ဇြန္ ၆ လႈပ္ရွားမႈလို႔ေခၚတဲ့ မ.ဆ.လ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈ လုပ္ခဲ့တာ ၄၄ ႏွစ္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူေတြကေတာ့ တခ်ိန္က ေက်ာင္းသားဆိုးလို႔ စစ္အစိုးရက ေခၚခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ မႈိင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းေတြနဲ႔အတူ ဆက္တိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၄ အလုပ္သမား အေရးအခင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔ ၁ ႏွစ္ေျမာက္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပခဲ့ၾက။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ စစ္အစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရးကို ေထာက္ခံခဲ့ၾက။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြ ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္မွာ သပိတ္စခန္းဖြင့္။  အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အတူရွိေၾကာင္း ျပသခဲ့။ အဲဒီေနာက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အလုပ္သမားေတြလိုပဲ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားရပါေတာ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈ အမွတ္တရအျဖစ္ ၇၄/ ၇၅/ ၇၆ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုၾကမယ့္ အခမ္းအနားတခု ေတာင္ဥကၠလာ စိတ္တိုင္းက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ က်င္းပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသားဆိုးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ အားခဲထားေပမယ့္ မသြားႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုသာ အေဝးက လွမ္းေတာင္းပန္စကား ဆိုခဲ့ရ။ အလုပ္လုပ္ေနေပမယ့္ စိတ္က ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္က ေက်ာင္းသားသပိတ္ တိုက္ပြဲေတြဆီ ေရာက္လိုက္၊ မ.ဆ.လ ေခတ္က ဘတ္(စ္)ကားတိုးစီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ျပန္သတိရလိုက္၊ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက ေက်ာင္းသားသပိတ္ေတြဆီ ျပန္ေရာက္လိုက္။ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ပန္းခ်ီစံမင္းရဲ႕ ၁၅ ႀကိမ္ေျမာက္ တကိုယ္ေတာ္ျပပြဲကို ေတြ႔လိုက္ရ။ ေထာင္ထဲက ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားတဲ့။ ေလာကနတ္ ပန္းခ်ီျပခန္းမွာ ျပေနတာမို႔ ႐ံုးထမင္းစားခိ်န္မွာ အေျပးကေလးသြားခဲ့။ ဒီျပပြဲကို ျပသခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီစံမင္းဟာ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔အေရးခင္းမွာ ပိုစတာရးလို႔ ေထာင္ ၄ ႏွစ္ က်ခံခဲ့ရသူပါ။ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကို ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ျပတိုက္ေတြက စုေဆာင္းဝယ္ယူေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ခုျပပြဲမွာ ပန္းခ်ီကား ၃၃ ကား ျပသထား။ ပန္းခ်ီကား ၆ ကားက ေရာင္းထားတယ္။ တန္ဖိုးအျမင့္ဆံုးက ေဒၚလာ ခုနစ္ေထာင္၊ အနည္းဆံုးက ေဒၚလာ ေလးေထာင္နဲ႔ ေရာင္းထားတယ္။ ျပခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေထာင္ထဲက အေရာင္ေတြကို ျပန္ျမင္ရ။ အနံ႔အသက္ေတြကို ျပန္႐ႉ႐ိႈက္ရ။ ၇၆ စင္တီ x ၁၂၂ စင္တီ အရြယ္ရွိ ပန္းခ်ီတခ်ပ္ရဲ႕ နာမည္က ‘တိုက္-၄ က အိမ္သာ’ တဲ့။ ၈ ေပ x ၆ ေပ တိုက္ခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ တေယာက္ေသာ အက်ဥ္းသားက ဂန္ဖလားထဲ မိလႅာစြန္႔ေန၊ တေယာက္က အနားမွာ နံရံမီွထိုင္ေနပံု။ စားလည္း ဒီေနရာ၊ အိပ္လည္း ဒီေနရာ၊ အညစ္အေၾကးစြန္႔လည္း ဒီေနရာ။ ထမင္းစားခ်ိန္နဲ႔ အညစ္ေၾကးစြန္႔ခ်ိန္ကို တခ်ိန္တည္းမျဖစ္ေအာင္ မနည္းေလ့က်င့္ၾကရ။ မစင္စြန္႔ၿပီး သုတ္သင္စရာ ေရမရွိ၊ စကၠဴမရွိ။ ဘာမွမရွိ။ တခါတရံ ပဲဟင္းနံ႔လား၊ ထမင္းသိုးနံ႔လား၊ မစင္နံ႔လား ဆိုတာ မခြဲျခားႏိုင္ေတာ့။ တေန႔ နာရီဝက္ လမ္းေလၽွာက္ခြင့္ဆိုတာ ေဝလာေဝး။ တလမွာ တခါ မရ။ တႏွစ္မွာ တခါမရ။ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ (ဥပမာ သီခ်င္းဆိုလို႔) ထုတ္အ႐ိုက္ခံရင္ လမ္းေလၽွာက္ခြင့္ရတယ္ကြလို႔ ႀကံဖန္ၿပီး ဝမ္းသာခဲ့ၾကရ။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္က အေရာင္ေတြ အနံ႔ေတြ။ ေနာက္ပန္းခ်ီကားက ၈၄ စင္တီ x ၈၄ စင္တီအရြယ္ ႏွစ္ခ်ပ္တြဲ ပန္းခ်ီကား။ တခ်ပ္က သံဆန္ခါေနာက္မွာ လည္ပင္းကို သံကြင္းစြပ္ ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႔ ေမ်ာက္တေကာင္၊ ေထာင္နံရံကို ေက်ာမီွလို႔၊ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္။ ေနာက္တပုံက လူငယ္တေယာက္ ေထာင္ဝတ္စံုနဲ႔ နံရံကုိ ေက်ာမီွလို႔။ ပန္းခ်ီကားႏွစ္ခုလံုးရဲ႕ နာမည္က ခံစားခ်က္ခ်င္း အတူတူတဲ့။ ေမ်ာက္ကေလးကေတာ့ ႐ိုးမထဲက ဖမ္းလာတာလား မသိရေပမယ့္ လူငယ္ကေတာ့ ကံ့ေကာ္ေတာက ဖမ္းလာတဲ့ ေက်ာင္သားလူငယ္ကေလး ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ နံရံကိုမီွရင္း ေတြေဝ ေငးငိုင္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ တခါတခါ ေထာင္ဝါဒါက စိတ္႐ူးေပါက္ၿပီး ေရနဲ႔ လာပက္တဲ့အခါ သံတိုင္ေတြကို ေဒါသတႀကီး ကိုင္လႈပ္မိ။  ေထာင္ဝါဒါက ဟားတိုက္ရယ္ေမာ။ ေထာင္ကထြက္လာၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ထိ ဒီခံစားမႈက က်ေနာ့္ကို ေလာင္ကြၽမ္းေနဆဲ။ တိရစာၦန္႐ံုထဲက ယုန္ကေလးေတြ၊ ငွက္ကေလးေတြ၊ ေမ်ာက္ကေလးေတြကို ခုထက္ထိ မၾကည့္ရဲ။ ေနာက္ပန္းခ်ီကားေတြကေတာ့ မႏူဟာမင္းနဲ႔ မိဖုရား အဖမ္းခံထားပံု၊ ကိုလိုနီေခတ္မွ ယေန႔ေခတ္ ေထာင္သားဝတ္စံုနဲ႔ ေထာင္သားေတြ၊ ေထာင္ထဲမွာ အၿပံဳးမပ်က္တဲ့ တိုက္ပြဲဝင္ ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္။ သံေျခခ်င္းခတ္၊ တိုက္ပိတ္ခံထားရတဲ့ လူကိုယ္ က်ားေခါင္းနဲ႔ အက်ဥ္းသားတေယာက္ စတဲ့ စတဲ့ ပန္းခ်ီကားေပါင္း ၃၃ ကား။ ေထာင္ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ။ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာဟာ ေထာင္လား၊ ပန္းခ်ီျပပြဲလား ခြဲရခက္လာပါတယ္။ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်