အခါတပါးတုန္းက ဇနပုဒ္ရြာႀကီးတရြာမွာ သနားၾကင္နာတတ္ၿပီး အလြန္အားနာတတ္တဲ့ လူ႐ိုးႀကီးတေယာက္ ရွိသတဲ့။ ခင္မင္တတ္၊ ေဖာ္ေရြကူညီတတ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္သူ ျဖစ္ေပမယ့္ သူတပါးေျပာရင္ အလြယ္တကူလည္း ယံုလြယ္တတ္သတဲ့။ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္က အေမြေတြရေတာ့ ဘဝအစပိုင္းမွာ ခ်မ္းသာေပမယ့္ ဆရာတင္ မွားခဲ့မိၿပီး မစီမံတတ္၊ မထိန္းသိမ္းတတ္ေလေတာ့ တစတစ ဆင္းရဲလာေပမယ့္ အဲဒီလူ႐ိုးႀကီးဟာ သူ႔ဘိုးေဘးေတြ ဘယ္လို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ရေၾကာင္း၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္နဲ႔ သူတို႔နယ္တ႐ိုးမွာ ခန္႔ညားခဲ့ရေၾကာင္း အၿမဲစားၿမံဳ႕ျပန္ရင္း ဂုဏ္ယူေက်နပ္ေနေလ့ ရွိသတဲ့။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ေရာင့္ရဲတတ္တာရယ္၊ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္တဲ့အျပင္ သီလမေကာင္းတဲ့ဆရာနဲ႔ ကပ္ရပ္ခ်ဴယူသူေတြေၾကာင့္ ရွိတဲ့ပစၥည္းေလးေတြ ခန္းေျခာက္လာၿပီး မြဲသထက္ မဲြလာေပမယ့္ အတိတ္ကံမေကာင္းတာေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲလို႔ အၿမဲတမ္း ေျဖေတြးၿပီး ဒံုးေပကတ္သတ္ ေနလာခဲ့သတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ျဖစ္သလိုအိပ္၊ ျဖစ္သလိုစား၊ ျဖစ္သလိုသြားလို႔ ကေမာက္ကမဘဝနဲ႔ ေနလာရင္း က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕ယြင္းလာၿပီး တေန႔ေတာ့ ေက်ာမွာ အနာႀကီးတလံုး ေပါက္လာသတဲ့။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖူးေရာင္ေနတဲ့ အနာႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး သူ ကိုးကြယ္မိတဲ့ ဆရာက အပမွီတာပါ ... မပူနဲ႔လို႔ ေျပာၿပီး ပေယာဂကုတဲ့ ဆရာတေယာက္ ေခၚလာသတဲ့။ ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္နဲ႔ ဗလတုတ္တုတ္ ပေယာဂဆရာကလည္း အုန္းပြဲ၊ ကန္ေတာ့ပြဲေတြတင္ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္း လူ႐ိုးႀကီးကို ႀကိဳးနဲ႔တုပ္ၿပီးေတာ့ ေက်ာကို ႀကိမ္နဲ႔ တရစပ္ ႐ိုက္ကုေတာ့သတဲ့။ လူ႐ိုးႀကီးရဲ႕ နာလြန္းလို႔ မခ်ိမဆံ့ ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားသံေတြကို တရြာလံုးက ေက်ာခ်မ္းေအာင္ ၾကားခဲ့ၾကရသတဲ့။ ပထမတေယာက္နဲ႔ မေပ်ာက္ေတာ့ ေနာက္ပေယာဂဆရာေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေျပာင္းလို႔ ႀကိမ္နဲ႔႐ိုက္ကုလိုက္၊ ေဆးဖေယာင္းစက္ေတြ ခ်ကုလိုက္နဲ႔ နည္းလမ္းစံုေအာင္ ကုေပမယ့္လို႔ ေက်ာက အနာက မေပ်ာက္တဲ့အျပင္ ေသြးတရဲႊရဲႊ ျပည္တစိုစိုနဲ ့ပိုလို႔ ပိုလို႔ ဆိုးလာေတာ့သတဲ့။ သည္းမခံႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ လူ႐ိုးႀကီးလည္း ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲၿပီး ပေယာဂဆရာေတြနဲ႔ သူ ဆရာတင္မိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးကို ေအာ္ဟစ္ ေမာင္းထုတ္ေတာ့သတဲ့။ အဲဒီမွာ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ အေျပာခ်ိဳတဲ့ ေနာက္ထပ္ ပေယာဂဆရာတေယာက္က ဒီတခါေတာ့ ႀကိမ္နဲ႔ ႐ိုက္မကုေတာ့ပါဘူး၊ ယၾတာနဲ႔ကုမယ္ဆိုၿပီး ဓာတ္ဆင္ဓာတ္႐ိုက္လုပ္ၿပီး အနာကိုမကုဘဲ လူ႐ိုးႀကီးရဲ႕ လက္က်န္ပစၥည္းဥစၥာေလးေတြ ခ်ဴယူျပန္သတဲ့။ ၿပံဳးၿပံဳး.. ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ အေပ်ာ့ဆြဲ ဆြဲတတ္တဲ့ ပေယာဂဆရာနဲ႔ကုတာ အေတာ္ေလး ၾကာလာေတာ့ အနာေရာဂါက မသက္သာတဲ့အျပင္ အိမ္မွာရွိတဲ့ လက္က်န္ေငြေၾကးနဲ႔ ဥစၥာပစၥည္းေတြ ေျပာင္တလင္းခါေတာ့မွ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ အလိမ္ခံရတဲ့ လူ႐ိုးႀကီးက အေျပာခ်ိဳေပမယ့္ ေစတနာလိုတဲ့ ပေယာဂဆရာကို နွင္ထုတ္ခဲ့ျပန္သတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔နယ္တ႐ိုးမွာ ေဆးစြမ္းတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့အျပင္ ရပ္ရြာက ေလးစားရတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးတဦးထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး သူ႔ေက်ာက အနာႀကီးကို ကုသေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ခဲ့ေတာ့သတဲ့။ သမားေတာ္ႀကီးက လူ႐ိုးႀကီးရဲ႕ေက်ာက အနာ့ပဆုပ္နာႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္႐ႈၿပီးေတာ့ ေရာဂါ တကယ္ေပ်ာက္ခ်င္သလားလို႔ ေမးသတဲ့။ ဘယ္လိုေျပာလိုက္ပါလိမ့္ သမားေတာ္ႀကီးရယ္ ... နာလြန္းလို႔ ... ခုခ်က္ခ်င္းကို ေပ်ာက္ခ်င္ပါတယ္လို႔ လူ႐ိုးႀကီးက မဆိုင္းမတြေျဖသတဲ့။ အဲဒီမွာ သမားေတာ္ႀကီးက ျပန္ေျပာသတဲ့၊ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ေပ်ာက္ေအာင္ကုလို႔ မရဘူး။ အခ်ိန္ယူ ကုရမယ္။ လူနာကိုယ္တိုင္ အေနအထိုင္ ေျပာင္းရမယ္၊ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ရမယ္။ ဒဏ္ခံႏိုင္ရမယ္။ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ဖို႔ လိုတယ္လို ့ေျပာသတဲ့။ လူ႐ိုးႀကီးက ေပ်ာက္မယ္ဆိုရင္ သမားေတာ္ႀကီး ညႊန္ၾကားတာ ဘာမဆို လိုက္နာပါ့မယ္။ ကုသာ ကုပါေတာ့လို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ သမားေတာ္ႀကီးလည္း လူ႐ိုးႀကီးရဲ႕ ျပည္ေသြးပုပ္ တစိုစိုနဲ႔ ဖူးေရာင္ေနတဲ့ အနာကို ဖန္ေရေဆး၊ ဓားထက္ထက္နဲ႔ ခြဲၿပီး ျပည္ေတြ ညႇစ္ထုတ္တာ ဖလားငယ္တလံုးစာေတာင္ ရသတဲ့။ အဲဒီမွာ ေမာင္းထုတ္ခံရေပမယ့္ စားရေကာင္းမွန္းသိေတာ့ လူ႐ိုးႀကီးအိမ္နားမွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနေသးတဲ့ ပေယာဂဆရာတသိုက္က ဝိုင္းၿပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာၾကသတဲ့။ ၾကည့္ၾကစမ္းေဟ့၊ သမားေတာ္သာ ေျပာတယ္၊ ေဆးလည္း မကုတတ္ဘူး။ လူနာရဲ႕ အနာႀကီးက ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ႀကီး အနက္ႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ။ လူနာေသေအာင္ လုပ္ေနတာလို႔ အေကာက္ႀကံ စြပ္စဲြေျပာဆိုၾကသတဲ့။ နံေဘးက အိမ္နီးနားခ်င္းတခ်ိဳ႕ကလည္း အဲ့သလို အနာကို ဓားနဲ႔ခြဲကုတာကို မျမင္ဘူးၾကေတာ့ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ပေယာဂဆရာေတြ ေျပာတာကို အဟုတ္မွတ္ၾကျပန္သတဲ့။ သမားေတာ္ႀကီးကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ လုပ္စရာရွိတဲ့ အနာအေပါက္ႀကီးကို စင္ၾကယ္ေအာင္၊ ပိုးမဝင္ေအာင္ ဖန္ေရေဆးေၾကာၿပီး ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ႀကီးထဲ ေဆးရည္စိမ္ထားတဲ့ ဂြမ္းလိပ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးသိပ္ထည့္ေတာ့သတဲ့။ လူ႐ိုးႀကီးလည္း နာက်င္လြန္းလို႔ ညည္းတြားရင္း ေဘးက ပေယာဂဆရာေတြ ေသြးထိုးတာ ၾကားဖန္မ်ားေတာ့ သမားေတာ္ႀကီးကို မယံုမရဲျဖစ္လာၿပီး အနာက ပိုဆိုးသြားၿပီလား၊ က်ေနာ္ ေသမွာလား ...သမားေတာ္ႀကီးရယ္လို႔ ေမးသတဲ့။ အဲဒီမွာ ေဘးကေန အကြက္ေခ်ာင္းေနတဲ့ ပေယာဂဆရာတသိုက္က ... မင္းအနာက ဝဋ္နာကံနာဟ ... အထက္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ပင့္ကုမွရမွာ၊ အဲ့သလိုကုလို႔ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး၊ မင္းအနာႀကီး ပိုႀကီးလာၿပီး မင္း ေသလိမ့္မယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ေသြးေဆာင္ျပန္သတဲ့။ သမားေတာ္္ႀကီးကေတာ့ ဒီအနာမ်ိဳးကို အနာ့ပဆုပ္နာလို႔ ေခၚတယ္။ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ကုသမႈကို ခံယူပါ။ ဒီလိုပဲ ကုမွ ေပ်ာက္မွာပါလို႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။ ဒီလို ျဖစ္ေနတာၾကာတဲ့ ေရာဂါမ်ိဳးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မေပ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ေဆးဂြမ္းလိပ္ေတြ လဲထည့္ၿပီး အသားႏုတက္္လာေအာင္ အခ်ိန္ယူ ကုရမွာ၊ အနာေပ်ာက္ခ်င္ရင္ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ရမယ္၊ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေနရမယ္။ အေနအထိုင္ေတြ ျပင္ရမွာေနာ္လို ့ေျပာသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူ႐ိုးႀကီးက သမားေတာ္ႀကီးေပးတဲ့ ေဆးေတြ မွန္မွန္မေသာက္တဲ့အျပင္ ယံုလြယ္တတ္ေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန ဝင္လာၿပီး ျဖားေယာင္းတတ္တဲ့ ပေယာဂဆရာေတြ ေပးခဲ့တဲ့ ေဆးေတြကိုလည္း တြဲေသာက္သတဲ့။ အေနအထိုင္လည္း မျပင္၊ အစားအေသာက္လည္း မဆင္ျခင္ဘဲ၊ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ ဆက္ေနရင္း အနာ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ခ်င္ေၾကာင္း အၿမဲေျပာေနေတာ့တာပဲတဲ့။ နာတာရွည္လူမမာ လူ႐ိုးႀကီးကို အဲဒီအရပ္ကေတာ့ ကိုေရႊလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီးခင္ဗ်ာ.. ကိုေရႊတေယာက္ အျပင္းအထန္ ခံစားေနရတဲ့ အနာေရာဂါႀကီး အျမန္ဆံုး ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာေအာင္ ဝိုင္းအႀကံေပးၾကပါဦး၊ ကူညီၾကပါဦးေနာ္။ မင္းေကာင္းခ်စ္