင္ခြင္ထဲေထြးပိုက္ကာ ဆင္ပံုျပင္ေတြ ေျပာၾကရေအာင္ပါ။ အဲဒါမွ တိုက္ဆင္ေတြ ျမားဒဏ္ကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏုိင္သလိုမ်ိဳး ေနာင္မ်ိဳးဆက္ေတြဟာ ေလာကဓံျမားခ်က္ေတြကို ႀက့ံခံႏုိင္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ ရွိလာမွာပါ။ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်