ျမန္မာျပည္ဟာ သမုိင္း၀င္အေျပာင္းအလဲကို ျဖတ္သန္းဖို္႔ ေျခလွမ္းျပင္႐ုံပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မေရရာမႈေတြလည္း ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးရည္တုိက္ပြဲ ေအာင္ပြဲခံသြားၿပီလို႔ ေျပာဖို႔အတြက္ အခ်ိန္မေစာလြန္းေတာ့ပါဘူး။ ႏို၀င္ဘာ ၈ ရက္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ျပည္သူေတြက အာဏာအပ္ႏွင္းလိုက္တဲ့ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အတုိက္အခံ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ လက္ထဲကို အာဏာရဖုိ႔ လအနည္းငယ္ က်န္ပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္ဟာ ဒီမုိကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုး ဇာတ္၀င္ခန္းမွာ ေရာက္ေနပါတယ္။ ၁၉၈၈ လူထုအေရးေတာ္ပုံကေန စတင္ခဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီရရွိေရး ႐ုန္းကန္မႈေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲလုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္ခင္ ေနာက္ဆံုးသတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “အန္အယ္လ္ဒီက အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ခဲ့ရင္ ဒုတိယ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲဟာ ေအာင္ႏိုင္ၿပီလို႔ သတ္မွတ္ရပါလိမ့္မယ္” လို႔ ဒီဗီြဘီကို ေျပာခဲ့တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲအႀကိဳကာလမွာ မုိင္ရာေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ ေျမာက္ဘက္ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ အေနာက္ဘက္က ရခုိင္ျပည္နယ္၊ အေရွ႕က ရွမ္းျပည္နယ္ေတြအထိ စည္း႐ုံးေရးခရီးထြက္ၿပီး လူထုကို ေတြ႔ဆံုရွင္းျပခဲ့တယ္။ တိက်ရွင္းလင္းတဲ့ သတင္းစကားက ေရြးေကာက္ပြဲဟာ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲလိုပဲ အေရးႀကီးတယ္။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ အေရးအပါဆံုး ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္တယ္။ ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရးကို အမိအရယူၾကပါ ဆုိတာပါပဲ။  ေအာင္ပြဲက လက္တကမ္းေရာက္ေနၿပီ၊ ရေအာင္ယူတတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ယူမလဲဆုိရင္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အန္အယ္လ္ဒီကို အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ေအာင္ တခဲနက္ မဲေပးၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာ ေမးခြန္းတခုက ျပည္သူေတြဟာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းကလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုပဲ မဲေပးခဲ့ၾကတယ္။ ရလဒ္ကို စစ္အစိုးရက အသိအမွတ္မျပဳခဲ့ဘူး။ အခုတခါ မဲျပန္ေပးေတာ့ စစ္တပ္က အာဏာမလႊဲခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆုိတဲ့ ကိစၥပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီ၊ လူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးႏုိးၾကားမႈ အေျခအေန မတူေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျဖေပမယ့္ မျဖစ္ေသးတာကို ႀကိဳတင္ အစိုးရိမ္လြန္ေနသူေတြကို စိတ္ခ်လက္ခ် ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္ဖုိ႔ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ ႏုိင္ငံေရးစာေပေတြ ေရးသားခဲ့တဲ့ ကြယ္လြန္သူ သတင္းစာဆရာႀကီး ေမာင္၀ံသက “ႏိုင္ငံေရးဆုိတာ ေႂကြတလွည့္ ၾကက္တခုန္” ပါပဲလို႔ ၂၀၁၂ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ မတုိင္ခင္က က်ေနာ့္ကို ေျပာခဲ့တာကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို သခ်ၤာလို တြက္ေနလို႔ မရဘူးလို႔ ဆုိလိုတာပါ။ ဒါဟာ က်ေနာ္တ္ို႔ႏိုင္ငံတခုတည္း ႀကံဳရတဲ့ ျပႆ   နာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို မေသခ်ာတဲ့ စြန္႔စားမႈေတြကို ႀကံဳတ့ဲအခါ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ လုပ္စရာတခုပဲ ရွိပါတယ္။ ယံုၾကည္ထုိက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေနာက္ကို ညီညီညြတ္ညြတ္ လိုက္ပါ၀န္းရံဖုိ႔ပါပဲ။ ေတာင္အာဖရိက အေျပာင္းအလဲမွာ ၁၉၉၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြက ဒီ္လုိ အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးေဟာင္းက “မန္ဒဲလားက ဒီကလက္ကို ဘာလို႔ ယံုလဲ။ ႏုိင္ငံေရး အသြင္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္ လူျဖဴအစိုးရေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ဘာလို႔ ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္သလဲ။ ဒါဟာ အာ႐ုံသိ ျဖစ္တယ္။ သိပၸံနည္းက် ေဖာ္ျမဴလာ မရွိပါဘူး။ ေဒၚစုလို စစ္မွန္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးမွာလည္း ဒီလို “ခံစားသိ” ရွိေနတယ္။ သူကိုယ္တုိင္က သူ႔အတြင္းစိတ္ကို နားေထာင္ၿပီးလုိ႔ လုပ္သင့္တယ္၊ စြန္႔စားသင့္တယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့အခါ၊ က်မတို႔ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀န္ရံအားေပးသြားရမယ္” လို႔ ဆုိတယ္။ ေနာက္တခုကေတာ့ အေကာင္းျမင္စိတ္ထားပါ။ ႏွစ္တခ်ိဳ႕ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ စစ္အစိုးရဟာ စိတ္ႀကိဳက္ဖြဲ႔စည္းပံုကို ေရးဆြဲ၊ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို က်င္းပၿပီးမွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကုိကလည္း တရား၀င္မႈ ဖ်က္သိမ္းထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ေတြးေခၚစဥ္းစားပံုကို ခန္႔မွန္းရခက္ေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ ေသခ်ာေတာ့မွ အတုိက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန လြတ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေဒၚစုက “က်မတို႔ေတြ အရင္ထက္ အင္အားေကာင္းေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္” လို႔ ေျပာလုိက္တဲ့အခါ ကမၻာႀကီးက အံ့ၾသသြားၾကတယ္။ ဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈထဲမွာ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ အေျမာက္အျမားကို ေတြ႔လာရတာ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းလို ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာေတြ၊ လူမႈကြန္ရက္ မီဒီယာေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အင္အားသစ္ေတြအျဖစ္ ျမင္တယ္။ ဒီလိုစကားမ်ဳိးကို သတင္းစာဆရာႀကီး ဘ၀ကေန ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္သြားတဲ့ ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ကလည္း အဲဒီကာလတုန္းက က်ေနာ့္ကို ဒီအတုိင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြရဲ႕ အလိုအေလ်ာက္သိမႈ ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္လူနဲ႔ မတူပါဘူး။ ေတာင္အာဖရိက ေခါင္းေဆာင္ႀကီး နယ္ဆင္မန္ဒဲလားဟာ ေထာင္ထဲမွာရိွေနစဥ္ ေအာက္ေျခ အရာရွိတေယာက္ရဲ႕ လူသားဆန္မႈကို ေတြ႔တဲ့အခါ ေတာင္အာဖရိက အနာဂတ္အတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ လူေတြဟာ ေခတ္ဆုိး စနစ္ဆုိးရဲ႕ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ လူသားတုိင္းရဲ႕ အတြင္းမေနာဟာ မြန္ျမတ္တဲ့အခံ ရွိကိုရွိတယ္ဆုိတဲ့ အေကာင္းျမင္စိတ္ထားပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာလည္း ဒီလို အေကာင္းျမင္စိတ္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။ လူဆုိးလူေကာင္းဆုိတာ မရွိဘူး။ သင္လို႔ရတဲ့လူနဲ႔ သင္လို႔မရတဲ့လူပဲ ရွိတယ္ဆုိၿပီး ေျပာခဲ့တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္တဲ့ ဒုတိယလြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲဆုိတာ လက္႐ုံးရည္ တုိက္ပြဲေတာ့ မဟုတ္တဲ့ ႏွလံုးရည္တုိက္ပြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “တုိက္ပြဲဆုိလို႔ အၾကမ္းဖက္တဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ရဲရဲရင့္ရင့္၊ ဇြဲသတၱိနဲ႔ လုပ္ရမယ့္ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတာပါ။ စစ္တုိက္ပြဲဆိုရင္ လက္နက္အင္အားနဲ႔ စစ္ကြင္းျပင္ထဲကို ဆင္းၿပီးေတာ့ ရန္သူမ်ားဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တုိက္ခုိက္ၾကတယ္။ အခုဟာက ႏွလံုးရည္တုိက္ပြဲ။ ႏွလံုးရည္တုိက္ပြဲဆုိတာ ကြင္းထဲကို ဆင္းၿပီးမွ ရန္သူကိုရင္ဆုိင္ၿပီး တုိက္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တခ်ိန္လံုး တုိက္ေနရတာ၊ ႏွလံုးရည္တုိက္ပြဲဆိုတာ ကိုယ္ႏွလံုးသားထဲမွာ အၿမဲပဲ တုိက္ခုိက္ေနရမယ္။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ မရမခ်င္း၊ ႐ုန္းကန္မယ္၊ ႀကိဳးစားမယ္ဆုိတဲ့ အသိဟာ ရွိရမယ္။” လို႔ ရွင္းျပတယ္။ ဒီလို ေရြးခ်ယ္တာကလည္း က်င့္၀တ္ဆုိတာထက္ လက္ေတြ႔ ႏိုင္ငံေရးေရြးခ်ယ္တာလို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အခုိင္အမာ ဆုိတယ္။ ေတာင္အာဖရိက ေခါင္းေဆာင္ႀကီး နယ္ဆင္မန္ဒဲလားဟာ အၾကမ္းမဖက္နည္းလမ္းက အလုပ္မျဖစ္ရင္ စြန္႔ရလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး လမ္းစဥ္လည္း လိုက္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တုိင္လည္း ပထမလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမွာ အၾကမ္းဖက္ နည္းလမ္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ အၾကမ္းမဖက္နည္းကေန တခါမွ ေသြဖည္ မသြားခဲ့ပါဘူး။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ သူေရြးခ်ယ္တဲ့ နည္းလမ္းအေပၚ ဘယ္ေလာက္အထိ ယံုၾကည္မႈ ခုိင္မာသလဲဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က “က်မတို႔ဟာ အၾကမ္းဖက္နည္း ႏိုင္ငံေရး အဆုိးေက်ာ့ သံသရာႀကီးကို ခ်ဳိးဖ်က္ပစ္ရေတာ့မယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တခိ်ဳ႕ကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အစိုးရ အေျပာင္းအလဲဟာ အၾကမ္းဖက္နည္းေတြကေန ေပၚေပါက္လာတာခ်ည္းပဲ။ ၁၉၅၈ မွာ ပထမအႀကိမ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာ၊ ၁၉၆၂ ခုနွစ္မွာ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ တတိယအႀကိမ္၊ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲမွာ အၾကမ္းဖက္နည္းကိုသံုးတာ ျမန္မာျပည္မွာ မေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာတခု ျဖစ္ေနၿပီ။ အၾကမ္းဖက္မႈ … ၿပီးေတာ့.. အေျပာင္းအလဲ။ အၾကမ္းဖက္မႈ … ၿပီးေတာ့ … အေျပာင္းအလဲဆုိတဲ့ အဆုိးသံသရာကို က်မတို႔ အဆံုးသတ္လုိက္ခ်င္ၿပီ၊ အၾကမ္းမဖက္နည္းကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ စစ္မွန္တဲ့၊ အေျခခံက်တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲ ဆုိတာမ်ဳိးကို အသစ္ကေန ျပန္စခ်င္တယ္၊ ဒီနည္းက အၾကမ္းဖက္နည္းထက္ အမ်ားႀကီး ပိုခက္ခဲတယ္ဆိုေပမယ့္ ေရရွည္အတြက္ ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ပါတယ္” လို႔ ဆုိခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အၾကမ္းဖက္တုိက္ပြဲက မလြယ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပတဲ့  ျပည္သူေတြကို ေသနတ္ပစ္ရက္တဲ့ အစိုးရလက္ေအာက္မွာဆုိရင္ ခုိင္မာတဲ့ေခါင္းေဆာင္မႈ မရွိရင္ လမ္းေၾကာင္းလြဲသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ယွဥ္တဲ့ ခုိင္မာတဲ့ေခါင္းေဆာင္မႈ မရွိဘဲနဲ႔ အေျပာင္းအလဲေတြကို ျဖတ္သန္းတဲ့အခါ အက်ဳိးထက္ အဆုိးက မ်ားပါတယ္။ How ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကိ္ု ေရးသားသူ Dov Seidman က လြတ္ေျမာက္ျခင္းကို အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ ခြဲျပပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြဟာ  “Freedom From” ကို ျဖတ္သန္းႏိုင္ၾကေပမယ့္ “Freedom To” အဆင့္ကို မတက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ယူကရိန္း၊ တူနီးရွား၊ အီဂ်စ္၊ အီရတ္၊ လစ္ဗ်ား၊ ယီမင္တို႔မွာ အာဏာရွင္ကို ျဖတ္ခ်ခဲ့ေပမယ့္ ျပည္သူေတြဟာ ေသြးထြက္သံယုိ၊ ၀႐ုန္းသုန္းကား အေျခအေနမွာ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနတုန္းပါပဲ။ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အရ အၾကမ္းမဖက္နည္း ေအာင္ပြဲခံခဲ့တဲ့ တူနီးရွားတခုပဲ အလားအလာ ေကာင္းပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ ဆႏၵျပသမားေတြကို ေသနတ္နဲ႔မပစ္တဲ့ တူနီးရွားစစ္တပ္နဲ႔ မတူတာ သမုိင္းသက္ေသရွိၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွား၊ ေတာင္ကိုရီးယားနဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္တို႔က လူထုအေရးေတာ္ပံုနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မ်ဥ္းၿပိဳင္ဆြဲေနတာကလည္း သူ႔ေခတ္သူ႔အခါ သက္ဆုိင္ရာႏိုင္ငံေတြရဲ႕ စစ္တပ္အေျခအေန၊ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးကို မေလ့လာဘဲ စိတ္ကူးယဥ္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆႏၵျပပြဲေတြျဖစ္ရင္ ဂႏၵီတို႔ေခတ္က ရင္ဆုိင္ခဲ့သလို ရဲေတြက နံပါတ္ဒုတ္နဲ႔ ႐ုိက္တာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးေခတ္ကလိုမ်ဳိး ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူေတြကို  ေထာင္ ၆ လခ်တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္မွာ ၁၉၆၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြက စစ္ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈ ကာလတုန္းကလို ဆႏၵျပသမားေတြ သည္းခံတဲ့ စစ္တပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဒီလို ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆုိင္ရဲတဲ့ ျပည္သူေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ဦးေဆာင္မႈေပးရတဲ့ အလုပ္က မလြယ္ပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အၾကမ္းမဖက္နည္းလမ္း (သို႔မဟုတ္) ႏွလံုးရည္တုိက္ပြဲဲဟာ ၾကာလြန္းတယ္ဆုိၿပီး အားမလို အားမရ ေမးခြန္းထုတ္သူေတြအေနနဲ႔  တျခားႏိုင္ငံသမုိင္းကို တီးေခါက္ ေလ့လာသင့္ပါတယ္။ ေတာင္အာဖရိကမွာ ေအအန္စီကို ၂၀ ရာစု ပထမဆယ္စုမွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၿပီး မန္ဒဲလား ရာထူးလက္ခံတာက ၂၀ ရာစုရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဆယ္စုဆုိတာကို မေမ့ပါနဲ႔။ အိႏၵိယမွာ ကြန္ဂရက္ပါတီကို ၁၈၈၅ ခုႏွစ္မွာ ထူေထာင္ခဲ့ၿပီး အိႏၵိယႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့  ၁၉၄၇ မွာ သက္တမ္း ၆၀ ေက်ာ္ ရွိေနပါၿပီ။ ၁၉၈၈ မွာ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္နဲ႔ ႏႈုိင္းယွဥ္ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ပါပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တုိင္လည္း လြတ္လပ္ေရးကို ျမင္သြားခဲ့ရင္ မန္ဒဲလား ေျပာသလိုပဲ “က်ေနာ္ဟာ ေရွ႕က စြန္႔စား အသက္ေပးခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ေတြအားလံုးရဲ႕ ေပါင္းလဒ္မွ်သာပါ” လို႔ ႐ုိးသားႏွိမ့္ခ်စြာ မွတ္တမ္းတင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ႏို၀င္ဘာ ၈ ရက္ေန႔ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ျပည္သူေတြ တခဲနက္ မဲေပးခဲ့တာဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ႏွလံုးရည္တုိက္ပြဲ အႏိုင္ရသြားတာပါ။  ေအာင္ပြဲခံရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ရင္ေတာင္ “လမ္းရဲ႕အစ၊ ဂိတ္တံခါး၀” ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ အႀကီးမားဆံုး ေအာင္ျမင္မႈကေတာ့ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာရဲ႕ မူလပိုင္ရွင္ဟာ ျပည္သူလူထုျဖစ္တယ္ ဆုိတာကို အားလံုး လက္ခံလုိုက္ၾကတာပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လြတ္ေျမာက္ေရးခရီးမွာ  ျမန္မာျပည္ဟာ ရင့္က်က္ သေဘာထားႀကီးတဲ့ စံျပေခါင္းေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီးကို ရလုိက္တယ္။ တုိက္ပြဲေတြၾကားမွာ အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံသြားတဲ့ သူရဲေကာင္းေတြကို ရလိုက္တယ္။ ဒီလို အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ စံျပေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အညၾတ သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ ေပါင္းလဒ္ဟာ ဒီေန႔ ျမင္ေနရတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြပါပဲ။ ေတာင္အာဖရိက အေျပာင္းအလဲအေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါ ဒီကလက္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ပစ္ပယ္လို႔ မရသလိုဘဲ ျမန္မာျပည္အေျပာင္းအလဲမွာ သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ပစ္ပယ္မယ္ဆုိရင္ မျပည့္စံုႏိုင္ပါဘူး။ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္အေနနဲ႔ အာဏာလႊဲေျပာင္းေရးကို အဆင္ေခ်ာေအာင္ တကယ္လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ မြန္ျမတ္တဲ့ အေမြအျဖစ္ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ တြင္က်န္ရစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ဦးသိန္းစိန္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဟာ တုိင္းျပည္အက်ဳိးျဖစ္သလုိ ေနာက္မ်ုးိဆက္ေတြက သမၼတကို ေက်းဇူးတင္ သတိရေနပါလိမ့္မယ္။ အေမရိကန္သမုိင္းမွာ ေဂ်ာ့၀ါရွင္တန္ဟာ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ တုိက္ေပးခဲ့တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပါ။ တုိက္ပြဲကာလမွာ အႂကြင္းမဲ့အာဏာ အပ္ႏွင္းခံရၿပီး စစ္ႀကီးၿပီးတဲ့အခါ ဘုရင္လုပ္ခုိင္းသူေတြ မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၀ါရွင္တန္က လက္မခံပါဘူး။ လႊတ္ေတာ္ကိုပဲ အာဏာျပန္အပ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူထုက လက္မခံတဲ့နည္းလမ္း၊ ေစာင့္ထိန္းအပ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသီလကို ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး သမၼတရာထူးလက္ခံတဲ့ အခမ္းအနားထက္ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဟာ တပ္ကထြက္ၿပီး ေက်းလက္မွာ ျပန္ေနပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္တခ်ဳိ႕ ၾကာေတာ့မွ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏုိင္ရၿပီး သမၼတ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီနမူနာကိုပဲ အာဏာလက္မလႊတ္ခ်င္တဲ့ ဟာမစ္ကာဇုိင္းကို ဟီလာရီက ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အာဖဂန္နစၥတန္ရဲ႕ ေဂ်ာ့၀ါရွင္တန္အျဖစ္ ျပည္သူေတြ သတိရေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဒီလို မြန္ျမတ္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ဖု႔ိ တုိက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ အင္ဒုိနီးရွားမွာလည္း ယူဒုိယိုႏိုဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းပါပဲ။ အခုေနာက္ဆံုး ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မတိမ္းမယိမ္းရလဒ္ေၾကာင့္ အျငင္းပြားမႈျဖစ္ေတာ့ အာဏာအလႊဲအေျပာင္း အဆင္ေျပေအာင္ ညႇိေပးခဲ့ပါတယ္။  ဦးသိန္းစိန္ အေနနဲ႔ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ေတြက ဘယ္လိုပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ သတိရေစခ်င္လဲဆုိတာကို ေရြးခ်ယ္ရပါမယ္။ ဒါလည္း ခက္ခဲတဲ့ေရြးခ်ယ္မႈဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အာဏာလႊဲေျပာင္းေရး အဆင္ေခ်ာရင္ ဦးသိန္းစိန္ဟာ ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရခဲ့တဲ့ ေတာင္အာဖရိကရဲ႕ ဒီကလက္လို လူစားမ်ဳိးအျဖစ္ တကယ္ပဲ ကမၻာက ေလးစားရေလာက္တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမား ျဖစ္ပါၿပီ။ ျပည္ခုိင္ၿဖဳိးပါတီအေနနဲ႔ ဒီတႀကိမ္မွာ အာဏာလက္လႊတ္လိုက္ရေပမယ့္ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေရး ရွင္သန္သြားပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ တပါတီႀကီးစိုးတဲ့ စနစ္ကို မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ၿဗိတိန္ပံုစံ ပါတီစံုဒီမုိကေရစီ ရွင္သန္တာကိုသာ လိုခ်င္ၾကတာပါ။ ဒါေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ လြတ္လပ္၊ မွ်တ၊ လံုၿခံဳတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို တည္ေဆာက္ဖ္ို႔ အဖုိးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ တန္ဖုိးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးေပါင္းစံု သဟဇာတျဖစ္တဲ့ႏိုင္ငံ၊ တန္းတူရည္တူ ျပည္ေထာင္စု၊ အမုန္းတရားနဲ႔ လက္စားေခ်လိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြေနရာမွာ သည္းခံခြင့္လႊတ္စိတ္ ထြန္းကားတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေအာင္ ဆက္လက္ ခ်ီတက္ရပါဦးမယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ရာစုႏွစ္၀က္ေက်ာ္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ အစစ ခြ်တ္ၿခံဳက်ခဲ့တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ျပန္တည္ေဆာက္ဖို႔၊ ေျဖရွင္းစရာ အေျခခံလူမႈျပႆ  နာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ ႏွလံုးရည္တုိက္ပြဲက မၿပီးေသးပါဘူး။ ဂႏၵီ ေျပာခဲ့သလို “သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့လူေတြ မလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္” ေတြ အမ်ားႀကီးကို ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြေရာ၊ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့သူေတြေရာ၊ ေရွ႕ဆက္ လုပ္ေဆာင္စရာ အမ်ားႀကီး က်န္ေနပါေသးတယ္။ ေနသြင္ ႏို၀င္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၅