ခ်င္းေတာင္တန္းရဲ႕ မနက္ခင္းေတြက မုိးအကုန္ ေဆာင္းကုိေရာက္ေပမယ့္ တခ်ိန္ကလုိ ေဆာင္းအျဖစ္ ပီပီျပင္ျပင္ သိပ္မရွိလွ။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတာင္တန္းႀကီးေတြက တေတာင္ေပၚ တေတာင္ဆင့္ရင္း တိမ္စုိင္တိမ္ခဲေတြက ႐ႈမၿငီးခ်င္စရာပါ။ ခ်င္းေတာင္ခရီးက မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ သြားေနၾက ဆုိေပမယ့္ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား တေယာက္တည္း ဆုိင္ကယ္တစီးနဲ႔ လာခဲ့မိတယ္။ ဆုိင္ကယ္ကုိ ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မွန္မွန္ေမာင္းလာရင္း ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ရဲ႕ မွန္ကာကုိဖြင့္ၿပီး လက္မွာပတ္ထားတဲ့ နာရီကုိ ငုံ႔အၾကည့္ ေလႏုေအးတုိ႔ရဲ႕ အထိအေတြ႔က မ်က္ႏွာကုိ လာ႐ုိက္ခတ္ၾကေလတယ္။ ေလက ေအးေနေပမယ့္ တခ်ိန္တုန္းကလုိ ႏူးည့ံမႈေတြ လတ္ဆတ္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနသလုိ ခံစားလုိက္မိတယ္။ ကုိယ္သြားမယ့္ခရီးကား တဝက္မွ်ပင္ မေရာက္ရွိေသး။ ေတာေတာင္အလွေတြ ႐ႈေငးရင္း လမ္းမႀကီးရဲ႕ ျပင္က်ယ္က်ယ္တေနရာမွာ ဆုိင္ကယ္ေလးရပ္ၿပီး ခဏနားလုိက္မိတယ္။ ဓာတ္ဘူးေသးေသးေလးထဲ ထည့္လာတဲ့ ေကာ္ဖီပူပူေလး မႈတ္ေသာက္ရင္း အေတြးစတုိ႔နဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ လြင့္ေျမာေနမိတယ္။ အထီးက်န္သလုိ ခံစားမိရင္း သစ္ပင္ေတြသာ စကားေျပာတတ္ရင္ ငါ့ကုိ ဘာေျပာၾကမလဲ။ သစ္ပင္ေတြက ငါ့ကုိ အဖက္လုပ္ၿပီး စကားေျပာပါ့မလား။ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရလာခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနားမွာ စကားေျပာေဖာ္ သစ္ပင္က မရွိ။ ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလဲသြားသလုိ ေတာေတြေတာင္ေတြ ေျပာင္းလဲ၊ ခ်င္းေတာင္ရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္ တခုျဖစ္တဲ့ ထင္း႐ႉးေတာတန္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာကုိလည္း ခုမွ သတိထားလုိက္မိတယ္။ "ငါတုိ႔ကုိကယ္မယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ဒီလူေတြေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ရေတာ့မယ္။ ဒီလူေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္လွလွေလးေအာက္မွာ ငါတုိ႔ကုိ သတ္သတ္ေနၾကတယ္။ ငါတုိ႔မရွိဘဲ အသက္ဆက္ရွင္လုိ႔ရမယ္ ထင္ေနသလားမသိဘူး။ သူတုိ႔ရြတ္ရြတ္ေနတဲ့ ေရေျမေလမရွိဘဲ အသက္ဆက္ရွင္လုိ႔ မရသလုိ ငါတုိ႔မရွိဘဲနဲ႔လည္း သူတုိ႔ အသက္ဆက္ရွင္လုိ႔မရဘူး။ ငါတုိ႔သစ္ပင္ေတြက လူေတြအတြက္ အေဖာ္မြန္ပါ။ ေႏြ မုိး ေဆာင္း ဥတုသုံးပါးကုိ ကာကြယ္ေပးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ငါတုိ႔ကုိ ညႇဥ္းပန္းေနၾကဆဲ။ သတ္ျဖတ္ေနၾကဆဲ။ လုိရာသုံးေနၾကဆဲပါ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ အသိရၾကမလဲ။ ငါတုိ႔ ဒုကၡေရာက္ရင္ သူတုိ႔ဒုကၡက ပုိႀကီးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႔က ခြင့္လႊတ္ေပမယ့္ ဒဏ္ခတ္မယ့္သူက အနီးဆုံးကုိ ေရာက္လုိ႔လာေနၿပီ ဆုိတာကုိ သူတုိ႔ေတြ သိပါေလစတဲ့။" လမ္းမထက္မွာ လူသူရွင္းေနတာေၾကာင့္ ဒီအသံဟာ ေတာအုပ္ေတြဆီကေန လာတယ္ဆုိတာကုိ သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားလုိက္မိတဲ့ အသံပါ။ ဒဏ္ခတ္မယ့္သူက အနီးဆုံးေရာက္လုိ႔ လာေနၿပီ ဆုိပါလား။ ပီပီျပင္ျပင္ ၾကားလုိက္မိတယ္။ သူတုိ႔ေတြ စိတ္တုိေနၾကေလရဲ႕။ တခ်ဳိ႕ေတြကလည္း တုိးညင္းတဲ့အသံေလးေတြနဲ႔။ "ကုိယ့္လူေရ မင္းကေတာ့ ဘယ္လုိေနမယ္ မသိဘူးကြာ။ ငါကေတာ့ သက္တမ္းေစ့ေအာင္ ေနရပါ့မလားမသိဘူး။ ငါတုိ႔မ်ဳိးဆက္ေတြက ကုန္သေလာက္ကုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ခုဆုိရင္ ဒီလူေတြ ငါတုိ႔ကုိ အႏုိင္နဲ႔ပုိင္းလာလုိက္တာ ေနာင္တခ်ိန္ ငါတုိ႔မ်ဳိးဆက္ေတြပါ ဆုိတာကုိ ျပတုိက္ထဲ ထည့္ျပၾကမယ္ဆုိတဲ့အထိ ရက္စက္ေနၾကတယ္" ဆုိၿပီး မပြင့္တပြင့္အသံမ်ားနဲ႔ စကားကုိ တုိးတုိးေလး ေျပာေနၾကသံကုိ ၾကားမိတယ္။ အခ်ိန္ရလာသည္နဲ႔အမွ် ေတာင္တန္းေတြရဲ႕ၾကားထဲ ေနေရာင္ျပျပေလး တုိးဝင္လာတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ လမ္းမအထက္မွာလည္း သြားလာေနၾက ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ဆုိင္ကယ္ေတြ ကားေတြကုိလည္း ေတြ႔ျမင္လာရတယ္။ လုိရာခရီးကုိေရာက္ဖုိ႔ ဆုိင္ကယ္ကုိ ျပန္ေမာင္းရင္း ေတာင္တန္းေတြကုိ တက္လုိက္ ဆင္းလုိက္ ေကြ႔လုိက္ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ရာ “ပြမ္…..ပြမ္….တီ….တီ" ဟူသည့္ ဟြန္းသံရွည္ႀကီးေၾကာင့္ ဆုိင္ကယ္ကုိ လမ္းေဘးခ်ေပးလုိက္တယ္။ သစ္ေတြကုိ အလုံးလုိက္ တင္လာေသာ ကားေပၚမွ စပယ္ယာျဖစ္ဟန္တူသည့္ လူဆီမွ "ဆုိင္ကယ္ကုိ ဘယ္လုိေမာင္းေနတာလဲ၊ ကားလာတာ မျမင္ဘူးလား" ဆုိသည့္ အျပစ္တင္ ေျပာသြားသံကုိလည္း ၾကားလုိက္မိသည္။ ဆုိင္ကယ္ကုိ ဂ႐ုတစုိက္ေမာင္းရင္း ခ်င္းျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ေပၿပီ။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေတြၾကား ဆုိင္ကယ္သံ ကားသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနသည္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ တခုတည္းေသာ အထင္ကရ ေစ်းႀကီးကလည္း စည္ကားလွသည္။ အနံ႔အသက္မ်ားကလည္း စုံသည္။ တခ်ဳိ႕အညႇီနံ႔ တခ်ဳိ႕ ပုတ္အဲ့အဲ့အနံ႔ စသည္စသည္ျဖင့္ အနံ႔ေပါင္းစုံ။ ျမန္မာႏုိင္ငံေစ်းေတြရဲ႕ အနံ႔အတုိင္းပါပဲ။ ေစ်းရဲ႕ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဆုိင္းဘုတ္ေလးေတြေထာင္ၿပီး အမႈိက္မပစ္ရဆုိေပမယ့္ ဆုိင္းဘုတ္က အမႈိက္ပုံအတြင္းမွာပါ။ ေတြ႔ျမင္ေနက်ဆုိေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘဝင္မက်လွပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ ေငးၾကည့္ရင္း သိပ္မၾကာလုိက္ခ်ိန္မွာပဲ ဆူဆူညံညံနဲ႔ လူတအုပ္ေရာက္လာတယ္။ ေစ်းထဲကုိ ဝက္ဝံတေကာင္ ဝင္လာလုိ႔တဲ့။ ဝက္ဝံကေတာ့ လြတ္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ကုိ ဝက္ဝံကေတာ့ ကံဆုိးသြားရွာၿပီ။ ေဘးနားက အမ်ဳိးသမီးတဦးက ဝက္ဝံကလည္း ဘာလုိ႔ ေစ်းထဲဝင္လာသလဲ၊ ကုိယ့္္ေနရာနဲ႔ကုိ ေတာထဲေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ေစ်းထဲဝင္လာေတာ့ ေမာင္ေဂဟတုိ႔အဖြဲ႔လက္ခ်က္ မိသြားတာေပါ့။ ေဂဟတုိ႔အဖြဲ႔ဆုိပါလား။ နာမည္ကေတာ့ အဆန္းပါ။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးကေတာ့ ဝက္ဝံကုိ က႐ုဏာေဒါသျဖင့္ ေစ်းထဲဝင္လာရသလားဆုိၿပီး သနားစိတ္နဲ႔ အျပစ္တင္ေနရွာတယ္။ ေစ်းထဲေရာက္ေအာင္ ဝက္ဝံကုိ ဘယ္သူေတြ ေမာင္းပုိ႔လုိက္တာလဲ။ ဝက္ဝံဆုိတဲ့ အမ်ဳိးကေရာ မေၾကာက္မရြံ႕ ေစ်းထဲကုိ ဘယ္လုိေရာက္လာပါသလဲ။ တကယ္ေတာ့ ဝက္ဝံက ေတာထဲေနခ်င္ရွာမွာပါ။ သူ႔မွာ ေနစရာ ေတာကေရာ ဘယ္မွာလဲ။ သစ္ပင္ေတြခုတ္လြန္းလုိ႔ ဝက္ဝံခမ်ာ ေနစရာေတာမွ မရွိေတာ့တာ …..။         ။ သွ်င္ေနမင္း (ဂန္႔ေဂါ)