အေႂကြးမ်ားမ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈနည္းနည္းႏွင့္ ေဒသလံုၿခံဳေရး
DVB
·
February 23, 2018
‘ေရာင္းစားသူက သခင္၊ ဝယ္စားသူက ကြၽန္’ ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္စကားပံုတခု ရွိပါတယ္။ လူ႔ေလာကအသိုင္းအဝိုင္းမွာ က်င္လည္တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း နည္းပညာ၊ ကုန္ပစၥည္းေတြ တခုမက ေရာင္းေနရတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြက သာေနၿပီး သူမ်ားဆီက အားလံုးလိုလို လိုက္ဝယ္ေနရတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္၊ ႏိုင္ငံေတြက အေျခအေနေတြ နိမ့္က်ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ေမြးလာကတည္းက ဝယ္လာတာမ်ားပါတယ္။ ကက္ဆက္၊ ေရဒီယို၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ဖုန္း၊ ဖိနပ္၊ အဝတ္အထည္၊ ကား၊ မီးတပ္ဆင္တဲ့ ပစၥည္းေတြ၊ အားလံုးလိုလို ဝယ္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ဝယ္ယူခဲ့တာေတာင္မွပဲ ႏုိင္ငံအလိုက္ ၾကည့္လုိက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ ဝယ္ယူလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ မ်ားစြာက က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံက ထုတ္လုပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသူ၊ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစု ဝယ္ယူသံုုးစြဲရတဲ့ ပစၥည္းအေရအတြက္ မ်ားေလ ႏိုင္ငံေတာ္ကေန ထြက္သြားတဲ့ ေငြပမာဏ မ်ားေလ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
စာေရးဆရာႀကီး ပီမိုးနင္းကလည္း ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံသည္ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔တူတယ္လို႔ ႏႈိင္းယွဥ္ခ့ဲဖူးပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာလည္း အထဲကို သြင္းထားတဲ့ အစားအစာသာ မ်ားၿပီး အျပင္ကို စြန္႔ထုတ္မႈနည္းရင္ ဝမ္းခ်ဳပ္ေရာဂါ ျဖစ္တတ္သလို ျပည္တြင္းကို ျပည္ပက ပစၥည္းေတြကိုသာ သြင္းႏိုင္ၿပီး ျပည္တြင္းကေန ျပည္ပကို ကုန္ပစၥည္းေတြ မပို႔ႏိုင္ေသာအခါ ဝမ္းခ်ဳပ္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ အလားသဏၭာန္တူေၾကာင္း ျပပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာလည္း ေရာင္းခဲ့တာေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ သစ္ေတာႀကီးေတြ၊ ျမစ္ေတြ၊ သဘာဝသယံဇာတေတြ၊ ေတာင္ႀကီးေတြ။ ဒီလိုမ်ိဳးေတြေၾကာင့္လည္း လူတစုကေန အဆမတန္ ခ်မ္းသာသြားၾကၿပီး တတိုင္းျပည္လံုးအေနနဲ႔ကေတာ့ ခြၽတ္ၿခံဳက်ခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ေရာင္းခဲ့တာကလည္း ကုန္ေခ်ာအဆင့္ မဟုတ္ဘဲ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြကို ေအာက္ေဈးႏွင့္ ေရာင္းခဲ့တာေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုတိုင္းျပည္ရဲ႕ သဘာဝရင္းျမစ္ေတြက လူတခ်ိဳ႕က ေအာက္ေဈးႏွင့္ ေရာင္းေနတဲ့အခါ တျခားႏိုင္ငံက ကုန္ေခ်ာေတြကို တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ဝယ္ယူ သံုးစြဲခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုအေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕အေႂကြးေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အေႂကြးစာရင္းေတြကို ၂၀၁၁ ကေနၾကည့္ရင္ ၂၀၁၁-၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ျပည္တြင္းေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၉၉၃၈ ဘီလီယံ၊ ျပည္ပေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၆၃၃၅ ဘီလီယံ၊ ၂၀၁၂-၂၀၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္တြင္း ေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၁၀၈၂၄ ဘီလီယံ၊ ျပည္ပေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၇၃၀၁ ဘီလီယံ၊ ၂၀၁၃-၂၀၁၄ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္တြင္းေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၁၂၀၁၄ ဘီလီယံ၊ ျပည္ပေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၉၅၆၁ ဘီလီယံ၊ ၂၀၁၄-၂၀၁၅ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္တြင္း ေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၁၂၄၈၇ ဘီလီယံ၊ ျပည္ပေႂကြးၿမီက်ပ္ ၉၅၄၅ ဘီလီယံ၊ ၂၀၁၅-၂၀၁၆ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္တြင္းေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၁၅၇၂၄ ဘီလီယံ၊ ျပည္ပေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၁၂၂၄၆ ဘီလီယံ၊ ၂၀၁၆-၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းေႂကြးၿမီက်ပ္ ၁၈၂၀ ဘီလီယံ၊ ျပည္ပေႂကြးၿမီ က်ပ္ ၁၀၈၄၁ ဘီလီယံ၊ ၂၀၁၇-၂၀၁၈ ခုႏွစ္ကေန စက္တင္ဘာ ၃၀ ရက္ထိ ျပည္တြင္းေႂကြးၿမီက ၁၉၃၆၀ က်ပ္၊ ျပည္ပေႂကြးၿမီက က်ပ္ ၁၃၁၁၃ ဘီလီယံ ရွိေနေၾကာင္း အစိုးရက ထုတ္ျပန္ထားပါတယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ထြက္လိုက္တဲ့ သဘာဝသယံဇာတ၊ မ်ားျပားတဲ့ ေျမယာေတြ ရွိေနရက္နဲ႔ ဒီလို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း အေႂကြးေတြ တင္ေနတာက က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသူ ႏုိင္ငံသားမ်ားမွာ ဝယ္အားသာရွိၿပီး ေရာင္းအားမရွိခဲ့တာကိုလည္း ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ မိုဘုိင္းလ္ဖုန္း၊ အက်ႌ၊ ေနာက္ဆံုး အသီးအရြက္၊ အသားငါးေတြေတာင္ ႏုိင္ငံျခားက ပစၥည္းေတြကို ဝယ္ယူလာေနရတာ မ်ားပါတယ္။ သားငါးေတြ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြ ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ငါးေသတၱာစက္႐ံုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရွိႏုိင္တဲ့ အေနအထားပါ။ လုပ္ကိုင္ရတဲ့ ဝင္ေငြတခုတည္းအေပၚမွာသာ မီွခိုေနရၿပီး တျခား လိုအပ္သမၽွကို ေဈးႀကီးႀကီးႏွင့္ ဝယ္ယူေနရတဲ့အခါ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ဝင္ေငြေတြကလည္း ျပည္ပကို မ်ားစြာ စီးဆင္းေနပါတယ္။ အေမရိကန္သူေဌးႀကီးတဦးျဖစ္သူ ေဝါရင့္ဘတ္ဖတ္ရဲ႕ ေျပာစကားတခု ရွိပါတယ္။ ဝင္ေငြတခုတည္းအေပၚမွာ မမွီခိုနဲ႔ဆိုတဲ့ စကားပါ။ ခုေတာ့လည္း ဝင္ေငြတခုတည္းေပၚမွာ မွီခိုဖို႔ ေနေနသာသာ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြေတာင္ ေနရာတိုင္းမွာ မရွိလို႔ ျပည္ပကို ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားအျဖစ္ လုပ္ကိုင္သြားေနၾကတာ အမ်ားႀကီးပါ။ အခုထိလည္း ႏုိင္ငံေတာ္က ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားေတြကို ျပည္ထဲကိုေရာက္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ရခိုင္ေဒသမွာဆိုရင္ ၿမိိဳ႕နယ္တိုင္းက ရြာတိုင္းလိုလိုမွာပဲ ျပည္ပကိုသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့သူေတြ ရွိေနပါတယ္။ ပြဲစားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ခန္႔မွန္းေျခက တေန႔မွာ လူသံုးရာနီးပါးေလာက္ ျပည္ပကို သြားေနၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔ေတြထဲက တခိ်ဳ႕ဆိုရင္ ရန္ကုန္က စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြမွာ လုပ္ကိုင္ၾကပါတယ္။ ဒီထက္ဝင္ေငြမ်ားမ်ား ရခ်င္တဲ့သူေတြကေတ့ မေလး၊ ထိုင္း၊ တ႐ုတ္ စတဲ့ႏိုင္ငံေတြကို အဓိကသြားၿပီး လုပ္ကိုင္ေနၾကပါတယ္။ ေဒသတြင္း စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ မရွိတဲ့အခါ ရခိုင္လူဦးေရနည္းတဲ့ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာေဒသက လူေတြေတာင္ ျပည္ပကို သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရတဲ့အခါ ပထဝီႏိုင္ငံေရးအရ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိလာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျမယာေတြမွာ အလုပ္သမားေတြ နည္းလာတဲ့အတြက္ အသီးအရြက္ေတြကိုေတာင္ မစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မိ႐ိုးဖလာ ေတာမွာ ေနထိုင္တဲ့သူေတြက ရန္ကုန္က စီးဆင္းလာတဲ့ အသီးအရြက္ေတြကို ဝယ္ယူေနရတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္ေနပါတယ္။
ဒါဟာ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ကို ဝင္လုပ္မည့္လူ မရွိတာ၊ လူနည္းနည္းႏွင့္ လယ္ယာလုပ္ငန္းခြင္ထဲကို သြားၿပီး မလုပ္ကိုင္ရဲတာနဲ႔လည္း အမ်ားႀကီး သက္ဆုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး မိမိတို႔ေဒသမွာ စုိက္ပ်ိဳးမႈမရွိတဲ့အခါ၊ သားငါးေတြ မရွာရဲတဲ့အခါမွာ ျပည္ပက သားသမီးေတြဆီက ပို႔ေပးတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရာင္းသမၽွကို ဝယ္စားျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ ျပည္ပကို သြားတဲ့သူေတြ အေနနဲ႔လည္း စားဝတ္ေနေရး တခုထက္ပိုၿပီး မစြမး္ေဆာင္ႏုိင္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
ရခိုင္ျပည္နယ္ အစိုးရအဖြဲ႔ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအေနႏွင့္ ဒါေတြကို သတိျပဳမိၿပီး အေလးထား ေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံတႏုိင္ငံရဲ႕ တိုးတက္မႈက တိုင္းသူျပည္သား အမ်ားစုက ထုတ္ကုန္လုပ္ႏိုင္စြမ္းနဲ႔ အမ်ားႀကီး သက္ဆုိင္ပါတယ္။ အခုအေနအထားေတြက ျပည္ပမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံကို အိမ္ကိုပို႔၊ အိမ္ကလူေတြက စားဝတ္ေနေရးမွာတင္ အသံုးခ်ၿပီး ကုန္သြားရင္ အနာဂတ္ဘဝအတြက္ လံုၿခံဳမႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးပါတယ္။ သမၼတဦးသိန္းစိန္ အစုိးရ လက္ထက္မွာေတာ့ ပုဏၰားကြၽန္း စက္မႈဇုန္ တည္ေဆာက္ေပးမယ္ဆိုၿပီး လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း တကယ္ျဖစ္မယ္ထင္ၿပီး ေျမကြက္ေတြ သြားဝယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျမကြက္ေတြသာ ေဈးတက္သြားၿပီး အနီးပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ လက္လွမ္းမမီတဲ့ ေဈးေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ခုထိလည္း တျခား ဘာသံမွ ထပ္မၾကားေသးပါဘူး။
၂၀၁၆-၂၀၁၇ ဘ႑ာႏွစ္အတြင္း ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႔က ေခ်းယူခဲ့ရေသာ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ ေခ်းေငြ ႏွစ္ရပ္စလံုုးက က်ပ္ ၇၅၉၃ ဘီလီယံ ေခ်းယူခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္း ေခ်းေငြကိုေတာ့ ၄၈၃၉ ဒသမ ၁ ဘီလီယံအထိ ျပန္လည္ေပးဆပ္ခဲ့တယ္လို႔ ျပည္သူ႔ေငြစာရင္း ပူးေပါင္းေကာ္မတီက ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလို ေခ်းယူခဲ့တဲ့ ေငြပမာဏက အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၁၇၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး လၽွပ္စစ္ႏွင့္ စြမ္းအင္ဝန္ႀကီးဌာနမွ အမ်ားဆံုး ေခ်းယူထားခဲ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။
တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔အေနအထားမွာက လၽွပ္စစ္ႏွင့္ စြမ္းအင္ဝန္ႀကီးဌာနေတြက ေခ်းေငြပမာဏ အမ်ားႀကီး သံုးခဲ့တာေတာင္ လၽွပ္စစ္နပ္မမွန္တဲ့ ေဒသေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ရခို္င္ျပည္မွာဆိုရင္ ၿမိဳ႕နယ္ ၁၇ ၿမိဳ႕နယ္လံုး ၂၄ နာရီ မီးပံုမွန္မလာေသးပါဘူး။ တျခား ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေဒသအေတာ္မ်ားမ်ားမွာလည္း မီးက ပံုမွန္မရရွိေသးတာကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရလည္း သိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ေဒသျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေတာခ႐ိုင္မွာဆိုရင္လည္း ခုထိ ၂၄ နာရီ မီးပံုမွန္မရေသးပါဘူး။ ရြာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဝယ္ယူထားတဲ့ ဆိုလာျပားေတြကို သံုးစြဲေနၾကရပါေသးတယ္။ ဒါေတြကလည္း အစိုးရက စီမံမႈမေပးႏိုင္ေသးတဲ့အခါ ျပည္သူေတြအတြက္ ထပ္မံကုန္က်ရတဲ့ စရိတ္အပိုတခုပါ။ ေနာက္ အၾကမ္းဖက္သမားေတြကလည္း ဒီလိုမ်ိဳး မီးထိန္ထိန္မလင္းတဲ့အခါ ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး အၾကမ္းဖက္လုပ္ရပ္ေတြကို ပိုလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ မီးမရွိ၊ အေရးႀကီးတဲ့ လမ္းေကြ႔ေတြမွာ စီစီတီဗြီ တပ္မထားတဲ့အတြက္ မိုင္းေထာင္မႈတို႔ကို ခဏခဏ လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ရခိုင္ေဒသနည္းတူ ရွမ္းနယ္စပ္ေတြ၊ ကခ်င္နယ္စပ္ေတြမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြကလည္း ခုလို မဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဒသလံုၿခံဳေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္လာေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမရွိဘူး။ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြက ေနရာတိုင္းမွာလို ရႏိုင္တယ္။ လမ္းေကာင္းေကာင္းမရွိဘူး။ လၽွပ္စစ္မီး မရွိဘူး။ အၾကမ္းဖက္ဖို႔ဟာ လြယ္လွပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လို ေနရာေတြမွာေတာင္ ေနရာတိုင္းမွာ စီစီတီဗြီတို႔ မရွိဘူး။ တခ်ိဳ႕ ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္ေတြမွာဆိုရင္ လၽွပ္စစ္မီး မမွန္ဘူး။
ဒါေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း ေႂကြးၿမီမ်ားမ်ား၊ ေဒသကလည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ နည္းတဲ့အခါ မလိုလားအပ္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြဟာ မၾကာမၾကာ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ အေနအထားေတြပါပဲ။
ေက်ာ္လင္း
