ကြန္ဟိန္းၿမိဳ႕နယ္ဟာ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲေနေသးတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ [caption id="attachment_282115" align="alignleft" width="384"] ဓာတ္ပုံ - နန္းေမြေခါင္[/caption] မိုးရြာလိုက္တာနဲ႔ ကြန္ဟိန္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ေက်းရြာေတြဆီသြားတဲ့ လမ္းေတြဟာ ရႊံ႕ႏြံေတြေၾကာင့္ ေျချမန္ေတာ္ ေထာ္လာဂ်ီ၊ ကား၊ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ မသြားေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ အရန္သားဖြားဆရာမ နန္းေမြေခါင္က ေျပာပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့တႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ နန္းေမြေခါင္အတြက္ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရႏိုင္စရာ အျဖစ္တခု ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ကြန္ဟိန္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက ေက်းရြာတရြာမွာ အေရးေပၚလူနာဆီကို အခ်ိန္မီ မေရာက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ကေလးငယ္တဦး ေသဆုံးသြားခဲ့တာပါ။ အဲဒီေဒသေတြကို က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးဖို႔ ေသေရးရွင္ေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္ ဆုိရင္ေတာင္ အခ်ိန္မီမသြားေရာက္ႏိုင္တဲ့ ျပႆနာဟာ ေက်းလက္ေဒသက အရန္သားဖြားေတြ ႏွစ္စဥ္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ျပႆနာပါလို႔ နန္းေမြေခါင္က ဆိုပါတယ္။ ဆရာမနန္းေမြေခါင္ဟာ အရန္သားဖြားဆရာမ မျဖစ္ခင္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမတဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ရတာဟာ နန္းေမြေခါင္ရဲ႕ဘဝကို တဆစ္ခ်ဳိး ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာပါ။ “က်မလည္း သာမန္ ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အေအးမိတယ္လုိ႔ပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူ ဆံုးသြားခဲ့တယ္” လို႔ အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ “ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေနမေကာင္းလဲဆုိတာ မသိခဲ့ဘူး” အခုခ်ိန္ထိ ဒီေက်ာင္းသားေလး ဘာေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားတယ္ဆုိတာ အေျဖမသိခဲ့ရပါဘူး။ “က်မသာ ေဆးကုတတ္ရင္ က်မ စာသင္ေပးတဲ့ကေလး ေသမွာမဟုတ္ဘူး” လုိ႔ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ နန္းေမြေခါင္က ေျပာျပပါတယ္။ သူ မေသသင့္ဘဲ ေသသြားတာ။ စိတ္အားငယ္မိတယ္။ ဝမ္းနည္းတယ္။ သူက အရမ္းေတာ္တယ္။ သြက္လက္တယ္။   စာသင္ရင္လည္း ဖ်တ္လတ္တယ္။” ဒါနဲ႔႔ပဲ နန္းေမြေခါင္တေယာက္ ပညာေရးလုပ္သားဘဝကေန က်န္းမာေရးလုပ္သားဘဝကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္မွ စတင္ၿပီး အရန္သားဖြားဆရာမသင္တန္းကို ကြန္ဟိန္း ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုမွာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေက်းရြာမွာ လုိအပ္ေနတဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကို ျပန္လည္ျပဳလုပ္ေပးသူတဦး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကြန္ဟိန္းၿမိဳ႕နယ္ က်ိဳင္းလြန္းေက်းရြာမွ အရန္သားဖြားဆရာမတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ က်ိဳင္းလြန္းေက်းရြာ အုပ္စုဝင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေတာေခါင္တဲ့ ေဒသေတြကို သြားေရာက္ၿပီး ေမြးလူနာေတြကို ၾကည့္ေပးတဲ့အျပင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေဆးကုသေပးေနတဲ့ က်န္းမာေရးဆရာမတဦးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း က်န္းမာေရးလုပ္ငန္းေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိ မလုပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ပထမဆံုး စိန္ေခၚမႈကေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့တႏွစ္ခန္႔ကေတာ့ အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္သာ ရွိေသးတဲ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိခင္ေလာင္းတေယာက္ဟာ ေငြေၾကးမျပည့္စံုမႈ၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲမႈေတြေၾကာင့္ ကြန္ဟိန္းၿမိဳ႕အထိ သြားေရာက္သားဖြားရန္ မျဖစ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ရြာမွာပဲ ေမြးဖြားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်းလက္ေဒသကို သားဖြားေတြ ေရာက္မလာခင္မွာပဲ အဲဒီမိခင္ေလာင္းဟာ ကိုယ္ဝန္ကို ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရတယ္လို႔ နန္းေမြေခါင္က ေျပာပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အရန္သားဖြားလက္မွတ္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားေပမယ့္ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနက ခန္႔အပ္ထားတဲ့သူတဦးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ နန္းေမြေခါင္လိုပဲ အခက္အခဲေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ က်န္းမာေရး ဆရာမ နန္းေရႊဟန္ ျဖစ္ပါတယ္။ နန္းေရႊဟန္ကလည္း မုိင္း႐ႉးၿမိဳ႕နယ္ လြိဳင္ႏိုင္းေက်းရြာအုပ္စု ဝမ့္နမ့္ပြန္းေက်းရြာက အရန္သားဖြားဆရာမတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔အလွမ္းေဝးကာ မိမိေက်းရြာမွာ ပညာတတ္ မရွိတဲ့အျပင္ ရြာကိုလာေရာက္ၿပီး က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ ျပဳလုပ္ေပးမယ့္ ဆရာဝန္လည္း မရွိတဲ့အတြက္ က်န္းမာေရးဆရာမပါ လုပ္ရတယ္လုိ႔ နန္းေရႊဟန္က ေျပာျပပါတယ္။ ေက်းလက္က်န္းမာေရးဆရာမ နန္းေရႊဟန္ကလည္း နန္းေမြေခါင္လိုပဲ အရင္က ေက်ာင္းဆရာမတဦး ျဖစ္ခဲ့သူပါ။ “ေက်ာင္းဆရာမလုပ္တုန္းက ေက်းရြာမွာ ေငြေၾကးအခက္အခဲေတြ႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ကိုမသြားႏုိင္။ ၿမိဳ႕ေပၚသြားဖုိ႔ကလည္း လမ္းပန္းခက္ခဲတယ္။ ေနမေကာင္းရင္ ကိုယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္နဲ႔ ေဆးကုသေနၾကတာေတြ၊ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ေသဆံုးတာေတြ ျမင္ခဲ့ရတယ္” လုိ႔ နန္းေရႊဟန္က ကိုယ္တုိင္ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ဝမ္းနည္းစြာ ျပန္လည္ေျပာျပေနပါတယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔အလွမ္းေဝးတဲ့ ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ အစိုးရခန္႔အပ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမေတြ ရွိေပမယ့္  ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္ လာေရာက္တာဝန္ယူတာ မရွိဘူးလို႔ ေဒသခံ အရန္သားဖြားဆရာမေတြက ေျပာဆုိလုိက္ပါတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲမႈက ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းက သားဖြားဆရာမေလးေတြအတြက္ တခုတည္းေသာ [caption id="attachment_282116" align="alignright" width="384"] ဓာတ္ပုံ - နန္းေမြေခါင္[/caption] စိန္ေခၚမႈ မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနက ခန္႔အပ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမေတြဟာ ကိုယ္ဝန္သည္၊ ေမြးလူနာန႔ဲ ေမြးကင္းစကေလးေတြစာရင္း လာေကာက္ၿပီး ျပန္သြားတတ္ၾကေၾကာင္းလည္း အရန္သားဖြားဆရာမမ်ားက ေျပာပါတယ္။ “က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာနက တေယာက္လာထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ဒီဇာတိမဟုတ္ဘူး။ သူက တလကို ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ပဲ လာတယ္။ ေက်းရြာမွာ ေနရမယ္၊ စားရမယ္၊    အခ်ိန္ျပည့္ေနရမယ္ ဆုိေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြက မေနဘူး” လုိ႔ နန္းေမြေခါင္က သူမတုိ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရတာေတြကုိ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔ ၂ ဦးကေတာ့ အဓိက ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ၊ သားဖြားမိခင္ေတြ၊    ကေလးငယ္ေတြအတြက္ အားကိုးေနရတဲ့ သားဖြားဆရာမေတြ ျဖစ္ေနၾကသလို မိမိေက်းလက္ေဒသ က်န္းမာေရးအတြက္ တဖက္တလမ္းကေန ေထာက္ပံ့ေပးေနရတဲ့ က်န္းမာေရးဆရာမေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္းတဲ့ ေဒသေတြကို ေမြးလူနာေတြ သြားၾကည့္ဖုိ႔အတြက္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႔ရၿပီး တခါတေလ တျခား ေဝးလံတဲ့ေက်းရြာက ေမြးလူနာေတြ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲမႈေၾကာင့္ အေရးေပၚ ေဆး႐ံုပို႔ဖို႔ မမီေတာ့ဘဲ  အသက္ေပးဆပ္ၾကရတယ္လို႔လည္း နန္းေရႊဟန္က စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာျပေနပါတယ္။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္းတ့ဲေဒသ၊ မေအးခ်မ္းတဲ့နယ္ေျမမွာ ေနထုိင္တဲ့ ကိုယ္ဝန္သည္ ေမြးလူနာေတြအတြက္ကေတာ့ အခက္အခဲေတြ စိန္ေခၚမႈမ်ိဳးစံု ရွိေနပါတယ္။ “မိုးရြာေတာ့ ေမြးလူနာအတြက္ေရာ က်မတုိ႔ သားဖြားေတြအတြက္ေရာ အခက္အခဲျဖစ္တယ္။ မိုးကရြာ လမ္းကမေပါက္ေတာ့ ေမြးလူနာေတြရွိတဲ့ေနရာကို ေျခက်င္ေလၽွာက္ရတယ္။ ရႊံ႕ထဲမွာ ၅ နာရီေလာက္ ေလၽွာက္ရတယ္” လို႔ နန္းေရႊဟန္က ႀကံဳေတြ႔ခဲ့တာေတြ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ ေက်းလက္ေဒသက ျပည္သူေတြက ၿမိဳ႕ေပၚေဆး႐ံုေတြကို သြားေရာက္ေဆးကုသဖို႔ အလြန္ပင္ စိတ္ပူပန္ ဝန္ေလးေနၾကၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚေဆး႐ံုကိုသြားဖုိ႔ အစစအရာရာ အဆင္မေျပမႈေတြ ႀကံဳေတြ႔ေနရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ “တကယ္လုိ႔ မျဖစ္မေန သြားရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ သူတုိ႔ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး အိမ္မွာပဲ ေဆးကု၊    ကေလးေမြးၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚသြားမယ္ဆို ကားခလည္း ေပးရမယ္။ လမ္းကမေကာင္း၊ ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ သြားရမယ္။ လမ္းကခုန္ေတာ့ ေမြးလူနာအတြက္လည္း ခက္ခဲတယ္။ မုိးရာသီဆို ပိုေတာင္ဆုိးေသးတယ္” လုိ႔ နန္းေရႊဟန္က ေျပာပါတယ္။ အစိုးရက သူတိုု႔ေတြအတြက္ ေထာက္ပံ့ေပးမႈေတြ မရွိေနဘူးလို႔လည္း ဆရာမေတြက ေျပာပါတယ္။ က်န္းမာေရးဆရာမေတြဟာ ကိုယ့္ေက်းရြာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္တတ္တ့ဲပညာနဲ႔ ေက်းရြာျပည္သူေတြကို ျပန္လည္ကုသေပးေနၾကတာ ျဖစ္တယ္လို႔ နန္းေရႊဟန္က ဆုိျပန္ပါတယ္။ ေငြေၾကးအျပင္ လံုၿခံဳေရးကလည္း ဆရာမေလးေတြအတြက္ေတာ့ စိန္ေခၚမႈတခုပါ။ ေမြးလူနာေတြ ညသန္းေခါင္ခ်ိန္ လာေရာက္ေခၚယူရင္လည္း ေၾကာက္စိတ္ရွိေပမယ့္ လုိက္သြားရပါတယ္လို႔ နန္းေရႊဟန္က ေျပာပါတယ္။ “စစ္ျဖစ္တဲ့ေနရာေတြကို သြားတာ ေၾကာက္ေတာ့ေၾကာက္တယ္။ အခုေခတ္က ပိုဆုိးတယ္။   ဘိန္းသမားေတြကလည္း မ်ားေတာ့ ပိုေၾကာက္ရတယ္။ အသည္းအသန္ရွိရင္ေတာ့ ညေရးညတာလည္း သြားရတယ္။ ဗိုက္နာတာ ကေလးေမြးခါနီးဆိုရင္ေတာ့ မသြားလို႔ မျဖစ္ဘူးေပါ့” လို႔ နန္းေရႊဟန္က ေျပာျပပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး “ေမြးလူနာေတြက က်မကိုပဲ အားကိုးေနရတယ္။ ေမြးဖြားခေတာ့ ေစတနာရွိသေလာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးဖုိးကေတာ့ သူတုိ႔ျပန္ေပးတယ္” လုိ႔ သူမက ထပ္ေလာင္းေျပာျပပါတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ေပၚေဒသမွာေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္ လုိအပ္ခ်က္မ်ားစြာ ရွိေနၿပီး အဓိကအေနနဲ႔ေတာ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္မႈ၊ နယ္ေျမမေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ ေက်းလက္ က်န္းမာေရးေဆးေပးခန္း စနစ္တက် မရွိမႈေတြက ေက်းလက္ျပည္သူေတြအတြက္ စိန္ေခၚမႈေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္လို႔လည္း ရွမ္းျပည္နယ္ က်န္းမာေရးဆရာမမ်ားက ေထာက္ျပလုိက္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဝးလံေခါင္ဖ်ား ေဒသေတြမွာ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မႈ အားနည္းေနေသးေၾကာင္း၊ ေဆးကုသရန္ စရိတ္မတတ္ႏုိင္လို႔ ျပည္သူတခ်ိဳ႕ ေဆးကုသဖို႔ ခက္ခဲေနေသးေၾကာင္း ယခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆ ရက္ေန႔မွာ က်င္းပတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ တပ္မေတာ္သား ကိုယ္စားလွယ္တဦးက ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ အရပ္ေဒသေတြမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းေတြ ေရရွည္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ရန္အတြက္ ေဒသခံဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသင့္ေၾကာင္း တပ္မေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တဦးက အႀကံျပဳ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ေက်းရြာေတြမွာ က်န္းမာေရး ေဆးေပးခန္းေတြရွိၿပီး ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ ေက်းရြာက ကိုယ္ဝန္သည္ေတြ လာေရာက္ ကေလးေမြးဖြားရင္ ညအိပ္ေစာင့္ႏုိင္တဲ့ ေနရာေလး စီစဥ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိခ်င္တယ္လို႔လည္း နန္းေမြေခါင္က ေျပာပါတယ္။ “ေက်းရြာေတြမွာ ေမြးခန္းရွိမယ္ဆုိရင္ မိုးဘယ္ေလာက္ရြာရြာ ကုိယ္ဝန္သည္ေတြ ရႊံ႕ႏြံထဲ လမ္းေလၽွာက္စရာ မလုိေတာ့ဘူး” လုိ႔  နန္းေမြေခါင္က ဆုိလိုက္တာပါ။ နန္းဆုိင္ႏြမ္ (hiburma.net ဝက္ဘ္ဆုိက္မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပသည္။)