(ေအာက္ပါေဆာင္းပါးမွာ နယူးေယာက္တိုင္းမ္စ္ သတင္းစာတြင္ ဟန္နာဘိခ်္ (Hannah Beech) ေရးေသာ The Rohingya Suffer Real Horrors. So Why Are Some of Their Stories Untrue? ကို တိုက္႐ုိက္ဘာသာျပန္ဆိုထားပါသည္။ မူရင္းေဆာင္းပါးပါ Rohingya ဆိုေသာ ေဝါဟာရမွာ သူ၏ သမိုင္းဇာစ္ျမစ္ကို ေလ့လာမႈမ်ားအရ မမွန္ကန္ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အဂၤလိပ္တုိ႔ အုပ္စိုးစဥ္က သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ယူခဲ့ရာတြင္ အဂၤလိပ္အစိုးရ ေခၚသြင္းလာသည့္ ထိုသူတို႔ကို စစ္တေကာင္းသားမ်ား (Chaitagonians) ဟုသာ ေခၚေဝၚသံုးႏႈန္းခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ယခုေဆာင္းပါးကို ျမန္မာလို ဘာသာျပန္ရာတြင္ စစ္တေကာင္းနယ္သား ဘဂၤါလီဟု သံုးႏႈန္းထားပါသည္။) ဟန္နာဘိခ်္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ယခင္အစိုးရ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးေဟာင္း ဦးရဲထြဋ္ကလည္း သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာတြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားထားသည္။ (ဒုုကၡသည္စခန္းက မုုသားမ်ား ဟန္္နာဘိခ်္ (Hannah Beech) ဆိုုရင္ ျမန္မာႏိုုင္ငံက လူေတြက ဆရာေတာ္ ဦးဝီရသူအေၾကာင္းေရးတဲ့ သတင္းေထာက္အမ်ိဳးသမီးလိုု႔ပဲ သိၾကတယ္။ သူ႔ကိုု ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ခါ၊ သံုုးခါ ေတြ႔ဖူးတယ္။ သူ ယံုုၾကည္တာ သူေရးမယ္ဆိုုတဲ့ သတင္းေထာက္စစ္စစ္ပဲ။ သူနဲ႔ အျမင္မတူတာေတြမ်ားေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆန္မႈကိုုေတာ့ ေလးစားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဦးဝီရသူေဆာင္းပါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႏုုိင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနက သူ႔ကိုု အမည္မည္းစာရင္းသြင္းၿပီး ျပည္ဝင္ခြင့္ဗီဇာ မေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာက်င္းပတဲ့ ႏုုိင္ငံတကာ မီဒီယာညီလာခံတစ္ခုုကိုု သူလာတက္လိုု႔ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔ကုုိ ဒီမွာေရာက္ေနတုုန္း ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေန၊ ခင္ဗ်ားေရာက္ေနမွန္းသိရင္ ညီလာခံကိုုလာၿပီး ဆႏၵျပမယ့္သူေတြ ရိွတယ္။ ေရးခ်င္တာရိွရင္ ျပန္သြားမွာေရးပါဆိုုၿပီး ေတာင္းဆိုုတာကလြဲရင္ ဘာကန္႔သတ္ခ်က္မွ မလုုပ္ခဲ့ဘူး။ အခုု ဟန္နာဘိခ်္က ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂ ရက္ေန႔ထုုတ္ နယူးေယာက္တုုိင္းမ္သတင္းစာမွာ ဘဂၤလားေဒ့ရ္ွႏုုိင္ငံက ဒုုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မုုသားစကားေတြအေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုုဒ္ ေရးထားတယ္။ - Ye Htut ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွ) သတင္းေထာက္ ဟန္နာဘိခ်္ ေရးသားထားေသာ ေဆာင္းပါးအျပည့္အစံုကို ဖတ္႐ႈေလ့လာႏုိင္ရန္ ဘာသာျပန္တင္ဆက္လိုက္ရပါသည္။ ညီအမေလးေယာက္မွာ လူအုပ္အတြင္း ထိုင္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ခ်ည္းသီးျခား။ သူတို႔ေျပာျပေသာ ဇာတ္လမ္းက ျပဇာတ္ဆန္ဆန္။ သူတို႔အေမမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနာက္ပိုင္း၊ ရခုိုင္ျပည္နယ္တြင္ စစ္သားမ်ားက သူတို႔အိမ္ကုိ မီး႐ႈိ႕ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ သူတို႔အေဖမွာကား စစ္တေကာင္း မြတ္ဆလင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကဲ့သို႔ တရားစဲြဆိုစစ္ေဆးခံရခ်ိန္တြင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သျဖင့္ ေသဆံုးသြားၿပီလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မည္သုိ႔ဆိုေစ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၁၂ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္၊ ၅ ႏွစ္ႏွင့္ ၂ ႏွစ္ အသီးသီးရိွၾကေသာ ညီအမေလးေယာက္မွာ တနည္းနည္းျဖင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သို႔ ေရာက္လာခိုလံႈခဲ့ၾကသည္။ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ရွိ ဒုကၡသည္စခန္းတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ေနေသာ ဦးေလးေတာ္သူတေယာက္က သူတို႔ကုိေခၚထားသည္။ သူ႔ဦးေလးက ထိုကေလးမေလးမ်ားကို သူစုေဆာင္းထားသည့္ ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနေသာ ကေလးမ်ားအုပ္စုထဲ ထည့္ထားေပးသည္။ “က်မမိဘေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အသတ္ခံၾကရတယ္” လို႔ အႀကီးဆံုးမိန္းကေလး ဂ်ႏုကာ ဘီဂမ္းက ဆိုသည္။ “က်မ သူတို႔ကို သိပ္လြမ္းတယ္” က်မ (ဟန္နာဘိခ်္) သည္ ‘မိသားစုမ်ားမပါဘဲ စခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည့္ ကေလးမ်ားအေၾကာင္း’ သတင္းလိုက္ေနသူျဖစ္သည္။ က်မကို အဆိုပါမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ ႏိုင္ငံတကာ ပရဟိတအဖဲြ႔တဖဲြ႔ (International charity) က သူတို႔၏ ဥိီးေလးဆိုသူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အဆိုပါ ဦးေလးဆိုသူမွာ ႏိုင္ငံတကာ ပရဟိတအဖဲြ႔၏ ဘ႑ာေရးအေထာက္အပံ့ရရိွသူ ျဖစ္၏။ တနာရီအတြင္းမွာပင္ က်မ၏ မွတ္စုစာအုပ္အတြင္း စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ရာ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သြားခဲ့ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ အျဖစ္အပ်က္အမွန္မ်ားမွာ အနည္းအက်ဥ္းသာ ပါေလသည္။ သတင္းေရးသားေပးပို႔ၿပီး သံုးရက္လြန္ေျမာက္သြားသည့္ေန႔တြင္ အမွန္တရား ထြက္ေပၚလာသည္။ သူတို႔ဦးေလးဟုဆိုေသာ ဆိုယြတ္ ဟိုစိန္ (Soyud Hossain) မွာ အမွန္အားျဖင့္ ကေလးမမ်ား၏ဖခင္ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ မိန္းမသံုးေယာက္ရိွကာ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တြင္ ေနထိုင္ၾကၿပီး တေယာက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္သည္ဟု သူက ဝန္ခံသည္။ ကေလးမမ်ားမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရိွ သူ၏ အငယ္ဆံုးဇနီးႏွင့္ ရေသာကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ မည္သည့္ဒုကၡသည္စခန္းတြင္မဆို ေၾကကဲြဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည့္ ပံုျပင္မ်ားမွာ ေရာင္းပန္းလွသည္။ အကူအညီေပးသည့္ ပရဟိတအဖြဲ႔မ်ားသည္ လိုအပ္ေနသူမ်ားကို ကူညီေထာက္ပံ့လိုၾကသျဖင့္ မိဘမဲ့ညီအမေလးေယာက္ပံုျပင္က၊ ပစၥည္းဥစၥာသာ ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့ၾကသည့္ စံုစံုညီညီရိွေသာ မိသားစုမ်ားထက္ ပိုမိုအာ႐ုံစိုက္ အေလးထားခံရေၾကာင္း ဒုကၡသည္မ်ားက သိရိွလာခဲ့ၾကေလသည္။ ပရဟိတအဖဲြ႔မ်ားက ေပးေဝေသာ အေထာက္အပံ့ အကူအညီမ်ားကို သူ႔ထက္ငါ ပိုမိုရရိွေရးအတြက္ ဒုကၡသည္ မိန္းမမ်ားကို ကေလးငယ္မ်ား ရင္ခြင္မွာ ေပြ႔ပိုက္ေစလ်က္ လူအုပ္ၾကားတြင္ ျဖန္႔က်က္ေနရာယူေစသည္။ ေအာ္ငိုေနေသာ ကေလးမ်ားကို လူအုပ္ေရွ႕ဆံုးတန္းသို႔ တြန္းပို႔ၾကသည္။ အဆိုပါ မဟာဗ်ဴဟာမ်ားမွာ သဘာဝကေပးေသာ အသက္ရွင္က်န္ေနေစေရး နည္းနာပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိသားစုကို ေကၽြးေမြးႏုိင္ရန္ ထိုသို႔မလုပ္ဘဲ မည္သူကေနမည္နည္း။ သို႔ေသာ္ အတုအေယာင္ဇာတ္လမ္းမ်ားက ျမန္မာလံုၿခံဳေရးတပ္မ်ားက စစ္တေကာင္းသားမ်ားအေပၚ က်ဴးလြန္သည့္ ထိတ္လန္႔စရာ တကယ့္အစစ္အမွန္ လူသတ္မႈ၊ မုဒိမ္းမႈႏွင့္ ရြာမ်ားကိုမိီး႐ႈိ႕မႈ စသည္တုိ႔ကို တန္ဖိုးက်ဆင္းေစသည္။ ထိုသို႔ တန္ဆာဆင္ ခ်ဲ႔ကားထားသည့္ ပံုျပင္မ်ားေၾကာင့္ ရခု္ိင္ျပည္နယ္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့မႈမ်ားသည္ ႏိုင္ငံတကာက ထင္မွတ္ေနသကဲ့သို႔ လူမ်ိဳးျပဳန္းသုတ္သင္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံျခား က်ဴးေက်ာ္သူမ်ား၏ လံၾကဳတ္ဇာတ္လမ္းမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာအစုိးရ၏ ျငင္းဆိုခ်က္ကို အားျဖည့္ေထာက္ပံ့ေပးရာ ေရာက္ေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ နားလည္ေနၾကသည့္ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္သည့္ တရားဝင္ဇာတ္ေၾကာင္းမွာ ဤသုိ႔….။ စစ္တေကာင္းသား မြတ္ဆလင္မ်ားသည္ လူဦးေရေပါက္ကဲြထြက္ေနသည့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္မွ တရားမဝင္ ခုိးဝင္လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ မြတ္ဆလင္ေယာက္်ားမ်ားက မိန္းမမ်ားစြာယူလ်က္ ကေလးမ်ားစြာ ေမြးဖြားျခင္းေၾကာင့္ လူမ်ားစု ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားထက္ ပုိမိုလ်င္ျမန္စြာ လူဦးေရ တိုးပြားလာခဲ့ၾကသည္။ ဤေျပာဆိုခ်က္ကို ျပန္လည္ေခ်ပႏိုင္သည့္ သက္ေသခံခ်က္ ေျမာက္ျမားစြာရိွပါသည္။ မြတ္ဆလင္မ်ား ဤေဒသသို႔ ေရာက္ရိွခဲ့သည္မွာ မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ရခိိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းရိွ မြတ္ဆလင္ႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္အခ်ိဳးမွာ ရာစုႏွစ္တဝက္ေက်ာ္အတြင္း မ်ားစြာ အေျပာင္းအလဲ မရိွခဲ့ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာအစိုးရက စစ္တေကာင္းသားမ်ား ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ထုိေဒသတြင္း သတင္းရယူခြင့္ကို ကန္႔သတ္ထားျခင္း၊ ကုလသမဂၢ ထိပ္တန္းအရာရိွမ်ားကိုပင္ ႏုိင္ငံတြင္း ဝင္ေရာက္ခြင့္ျငင္းပယ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ စံုစမ္းစစ္ေဆးသူမ်ားႏွင့္ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ားအဖို႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ သက္ေသအေထာက္အထား စုေဆာင္းရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ ျမႇဳပ္ႏွံထားသည့္ သခ်ႋဳင္းကိစၥ စံုစမ္းရန္ ႀကိဳးပမ္းသည့္ ႐ုိက္တာသတင္းဌာနမွ ေဒသဆိုင္ရာ သတင္းေထာက္ႏွစ္ဦးမွာ ယခုအခါ အခ်ဳပ္ခန္းတြင္း ေရာက္ေနသည္။ ထိုိသို႔ျဖစ္သည့္အတြက္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ခိုလံႈေရးစခန္းတြင္းရိွ ခႏၶာကိုယ္ ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္ေနသည့္ ဒုကၡသည္မ်ားမွာ အင္တာဗ်ဴးအတြက္ အ႐ုိးရွင္းဆံုး အေထာက္အထားမ်ား ျဖစ္လာသည္။ က်ည္ဆန္ဒဏ္ရာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရိွေနသည့္ ကေလးတေယာက္၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕စရာကိစၥ တစံုတရာ ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျဖစ္ေနေတာ့သည္။ လူတိုင္းလိုလိုက ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ေျပာၾကေသာ္လည္း အနည္းဆံုုး ဇာတ္လမ္းတဒါဇင္ေလာက္ကို က်မ၏ မွတ္စုစာအုပ္မ်ားတြင္သာ ခ်န္ထားခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သတင္းသမားတေယာက္အတြက္ ‘လိုအပ္ေသာသံသယ’ ရိွမႈ သို႔မဟုတ္၊  ဇာတ္လမ္းတိုင္းလိုလို ေရးသားရာတြင္ က်မတို႔အလုပ္ကို ထိန္းေက်ာင္းေနသည့္ သံသယစိတ္ေၾကာင့္ ပုဂၢလိကလြတ္လပ္မႈကို က်ဴးေက်ာ္စြက္ဖက္ရာ မေရာက္ေစရန္အတြက္ မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ စစ္တေကာင္းသား ဘဂၤါလီ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္အေနျဖင့္ မုဒိမ္းက်င့္ခံခဲ့ရပါသည္ဟု သူစိမ္းတေယာက္အား ဝန္ခံေျပာဆိုျခင္းကို မယံုၾကည္ပါဟု သံသယအရိွခံရသည့္အခါ ကာယကံရွင္က မည္သို႔ခံစားရမည္နည္း။ ယခုထိ ႏိုင္ငံျခားသတင္းမီဒီယာမ်ားတြင္ စစ္တေကာင္းသား ဘဂၤါလီမ်ားက ေျပာေနသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားမွာ အမွန္အကန္မ်ား မဟုတ္ၾကေၾကာင္း က်မသိပါသည္။ တခိ်ဳ႕ေသာကိစၥမ်ားတြင္ သူတို႔ေျပာဆိုခ်က္မ်ားမွာ အလြန္အမင္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသျဖင့္ ဖ်က္အားျပင္းသည့္ မုန္တိုင္းတလံုး တိုက္သြားသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသုိ႔ဆိုျခင္းမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးလေက်ာ္အတြင္း စစ္တေကာင္းသား ဘဂၤါလီ (၇) သိန္းခန္႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ေျပးသြားေစသည့္ လူစုလူေဝးလိုက္ ခံစားရသည့္ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ားကို ေသးသိမ္ေစရန္ ရည္ရြယ္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္၊ လ တလတည္းအတြင္းမွာပင္ စစ္တေကာင္းသား ဘဂၤါလီ ၆၇၀၀ ခန္႔ ေသြးထြက္သံယို ေသဆံုးခဲ့ရသည္ဟု နယ္စည္းမထား ဆရာဝန္မ်ားအဖဲြ႔က ခန္႔မွန္းပါသည္။ အဆုိပါကိန္းဂဏန္းကိုပင္ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ ကူညီေရးအုပ္စုက သိပ္နည္းလြန္းသည္ဟု ဆိုပါသည္။ က်မက အသက္ ၉ ႏွစ္အရြယ္ ႏူးရွက္ဟုေခၚသည့္ ေယာက္်ားကေလးတေယာက္ကို အင္တာဗ်ဴးရာ ေလးရက္ၾကာပါသည္။ က်မ၏ မွတ္စုစာအုပ္တြင္ သူက သူ၏အိမ္ပံုကို ေရးေပးသည္။ ထိုပံုတြင္ သူ႔မိဘမ်ားကို ျမန္မာစစ္သားမ်ားက ႀကိဳးေပးသတ္ျဖတ္ခဲ့သည္ ဆိုသည့္ သစ္ပင္တပင္လည္း ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကို ေရာက္ရိွရန္ ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးသည့္အခါ တြယ္စီးခဲ့သည့္ ဓာတ္ဆီပံုးပံုကိုလည္း ေရးျပသည္။ သူက ရာဘာေျခညႇပ္ဖိနပ္ကို သူ၏ခါးတြင္ ႏြယ္ႀကိဳးတစျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့သည္ဆို၏။ ထိုညႇပ္ဖိနပ္မွာ ေသဆံုးသြားသည့္ သူ႔အေမ့ဟာျဖစ္သည္။ သူက ဖိနပ္ကိုစိုက္ၾကည့္၍ ငို႐ႈိက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ဇာတ္လမ္းတြင္ က်ိဳးေၾကာင္းမဆီေလ်ာ္မႈမ်ား ပါဝင္သည္။ ႏူးရွက္က ကရစ္ကက္ကို သေဘာက်သည္ဆုိ၏။ ကရစ္ကက္ ကစားနည္းမွာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္တြင္ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္တြင္ ေပၚျပဴလာျဖစ္သည့္ အားကစားမဟုတ္ပါ။ သူ႔အဖိုးအဖြားမ်ားကို စစ္တပ္က သတ္ပစ္သည္ဟု သူကေျပာေသာ္လည္း ဓမၼတာအတိုင္း ေသဆံုးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူက က်မကို ဝန္ခံသည္။ သူေနထိုင္ခဲ့ရာရြာဟု ယံုၾကည္ရသည့္ေဒသမွ ရြာသားမ်ားကို က်မေတြ႔သည့္အခါ သူတို႔ရြာတြင္ မည္သူမ်ွ အသတ္မခံရေၾကာင္းႏွင့္ သစ္ပင္တြင္ ႀကိဳးေပးသတ္ျဖတ္ခံရမႈက ပို၍မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ထုတ္ေျပာလာသည္။ သို႔ျဖစ္လ်ွင္ ႏူးရွက္ ဘယ္ကလာသနည္း။ သူ႔ကို ကူတူပေလာင္ ခိုလံႈေရးစခန္းရိွ ေစ်းတေနရာတြင္ ငိုေႂကြးလ်က္ ေတြ႔ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္ဆို၏။  တျခားေသာ ဒုကၡသည္မ်ားက သူ႔ကို စာသင္ေက်ာင္းသို႔ေခၚလာကာ ထမင္းဟင္းမ်ား ေကၽြးၾကသည္။ သူ႔တြင္ တစံုတရာ ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္ခဲ့သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယေန႔ထက္ထိ မည္သူကမ်ွ သူ႔ဇာတ္ေၾကာင္းအမွန္ကို ထုတ္မေျပာေခ်။ ကေလးသူငယ္မ်ားက မမွန္မကန္ေျပာၾကားျခင္းအေပၚ သက္သက္ညႇာညႇာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုျခင္းမ်ား မၾကာခဏ ရိွပါသည္။ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ စိတ္က တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ အမွတ္ရစရာမ်ားကို စိီကာစဥ္ကာ မွတ္မိတတ္သလို ထပ္ဆင့္ ၾကားရသူကလည္း ထူးထူးျခားျခား တပံုစံတည္း ေျပာဆိုတတ္သည္။ “တကယ္လို႔ ကေလးတခ်ိဳ႕က ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကို ၾကားရ႐ုံနဲ႔တင္ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ဝင္လာတတ္ၿပီး သူတို႔ျမင္ခဲ့တာနဲ႔ သူတို႔ၾကားခဲ့တာကို ခဲြျခားဖို႔ ခက္ခဲတတ္ပါတယ္။” လို႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံ ေကာက္စ္ဘဇားရိွ ကုလသမဂၢ ကေလးသူငယ္မ်ား ရန္ပံုေငြအဖဲြ႔ ေျပာေရးဆုိခြင့္ရိွသူ ဘင္ဂ်မင္ စတိန္းလင့္ခ်္နာက ဆိုေလသည္။ “အဲဒါက ထိတ္လန္႔ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ႐ုပ္ရွင္တကား ၾကည့္ရသလိုပါပဲ။ ကေလးေတြက လူႀကီးေတြနဲ႔မတူဘဲ မွတ္မိတတ္ၾကတယ္။” က်မအေနျဖင့္ မိန္းကေလး ေလးေယာက္၏ ဖခင္ျဖစ္သူ မစၥတာဟိုစိန္၏ ဘဝႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ပိုမိုသိရိွထားသည့္ အျမင္တခုရိွသည္။ သူ႔ဒုကၡမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ခဏျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အသားအေရႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေခ်ာေမြ႔လွပသည့္ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတေယာက္ကို ျမင္လိုက္သည္မွ စတင္သည္။ “သူက သိပ္လွတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္။” ဟု မစၥတာဟိုစိန္က ဆုိေလသည္။ စစ္တေကာင္းသား ဘဂၤါလီမ်ားၾကားတြင္ ကေလးသူငယ္ႏွင့္ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္းမွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အမ်ားလက္ခံသည့္ ဓေလ့ထံုးစံျဖစ္သည္။ မၾကာမီပင္ မစၥတာဟိုစိန္မွာ မယားသံုးေယာက္အၾကား စတင္လြန္းထိုးေတာ့သည္။ ဇနီးသံုးေယာက္မွာ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ သိပ္မသိၾက၊ သို႔ေသာ္ မစၥတာဟုိစိန္က မယားသံုးေယာက္ ယူထားသည္ကို သိပ္မ်ားသည္မထင္၊ သူ႔အေဖမွာ မိန္းမ ၆ ေယာက္ရိွၿပီး၊ ကေလး ၄၂ ေယာက္ပင္ရိွသည္။ ယခု မစၥတာဟိုစိန္က ဝန္ခံသည္မွာ သူ႔အေနျဖင့္ မိသားစုအၾကား ဆက္ဆံေရးကို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ မထိန္းႏုိင္ ဆုိသည္ပင္။ သူတို႔၏ရြာ မီး႐ႈိ႕ခံရၿပီးေနာက္ သမီးေလးေယာက္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္သို႔ လာခိုလံႈသည့္အခါ လီဒါခိုလံႈေရးစခန္းတြင္ အတူေနထိုင္သည့္ ဇနီး ဆဂ်ီဒါက ေဒါသူပုန္ထေတာ့သည္။ “က်မေယာက္က်ားက လူဆိုးပါ” ဟု သူမက ဆိုသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူမက မိန္းကေလးမ်ား၏ ဇာတိသ႐ုပ္မွန္ကို ဝန္ခံေျပာၾကားၿပီး “က်မေတာ့ သူ႔ရဲ႕အလိမ္အညာ ဇာတ္လမ္းေတြကို ၿငိီးေငြ႔လာၿပီ” ဟုဆိုသည္။ ေနာက္ပိုင္း မစၥတာဟိုစိန္ကို က်မက ဖုန္းဆက္စကားေျပာေသာအခါ သူက ေပါက္ကဲြေလေတာ့သည္။ “ခင္ဗ်ား ျပန္သြားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ မိန္းမကို႐ုိက္တယ္။ နက္ျဖန္ ထပ္႐ုိက္ဦးမယ္” ဟု သူက ေျပာေလသည္။ မစၥတာဟုိစိန္၏ ခယ္မျဖစ္သူကလည္း ႐ႈပ္ေထြးလွေသာ မိသားစုအတြင္းေရး တစိတ္တပိုင္းကို ရွင္းျပသည္။ သူမက ထိုသို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပသည့္အတြက္ သူမေယာက္်ား၏ အ႐ုိက္အႏွက္ကို ခံရေၾကာင္း အိမ္နီးခ်င္းတဦးက ျပန္ေျပာျပသည္။ က်မ၏ သတင္းေပးပို႔မႈမွာ တကဲြတျပားစီျဖစ္ေနေသာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွမႈမ်ားကို မီးေမာင္းထိုးျပလိုျခင္းထက္၊ အိမ္ေထာင္စုႏွစ္ခုအတြင္း ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈကို ေဖာ္ျပလိုိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ က်မအေနျဖင့္ မစၥက္ဆဂ်ီဒါ (နာမည္လဲႊ) ကို ေမးခြန္းမ်ားေမးခဲ့ရသည့္ ေန႔ရက္မ်ားကို ေနာင္တရေနမိပါသည္။ သူမက ထိုမိန္းကေလး ေလးေယာက္ကို ျမန္မာျပည္ထဲျပန္ေရာက္ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ သူမ၏ မလိုမုန္းထားစိတ္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုညတြင္ သူ႔ေယာက္်ားက သူ႔ကို ႐ုိက္ပါလိမ့္မည္။ သူမ ေယာက္်ား၏ အငယ္ဆံုးမိန္းမက ေမြးလာသည့္ ထိုမိန္းကေလး ေလးေယာက္ကို ဖက္လွဲတကင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မရိွျခင္းအေပၚ က်မက ဆိုဆံုးမေနစဥ္မွာပင္ ပိုးဟပ္တေကာင္က ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျဖတ္ေျပးသည္။ ႂကြက္တေကာင္က ေနာက္က ေျပးလိုက္လာသည္။ မစၥက္ ဆာဂ်ီဒါက စတင္ငိုပါေလေတာ့သည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္ရိွ တဲနံရံ၏ ဝါးထရံေပါက္မ်ားၾကားမွ ကေလးမ်ား၏ မ်က္လံုးမ်ားက က်မ၏လႈပ္ရွားမႈကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ က်မ ဘာေတြလုပ္လိုက္ပါလိမ့္၊ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ငိုရေလာက္ေအာင္ ဘာလို႔လုပ္တာပါလိမ့္ စသျဖင့္ သူတို႔က ေတြးေနၾကေပလိမ့္မည္။ ရဲထြန္း (သီေပါ)