ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သမၼတအထက္မွာ ေနမယ္လို႔ ေၾကညာထားတယ္။ အနိုင္ရပါတီရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေျပာဆုိခ်က္ဟာ မူမွန္ကိစၥပါပဲ။ မူမမွန္တာက ၅၉ (စ) ပုဒ္မပါ။ ေနာက္ဆံုး ၅၉ (စ) ကို မျပင္ႏုိင္လို႔ သ႔ိုမဟုတ္ ေရွာင္လႊဲစရာ နည္လမ္းမရွိလို႔ အနိုင္ရပါတီေခါင္းေဆာင္က သမၼတ မျဖစ္ေပမယ့္ ပါတီကတင္တဲ့ သမၼတကို ပါတီက လမ္းညႊန္လို႔ရပါတယ္။ ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပံုက ဒီလို မလုပ္ရဘူးလို႔ မတားထားပါဘူး။  သမၼတဟာ ပါတီတာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ခြင့္မရွိလို႔သာ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ သမၼတဟာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အႏိုင္ရပါတီက တင္ထားတာပါ။ ပါတီကလည္း ျပည္သူကို ေပးထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကတိေတြ ရွိပါတယ္။ ျပည္သူကႀကိဳက္လို႔ ပါတီအလံကို မဲေပးခဲ့တယ္။ အစိုးရျဖစ္တဲ့အခါ သမၼတက တျခား၊ ပါတီက တျခားဆုိရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ကတိက၀တ္ေတြကို ဘယ္သူက တာ၀န္ခံမလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရြးေကာက္ပြဲအႏုိင္ရပါတီက ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔ကို အဲဒီပါတီက ထိန္းေၾကာင္းရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ မူမွန္ ဒီမုိကေရစီ ႏိုင္ငံတႏုိင္ငံမွာ ရွင္းျပစရာမလိုတဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ သမၼတကို ကမၻာဦးက မဟာသမၼတမင္းလို႔ ထင္ေနတဲ့ တခ်ဳိ႕ေတြအတြက္ အထူးအဆန္းလို ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ အိႏိၵယ ဥပမာဆိုရင္ သမၼတကို လူသိအလြန္နည္းပါတယ္။ အိႏၵိယသမၼတကို လႊတ္ေတာ္က ေရြးခ်ယ္ပါတယ္။ အိႏၵိယသမၼတဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ အထြတ္အထိပ္ ျဖစ္သလုိ၊ အေမရိကန္သမၼတလိုပဲ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ ႏိုင္ငံေတာ္ ယႏၱရားေတြကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အစိုးရအဖြဲ႔က ဦးေဆာင္လည္ပတ္ေစပါတယ္။ အိႏၵိယအေၾကာင္းကို ဘာေၾကာင့္ ေျပာလဲဆုိရင္ ကမၻာမွာ လူဦးေရအမ်ားဆံုး ဒီမုိကေရစီ ႏိုင္ငံျဖစ္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္ခင္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ဟာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္သရဖူကို မေဆာင္းဘဲ အစိုးရမူ၀ါဒေတြကို ထိန္းေၾကာင္းခဲ့တယ္။ ဒါကို ဒီမိုကေရစီစံေသြတယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ၅၉ (စ) ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ သမၼတ ျဖစ္ခြင့္မရဘူးဆုိရင္ ဆိုနီယာဂႏၵီနဲ႔ ကြန္ဂရက္ပါတီရဲ႕ လမ္းစဥ္အတုိင္း  အုပ္ခ်ဳပ္သြားလို႔ ရပါတယ္။  ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း အစကတည္းက ဒီလမ္းေၾကာင္းကို ေျပာေနတာပါပဲ။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္စနစ္က်င့္သံုးတဲ့ ၿဗိတိသွ်ပုံစံကေတာ့ အိႏၵိယလုိ သမၼတကို မထားဘဲ ေရြးေကာက္ပဲြ အႏိုင္ရပါတီ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႐ႈံးရင္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ကေန တခါတည္း ႏုတ္ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ အေမရိကန္ပံုစံက  ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္မထားဘဲ ကက္ဘိနက္ကို သမၼတကပဲ ဦးေဆာင္ဖြဲ႔စည္းၿပီး စီမံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ဖြဲ႔စည္းပံုဟာ အေရာအစပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူေတြ မေျပာၾကတဲ့ ပုဒ္မ ၂၁၇၊ ဆက္ခ်င္ပါတယ္။ အတိအက်ကေတာ့… “ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒပါ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေစဘဲ ျပည္ေထာင္စု၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအာဏာသည္ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၌ တည္ရွိသည္။ ဤစကားရပ္ေၾကာင့္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္သည္ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းတရပ္ရပ္အားလည္းေကာင္း၊ အာဏာပိုင္ပုဂၢိဳလ္ တဦးဦးအားလည္းေကာင္း တာ၀န္ႏွင့္ လုပ္ပုိင္ခြင့္မ်ား ေပးအပ္ျခင္း မျပဳႏုိင္ဟု မမွတ္ယူရ။ ထုိ႔ျပင္ ယင္းစကားရပ္ေၾကာင့္ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားအရ သက္ဆုိင္ရာ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္း တရပ္ရပ္အားျဖစ္ေစ၊ သက္ဆုိင္ရာ အာဏာပိုင္ပုဂၢိဳလ္ တဦးဦးအားျဖစ္ေစ အပ္ႏွင္းထားသည့္ တာ၀န္ႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားကို ႏုိိင္ငံေတာ္သမၼတအား လႊဲေျပာင္းေပးအပ္သည္ဟု မမွတ္ယူရ” လို႔ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ တဆက္တည္း ပုဒ္မ ၂၁၈ (က) မွာ… “ျပည္ေထာင္စုအစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိင္ရာ အေရးယူ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ အားလံုးကို ႏိုိင္ငံေတာ္သမၼတ၏ အမည္ျဖင့္ အေရးုယူေဆာင္ရြက္ရမည္” လို႔ ျပ႒ာန္းထားပါတယ္။ လက္ရွိ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ ျပဳရျပင္ရခက္ခဲတာ လူတုိင္းသိပါတယ္။ ေခတ္စနစ္ အေျပာင္းအလဲမွာ အလိုက္သင့္ မေျပာင္းလဲႏိုင္ရင္ အရင္ဖြဲ႔စည္းပံုေတြအတုိင္း ပ်က္စီးကိန္း ဆုိက္သြားနိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလမွာ ပုဒ္မ (၂၁၇) ကို နားလည္မႈရွိရွိ အသံုးခ်ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ တင္းမာမႈေတြ၊ ထိပ္တိုက္ေတြ႔မႈေတြကို ေရွာင္လႊဲႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ၅၉ (စ) က ပိတ္ထားတဲ့တံခါးကို ျပန္ဖြင့္ေပးႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ သမၼတမျဖစ္ခင္ ၾကားကာလမွာ ဖဲြ႔စည္းပံုကို ျပင္စရာမလိုဘဲ တည္ၿငိမ္ၿပီး အလုပ္ျဖစ္တဲ့ အစိုးအဖြဲ႔ကို ေပၚေပါက္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေနသြင္