ႏိုင္္ငံေရးသိကၡာကို ထည့္တြက္ၾကဖုိ႔ လိုပါၿပီ
DVB
·
June 28, 2018
လူဆိုသည္မွာ ႏုိင္ငံေရးသတၱဝါတမ်ဳိးလို႔ ဂရိေတြးေခၚပညာရွင္ ပေလတိုက ေျပာဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏုိင္ငံတႏိုင္ငံထဲမွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့ လူမ်ားရဲ႕အေရးကို ေခၚဆိုတာလို႔ တခ်ိဳ႕က အနက္ဖြင့္ၾကပါတယ္။
တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္ရင္လည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ လူတိုင္းႏွင့္သက္ဆိုင္ေနၿပီးသား ကိစၥရပ္တခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြမ်ားလို႔ အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာမ်ိဳးကို ဖြဲ႔ရတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို တင္ေျမႇာက္ၾကရတယ္။ အသင္းအပင္းေတြ လုပ္ၾကရတယ္။ အမ်ားကိစၥေတြကို ေဆာင္ရြက္တယ္ ဆိုတာလည္း အမ်ားသေဘာတူညီခ်က္ကို ယူၿပီး တဦးခ်င္းစီရဲ႕ အဆင္ေျပမႈကို ရည္ရြယ္ၾကတဲ့ သေဘာပါ။
ဥပမာအားျဖင့္ ရြာတရြာမွာ ေရကန္တူးဖို႔ အစည္းအေဝးလုပ္တယ္ဆိုရင္ တရြာလံုး ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၾကတာက အမ်ားသေဘာတူညီခ်က္ ျဖစ္ေပမယ့္ ေရကန္ ျဖစ္ေျမာက္လာတဲ့အခါ အိမ္ေထာင္စု ကိုယ္စီကိုယ္စီ ေဝငွသံုးစြဲဖို႔အတြက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း အမ်ားသေဘာတူညီခ်က္၊ အမ်ားလုပ္ေဆာင္ခ်က္ထဲမွာပဲ တသီးပုဂၢလအတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးေတြ ပါသြားၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ ရပ္ရြာလူထုအားလံုး ဝိုင္းဝန္းေဆြးေႏြး တင္ျပေပမယ့္လည္း ဦးေဆာင္သူတစုရဲ႕ သားသမီးအတြက္ပဲ စာသင္ေက်ာင္းမွာ သင္ရတာ မဟုတ္သလို အဆိုပါရပ္ရြာနဲ႔ အနီးတဝိုက္ကလည္း ေက်ာင္းလာတက္လို႔ ရၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းအတြက္ က်မယ့္ေငြေၾကးကို တစံုတေယာက္က သံုးစြဲလိုက္ၿပီဆုိရင္ ပစၥည္းေတြကို စံုလင္ေအာင္မထည့္ဘဲ ျဖစ္သလိုလုပ္ၿပီး ေက်ာင္းရန္ပံုေငြထဲကေန ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕က ျဖတ္ခုတ္သံုးစြဲလုိက္ၿပီဆိုရင္ ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ လူအားလံုးကို နစ္နာေစပါတယ္။ ရြာကိုလည္း နစ္နာေစပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ရပ္ရြာတရြာလို႔ ၾကည့္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဒီလိုမ်ိဳး ေဒသေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူေတြဟာ အေသးစား ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒီလိုေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးေတြသာ ပိုၿပီး တာဝန္ႀကီးတဲ့ေနရာေတြကို ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရရင္၊ အက်င့္စ႐ိုက္ကို မျပဳျပင္ရင္ ဒီထက္ႀကီးမားတဲ့ လာဘ္စားမႈေတြ၊ ထိမ္ခ်န္ထားမႈေတြကို လုပ္ၾကမွာပါပဲ။ ႏိုင္ငံကို လူႏွင့္တည္ေဆာက္ၿပီး လူအမ်ားကို တရားဥပေဒေတြႏွင့္ ေဘာင္ကြပ္ထားပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း တရားဥပေဒေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြဆိုတာ သာမန္လူေတြထက္ ထိေရာက္တဲ့သူေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူေတြႏွင့္ပဲ ပိုၿပီး နီးစပ္ပတ္သက္ေနတာေတြပါ။ ဒီအရာေတြ မၽွမၽွတတျဖစ္ဖို႔က သူတို႔မွာ ပိုတာဝန္ရွိပါတယ္။
ဂ်ဝါဟလာေန႐ူးရဲ႕ သူ႔သမီးထံသုိ႔ ေပးစာမ်ား ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ အစိုးရရဲ႕ (Government) ဆိုတာ (Guardian) ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းကေန ဆင္းသက္လာတယ္လို႔ သမီးျဖစ္သူကို ရွင္းျပထားတာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ေန႐ူး ဆိုလိုတာကေတာ့ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စနစ္ ဆင္းသက္လာပံုအေၾကာင္းပါ။
ကမာၻဦးတုန္းက လူတစုႏွင့္လူတစု ေနတာ မတူၾကဘူး။ ၿပီးရင္ အၿမဲတမ္း တိုက္ပြဲေတြ၊ ရွာေဖြမႈေတြ၊ သားေကာင္ဖမ္းဆီးမႈေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ၾကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔ရွာေဖြထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို မပ်က္မရွေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ့္သူ တေယာက္ေလာက္ လိုလာတယ္။ ဒီလို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့သူကလည္း အမဲရွာထြက္တဲ့သူေတြလိုပဲ ေဝစုခြဲေဝတဲ့အခါ ေဝစုတခု ရမယ္။ ေနာက္ ဒီလိုေပးေနရတာကလည္း ႐ုိးလာသလို ယူရတဲ့သူကလည္း သူ ရွာေဖြတဲ့ထဲမွာ မပါႏုိင္တဲ့အတြက္လည္း သိကၡာက်တယ္လို႔ မယူဆဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူ ေသဆံုးသြားတယ္။ ဒီလို ေသဆံုးသြားေတာ့ အမဲလုိက္ေနက် ရွိတဲ့သူေတြက ဒီလို ေစာင့္ရမယ့္အလုပ္ကို မလုပ္လိုၾကဘူူး။ ပစၥည္းေတြ ထိန္းတာသိမ္းတာကိုလည္း လုပ္ေလ့လုပ္ထမရွိေတာ့ ဒီလိုေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့အလုပ္မွာ မကြၽမ္းက်င္တာလည္း ပါပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ပထမ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့သူ ေသသြားတဲ့အခါ သူ႔သားသမီးေတြက ဆက္ၿပီး သူ႔အေဖယူခဲ့တဲ့တာဝန္ကို ဆက္ယူ၊ အမဲလုိက္၊ နယ္ေျမသိမ္းတဲ့သူေတြကလည္း နယ္ေျမရလာရင္လည္း ေဝစုတခုအေနႏွင့္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးေပးၾက၊ ရိတ္သိမ္းေပးလိုက္ၾက၊ အမဲလုိက္လို႔ ရလာရင္လည္း ေပးလိုက္ႏွင့္ ေနာက္က်ေတာ့ အစဥ္အလာတခု ခုိင္ၿမဲသြားတဲ့အခါ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ မိသားစုရဲ႕ အဆက္အႏႊယ္ေတြဟာ အမဲလုိက္သူ၊ နယ္ေျမသိမ္းပို္က္သူေတြကို သူတို႔ရဲ႕ေက်းကြၽန္ေတြလို သေဘာထားလာၿပီး သူတို႔က ေမြးကတည္းက သူတို႔ကိုခုိင္းဖို႔ ေမြးလာတယ္လို႔ ယူဆလာၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္ဟာ အစျပဳလာပံုရတယ္လို႔ ေဆြးေႏြးထားပါတယ္။
ဘာပဲဆိုဆို တကယ္တမ္း ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္လည္း အစိုးရဆိုတာ ျပည္သူေတြရဲ႕ စည္းစိ္မ္ဥစၥာ၊ တရားဥပေဒ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစစအရာရာကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးရတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း ဆိုတာကေတာ့ ဒီေန႔အထိလည္း မွန္ကန္ေနဆဲပါ။
တခ်ိဳ႕ကလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေနရင္းႏွင့္ ဒါေတြဟာ ငါ့ရဲ႕ဘုန္းသမာၻေၾကာင့္ ရလာတာ၊ က်န္တဲ့သူေတြက ငါ့အတြက္ ျဖစ္လာၾကတာဆိုတဲ့ မာန္မာနေတြ ဝင္ကုန္ၾကပါတယ္။ ခုထိလည္း အာဏာရရင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့သူေတြက နည္းေနၾကဆဲပါ။
ေခတ္ကာလ ေျပာင္းလာၿပီး လူသားတို႔ရဲ႕ ဉာဏ္ပညာျမင့္မားမႈ၊ တြန္းလွန္မႈေၾကာင့္သာ ဘုရင္စနစ္ေတြ ေပ်ာက္လာၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္ေတြလည္း အမ်ိးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာဆိုရင္လည္း ဘုရင္ေခတ္ေတြကို တျခားေသာ တုိင္းျပည္ေတြရဲ႕ ရာဇဝင္ေတြလို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဂၤလိပ္အုပ္စိုးတဲ့ေခတ္၊ ဂ်ပန္အုပ္စိုးတဲ့ေခတ္၊ အဂၤလိပ္အုပ္စုိးတဲ့ေခတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးေနာက္ပိုင္းမွာပဲ မဆလေခတ္၊ နဝတ၊ နအဖေခတ္မွသည္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကေန အရပ္သားတပိုင္း အစိုးရ၊ အခု ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲအလြန္မွာဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီ အရပ္သားအစိုးရကို ျပည္သူေတြ ပိုင္ဆိုင္လာတဲ့အထိ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့ပါၿပီ။ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကို စာရြက္ႏွင့္ ေရးသားလိုက္ရင္သာ ျဖတ္ေက်ာ္လို႔ရေပမယ့္ တကယ့္နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ေထာင္၊ အသက္စြန္႔လႊတ္မႈ၊ မိတကြဲ ဖတကြဲ ဘဝေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာတို႔ဟာလည္း ဒီခရီးကိုေရာက္ဖို႔ တံတားသဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေျပာင္းလဲခ်ိန္ေတြထဲမွာ အခုထိ မေျပာင္းလဲႏုိင္ေသးတဲ့၊ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္ေသးတဲ့ အာဏာရဲ႕ အေလ့အထေတြ၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး လိုပါေသးတယ္။ ခုလက္ရွိ သတင္းေတြမွာပဲ ဟိုတေလာက ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ေအာ္တဲ့သူေတြကို ျပည္သူ႔ရဲက ဖမ္းတာ၊ ဒီလိုဖမ္းတာေတြထဲမွာ သတင္းသမားေတြေရာ၊ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကုိေရာ အရပ္ဝတ္ႏွင့္ လူတစုက ဝင္ေရာက္႐ိုက္ႏွက္ခဲ့တာ ဒီလိုမ်ိဳးေတြအတြက္လည္း ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္သူတဦးတေယာက္မွ (အထူးအားျဖင့္) သက္ဆိုင္ရာနယ္ေျမက လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြက အစ အေရးတယူ တင္ျပေဆြးေႏြးၾကတာေတြ၊ မ်က္ျမင္သက္ေသ ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ေတြကလည္း အေရးယူမႈ မရွိတာေတြဟာ အလြန္တရာမွ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြပါ။
ႏုိင္ငံေတာ္အတုိင္ပင္ခံ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ တခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ စိတ္ပါဝင္စားရမယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ျပက္ရယ္ျပဳေလာက္ေအာင္ထိ တကၠသိုလ္ အဝန္းအဝိုင္းကေန ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးစကား မေျပာရ ဆိုတဲ့ ထုတ္ျပန္ခ်က္ဟာလည္း အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္စြာ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ လူမႈကြန္ရက္ကေန ဝိုင္းၿပီး ေဝဖန္ၾက၊ မီဒီယာေတြကေန ေဖာ္ျပၾကမွ အဆိုပါ ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို ပယ္ဖ်က္တယ္ဆိုတာက ျပန္ထုတ္ျပန္လာပါတယ္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း ဒါေတြဟာ ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ ႏုိင္ငံေရးအျမတ္ျဖစ္ေစ၊ အစိုးရျဖစ္ေစ၊ အဖြဲ႔အစည္းတခုကျဖစ္ေစ ႀကိဳက္မ်ားႀကိဳက္မလားဆိုၿပီး ထုတ္ျပန္ျပလိုတဲ့ သေဘာပဲလို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ထုတ္ျပန္လိုက္တာႏွင့္ တိုင္းျပည္ႀကီး ဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ မထုတ္ျပန္လိုက္ရင္လည္း ဘာမွ ႀကီးႀကီးမားမား တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ိဳးထူး မျဖစ္ထြန္းမယ့္ ကိစၥေတြကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေနၾကတာကလည္း အေတ္ာမ်ားမ်ား ေတြ႔လာရပါတယ္။
ဇြန္လ ၃ ရက္ေန႔ RFA သတင္းတပုဒ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတာကေတာ့ ရမ္းၿဗဲၿမိဳ႕နယ္က ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးသန္းေမာင္ဦးကို ၎၏ ကိုယ္ပိုင္ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာမွာ ေရးသားခဲ့တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြေၾကာင့္ ဆက္သြယ္ေရးဥပေဒ ပုဒ္မ ၆၆(ဃ) ႏွင့္ စစ္ေတြၿမဳိ႕ အမွတ္ (၁) ၿမိဳ႕မရဲစခန္းမွာ အမႈဖြင့္လုိက္တယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး အဆိုပါအေရးယူမႈကို ပညာေရးဌာနက စီစဥ္တာမဟုတ္ဘဲ ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးညီပုက စီစဥ္တာျဖစ္တယ္လို႔ ရခုိင္ျပည္နယ္ ပညာေရးညႊန္ၾကားေရးမႉး႐ံုး ဒုတိယညႊန္ၾကားေရးမႉး ဦးစိန္လွထြန္းက အဆိုပါသတင္းမွာ ေျပာဆိုထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔က ဦးသန္းေမာင္ဦး တင္ခဲ့ေသာ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ စာမ်က္ႏွာတြင္ ငါတို႔ ရခုိင္ျပည္က တုိင္းႏွင့္ျပည္နယ္ (၁၄) ခုထဲမွာ
၁။ ပညာေရး အနိ္မ့္က်ဆံုး ၂။ စီးပြားေရး အနိမ့္က်ဆံုး၊ ၃။ က်န္းမာေရးဝန္ေဆာင္မႈ အနိမ့္က်ဆံုး၊ ၄။ လူမႈေရးနယ္ပယ္ႀကီး အပ်က္စီးဆံုး၊ ၅။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရား ဖ႐ိုဖရဲအရွိဆုံး ၆။ ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႔ကို ျပည္သူမ်ား မႀကိဳက္ဆံုး၊ (က်န္တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္မ်ားမွာ လူထုႏွင့္ အစိုးရမ်ားဟာ ရခုိင္မွာထက္ သဟဇာတျဖစ္တယ္)၊ ၇။ လူငယ္မ်ား ေနရပ္စြန္႔ခြာမႈ အမ်ားဆံုး၊ ၈။ လမ္းမ်ား မေကာင္းဆံုး၊ ၉။ ပထဝီေရခံေျမခံ အေကာင္းဆံုး၊ ၁၀။ သဘာဝေျမၾသဇာ အေကာင္းဆံုး၊ ၁၁။ ငါး၊ ပုစြန္ ေရသယံဇာတ အေပါမ်ားဆံုး၊ ၁၂။ ေရနက္ဆိပ္ကမ္းႀကီးမ်ား အေကာင္းဆံုး၊ ၁၃။ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ အထြက္ဆံုး ေရးသားထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ရခုိင္ျပည္နယ္ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၂၀၁၈ ခုႏွစ္ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်က္ ၂၁ ဒသမ ၄၅ ရာခုိင္ႏႈန္းအစား ၁၆ ဒသမ ေက်ာ္ေက်ာ္ဟု ေရးသားခဲ့တာေၾကာင့္ တရားစြဲခံခဲ့ရေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ဇြန္ ၄ ရက္ေန႔ထုတ္ The VOICE Daily သတင္းစာမွာလည္းပဲ အဆိုပါသတင္းကို ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သတင္းထဲမွာ ျပည္နယ္ပညာေရးမႉး ဦးေအာင္သန္းျမင့္ကလည္း “က်ေနာ္တို႔ျပည္နယ္ရဲ႕ ေအာင္ခ်က္ရာခုိင္ႏႈန္းကို အလြဲေဖာ္ျပထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ အေပၚက တာဝန္ေပးရင္ လုပ္ေဆာင္ေပးရတာေပါ့။ ဒီကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လို႔လည္း သိပ္မေျပာခ်င္ဘူး’’ လို႔ ေျဖၾကားထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေတြကိုၾကည့္လုိက္ရင္ ျပည္နယ္ပညာေရးအဖြဲ႔က တရားစြဲစရာလည္း ကိစၥမရွိဘူး။ တရားလည္း မစြဲလိုဘူးဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ကို ရခိုင္ျပည္နယ္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးညီပု အမႉးျပဳေသာ ရခိုင္ျပည္နယ္အစိုးရက ခုိင္းလို႔သာ တရားစြဲရတဲ့ သေဘာပါ။
ဇြန္လ ၂ ရက္ဆိုတာ တျပည္လံုး ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ၿပီးလို႔ လူမႈကြန္ရက္ေပၚမွာ မႏွစ္က ေအာင္ခ်က္ရာခုိင္ႏႈန္းေတြေရာ၊ ဟိုႏွစ္ေတြဆီက ေအာင္ခ်က္ ရာခိုင္ႏႈန္းေတြေရာ ပလူပ်ံေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒီလိုပို႔စ္ေတြ တက္လာတုိင္း Share သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ေဝဖန္သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
တကယ္တမ္းက်ရင္ ဇြန္လ ၂ ရက္ေန႔ ၆ နာရီမွ ထုတ္ျပန္မယ္ဆိုတဲ့ ေအာင္စာရင္းေတြကလည္း ကိုယ့္အဆက္ႏွင့္ကိုယ္ သိထားၾကတာ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ေအာင္စာရင္းစာရြက္ေတြက လုိင္းေပၚမွာ တက္လာပါေသးတယ္။ ဒါေတြကိုက်ေတာ့ ခုထိလည္း ဘာတခုမွ အေရးတယူ ေဆာင္ရြက္တာမ်ိဳးလည္း မေတြ႔ရပါ။
တခိ်ဳ႕ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြ၊ တခ်ိဳ႕မိဘေတြဆိုရင္ ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ ၄ ရက္ ၅ ရက္ေလာက္ကတည္းက ႀကိဳသိေနၾကလို႔ သားသမီးေအာင္တဲ့ မိဘေတြကို ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာင္ ေကြၽးေမြးၿပီးၾကပါၿပီ။ ဒါေတြကေကာ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္လို႔ အက်ည္းတန္ေစတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား။ အဆိုပါ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးသန္းေမာင္ဦးလည္း သူ မွားၿပီလို႔ သိတဲ့ေနာက္ သူ႔ပို႔စ္မွာ တင္ထားတဲ့ ေအာင္ခ်က္ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ျပန္ျပင္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ပို႔စ္တခုမွာ ျပန္ျပင္လုိ႔ရတဲ့ အခ်က္တခုေၾကာင့္ ၆၆(ဃ) ႏွင့္ တရားစြဲတယ္ဆိုတာ ရခုိင္ျပည္နယ္ အစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ ဒီမိုကရစီဆိုတာကို ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။
ဒီလို တရားစြဲမႈကို လႊတ္ေတာ္ကို တင္ျပတဲ့အခါမွာေတာ့ လႊတ္ေတာ္က်င္းပခ်ိန္ျဖစ္လို႔ ဖမ္းဆီးအေရးယူလို႔ မရေသးတဲ့အေၾကာင္းကို သိရသလို လႊတ္ေတာ္ဒုဥကၠ႒ျဖစ္သူ ဦးျမသန္းက ေျပာတာကလည္း အလြန္တရာမွ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာေတြပါ။
ဦးသန္းေမာင္ဦး တင္ျပထားတဲ့ အခ်က္အလက္ ၁၄ ခုထဲမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပထားတာသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလို ေဖာ္ျပခ်က္ေတြထဲက ပညာေရးဌာန ကိစၥတခုကို လက္ကိုင္ထားၿပီး တရားစြဲဆိုထားတာက တပိုင္းပါ။ သို႔ေသာ္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ ဒုဥကၠ႒ ဦးျမသန္းက ဦးသန္းေမာင္၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေၾကာင့္ တရားစြဲဆိုခံရသည္ကို လႊတ္ေတာ္က ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ေပးမွာ မဟုတ္ဟု ေျပာဆိုထားပါတယ္။
ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပထားမႈေၾကာင့္လည္းျဖစ္၊ လက္ရိွ တရားစြဲဆိုတာမွာလည္း ပညာေရးက႑ကို ကိန္းဂဏန္း အခ်က္အလက္မွားေတြႏွင့္ ေဝဖန္တဲ့အတြက္ တရားစြဲထားတယ္လို႔ သိေနပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥလို႔ သံုးစြဲရပါသလဲ။ မိမိ၏ ပုဂၢလိကကိစၥ မဟုတ္ဘဲ ရခုိင္ျပည္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို မိမိဘာသာ အျမင္ျဖင့္ ေရးသားထားတာကလည္း ဒီမိုကေရစီအစိုးရ တရပ္အတြက္ နားေထာင္သင့္တဲ့ ကိစၥရပ္တခုလို႔သာ ယူဆပါတယ္။ ယခုဆိုရင္ အန္အယ္လ္ဒီ အစိုးရလက္ထက္မွာ ေဒါက္တာေအးေမာင္ႏွင့္ ဦးသန္းေမာင္ဦးတို႔ဟာ တရားစြဲဆိုခံရတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ႏွစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။
ဇန္နဝါရီ ၈ ရက္ေန႔မွာေတာ့ ဦးသန္းေမာင္ဦး ကုိယ္တိုင္ အမွတ္ ၁ စခန္းကို သြားေရာက္ အဖမ္းခံခဲ့ၿပီး အာမခံေၾကး ေပးခဲ့ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ တုိးတက္မႈကို အေျခခံတယ္လို႔ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္ေတြက အနက္ဖြင့္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ အခုလက္ရွိ အေနအထားထက္ ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္၊ တိုးတက္ခ်င္တယ္၊ ႀကီးပြားခ်င္တယ္၊ သာယာတဲ့ဘဝကို လိုလားၾကတယ္။ ဒါဟာလည္း ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လုိအပ္ခ်က္ပါပဲ။ ဒီထက္ပိုၿပီး ကိုယ္ သာယာၿပီးရင္ ကိုယ့္အနီးပတ္ဝန္းက်င္၊ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာ၊ ၿမိဳ႕၊ ႏုိင္ငံ စတဲ့အထိ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစခ်င္ရင္ေတာ့ လူ႔ေလာကအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ႏုိင္ငံသားေကာင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားစြာရဲ႕ အေရးကို ေဆာင္ရြက္လိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
ထို႔အတူ လြတ္လပ္စြာ ေနခ်င္တယ္။ လြတ္လပ္စြာ တရားမၽွတမႈကို လိုလားတယ္။ ႀကီးႏုိင္ငယ္စား အမူအက်င့္ေတြကို မလိုလားဘူး။ ဒီထက္ ကိုယ္တဦးတည္း ကိစၥထက္ သူမ်ားကိုလည္း လြတ္လပ္ေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ တရားမၽွတမႈအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေတာင္းဆိုမႈေတြကို အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းကင္းႏွင့္ ေတာင္းဆုိၾကေစခ်င္တယ္။ ဒီလိုိိစိတ္ဓာတ္ေတြ ရွိလာရင္လည္း ႏုိင္ငံသားအမ်ားရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို ခြန္အားေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံအေရးကို ေဆာင္ရြက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီေန႔ေရာက္ရွိေနတ့ဲ့ ဒီမိုကေရစီအစိုးရတရပ္ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ခဲ့တာကလည္း ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြအေရးကို မိမိႏွင့္ ထပ္တူထပ္မၽွ ေကာင္းစားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ၊ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြ ရွိခ့ဲၾကတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြေၾကာင့္ပါ။ လက္ေတြ႔မွာလည္း ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ဆက္လက္ၿပီး ထြန္းကားေစခ်င္ပါတယ္။ မိမိတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြား၊ မိမိတို႔၏ ပုဂၢဳိလ္ေရး အၿငိဳးအေတးေတြကို ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ သန္႔စင္တဲ့ကိစၥရပ္ကို လက္တလံုးျခားလုပ္ၿပီး မေျဖရွင္းၾကေစလိုပါ။ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္လို ႏုိင္ငံေရးသမားေတြျဖစ္တဲ့ ယခုအစိုးရ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြေရာ၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြပါ ႏုိင္ငံေရးသိကၡာမ်ားကိုလည္း ထည့္တြက္ဖို႔ လိုအပ္ပါေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
