ေရြးေကာက္ပြဲ ကမ္ပိန္း
DVB
·
July 29, 2015
ေရြးေကာက္ပြဲ ကမ္ပိန္းေခၚတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ေအာင္ စည္း႐ုံးေရး ဘယ္လိုလုပ္မလဲကို စာေတြ႔ ေရးရမလား၊ ကိုယ္ေတြ႔ ေရးရမလား။ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးပါမွ ရမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္တုန္းက မဲဆြယ္ခဲ့ရတာက ၂ဝ၁၅ နဲ႔ မတူပါ။ အရင္တုန္းက အျဖဴနဲ႔ အမည္း။ အခုဟာက တက္ကနီကာလာ။ တက္ကေနာ္ေလာ္ဂ်ီပါမွ ရမယ္။ အရင္က ႐ုိးစဥ္းတယ္။ အခုက ဆန္းျပားတယ္။ စိတ္မခ်ရတာကေတာ့ သိပ္မကြာလွဖူး။ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ဖြဲ႔စည္းပံုအသစ္ေရး႐ုံနဲ႔ မရပါ။
ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ကေန ေရြးေကာက္ပြဲစည္း႐ုံးေရးကာလ သတ္မွတ္ေပးေပမယ့္ အမွန္ကေတာ့ ကမ္ပိန္းလုပ္ငန္းေတြက လေပါင္းမ်ားစြာကတည္းကေန စရတယ္။ အာဏာရပါတီ ကေတာ့ အခု အစိုးရတက္ကတည္းက ေရြးေကာက္ပြဲ ကမ္ပိန္းကို အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ စထားၿပီးသား ေတြ႔ရတယ္။ (ကမ္ပိန္း) လို႔ မေျပာခ်င္ေနပါ၊ အႏိုင္ရေရး (ပလင္) အရ လုပ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။
ေရြးေကာက္ပြဲကမ္ပိန္းဆိုတာ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ ခြင့္ျပဳကာကလတိုအတြင္းမွာ ကိုယ့္ပါတီကို၊ ကိုယ့္ကို၊ ကိုယ့္အမတ္ေလာင္းကို မဲေပးမဲ့သူေတြက မဲေပးခ်င္လာေအာင္ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းရတဲ့ အလုပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အုပ္စုတခုကို ပစ္မွတ္ထားၿပီး လုပ္ၾကရတယ္။ အေရြးခံမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အရင္ဆံုး ခ်ရတယ္။ အလားအလာ တြက္ခ်က္ရမယ္။ တိုင္ပင္သင့္သူ မွန္သမွ်ကိုတိုင္ပင္ၿပီး အတြက္အခ်က္ လုပ္ၾကရတယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္တြက္ဆ ႏိုင္ရမယ္။ လူသိရွင္ၾကား ေၾကညာရမယ္။ ခရီးေတြ ထြက္ရမယ္။ စကားေတြ ေျပာရမယ္။ ေမးတာေတြ ေျဖရမယ္။ မီဒီယာ သံုးရမယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားတဲ့ နည္းေတြပါ သံုးရမယ္။ အမတ္ေလာင္း ေရြးရတာကိုက အႏိုင္ရေရးအလားအလာ မပါလို႔ မရပါ။ စံသတ္မွတ္ထားတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို မတြက္ဆရင္ ေက်ာင္းသားလူရည္ခြ်န္ ေရြးသလိုပဲ ေနမယ္။
(ကမ္ပိန္း-မက္ေဆ့ခ်္) ေဆာင္ပုဒ္က အေရးႀကီးတယ္။ လူထုအႀကိဳက္ ျဖစ္ရမယ္။ ၿပိဳင္ဖက္ကုိ ထိုးႏွက္စရာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေပၚျပဳလာ (စလိုဂင္) သတင္းစကား ျဖစ္ရမယ္။ လာမယ့္ ၄-၅ ႏွစ္အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေရရွည္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ (ေပၚလစီအစ္ရွဴး) ျဖစ္သင့္တယ္။ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိရမယ္။ ေဘာင္မက်ဥ္းရပါ။ ၂ဝဝ၈ တုန္းက ဂြ်န္မက္ကိန္းရ့ဲ ေဆာင္ပုဒ္ (တိုင္းျပည္ပထမ) ဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ တိုင္းျပည္အတြက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အရ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြနဲ႔ သူ႔အေတြ႔အႀကံဳကို ထင္ဟပ္ေစဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း (မူလကတည္းက လြတ္လပ္တဲ့ အေတြးအေခၚရွိသူ) လို႔ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ အိုဘားမားကေတာ့ (ခ်ိန္း) အေျပာင္းအလဲကိုပဲ တခ်ိန္လံုး ကိုင္စြဲခဲ့တယ္။
ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ေနာက္ဆံုးက်င္းပတဲ့ ၁၉၆ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကို ငယ္ေသးေပမယ့္ မီခဲ့တယ္။ နံရံေတြ၊ တံတိုင္းေတြမွာ (ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္ေစနဲ႔) လို႔ ဦးႏုပါတီကေန ကပ္ထားတဲ့ အဝါေရာင္ ပိုစတာေတြ ျမင္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ တျခားပါတီေတြကလည္း ရွိေပမယ့္ မမွတ္မိပါ။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္သားအရြယ္၊ ခ်င္းတြင္းျမစ္ ကူးတို႔ဆိပ္က သစ္ပင္ႀကီးမွာ ကပ္ထားတဲ့ အဲဒီပိုစတာကို ခုထိမေမ့ေသးပါ။ အဲတာဟာ ေဆာင္ပုဒ္ရ့ဲ စြမ္းအားျဖစ္တယ္။
ကမ္ပိန္းဖြဲ႔စည္းပံု က်က်နန လုပ္ရမယ္။ ကမ္ပိန္း-မန္ေနဂ်ာက အခရာက်တယ္။ ကမ္ပိန္း-ေအာ္ပေရးရွင္းအားလံုးကို သူက ထိန္းညႇိေပးရတယ္။ မဟာဗ်ဴဟာကို ဘယ္လိုစီမံခန္႔ခြဲမလဲ ဆိုတာ သူ႔အလုပ္။ မဟာဗ်ဴဟာခ်ဖို႔ မဟုတ္။ က်ေနာ္ ကိုယ္ပိုင္အျမင္က မန္ေနဂ်ာဟာ ပါတီ ဗဟိုေကာက္မတီဝင္ ျဖစ္စရာမလိုပါ။ ပိုင္ရွင္သူေဌးေတြက (စီအီးအို) ကို လခ ေကာင္းေကာင္းေပးခိုင္းပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးအတိုင္ပင္ခံေတြ ထားရမယ္။ မဟာဗ်ဴဟာေအာင္ျမင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ပါ ဆိုတာေတြကို အႀကံေပးမယ္။ သုေတသနလုပ္ငန္းေတြ ပါမယ္။ မဲေပးသူေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ဖက္ေတြကို ေလ့လာေရး လုပ္ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအႀကံေပးေတြဆိုတာ အတတ္ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ဥပေဒပညာရွင္ေတြသာ မဟုတ္ပါ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္ရွင္ေတြ၊ မီဒီယာသမားေတြ၊ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ ဆယ္လီဘရစ္တီေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
(ပလင္) ကို ရည္ရြယ္ခ်က္၊ (မက္ေဆ့ခ်္)၊ ရည္မွန္းပရိသတ္၊ ရွိတဲ့ရင္းျမစ္ေတြကို တြက္ခ်က္ၿပီး ခ်ရမယ္။ နည္းနာေတြ သံုးရမယ္။ ကမ္ပိန္းအဖြဲ႔ထဲမွာ တဦးခ်င္းအရည္အခ်င္းရွိသူေတြနဲ႔ အရင္းျမစ္ႂကြယ္ဝသူေတြ ပါဝင္ေနတယ္။ အားလံုးဟာ (ကမ္ပိန္း-မက္ေဆ့ခ်္) ကို မဲေပးသူေတြဆီ ေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ လူသစ္စုေဆာင္းေရး ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ရန္ပံုေငြ ဘယ္လိုရွာမလဲ နည္းနာေတြ သိရမယ္။ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး နည္းနာအတိုင္း လုပ္ရမယ္။ ဥပေဒစည္းေဘာင္ကို လိုက္နာရမယ္။ စီးပြားျဖစ္ကုန္ပစၥည္း ေၾကာ္ျငာလုပ္သလို လုပ္ရတယ္။
(ကမ္ပိန္း-အက္သစ္) ေခၚ ေစာင့္ထိန္းစရာ က်င့္ဝတ္ေတြကို အစကတည္းက ခ်မွတ္ထားရ တယ္။ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ေတြ၊ စည္းကမ္းကလနားေတြ၊ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ရွိရမယ္။ ေန႔စဥ္တဓူဝ လိုက္နာ ေစာင့္ထိန္းၾကရတယ္။ စစ္ေရးလို လုပ္ရတာ ျဖစ္တယ္။ ဆင့္ကဲအမိန္႔နာခံမႈ ရွိရတယ္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြမွာ (ဇီး႐ုိး ေတာလားရင့္္စ္) သည္းခံခြင့္လႊတ္လို႔ မရတာေတြ ရွိမယ္။ တေန႔တာ ဘာၿပီးေအာင္လုပ္မလဲ ရွိတယ္။ ဥပမာ ဖုန္းဘယ္ႏွခါ ေခၚတယ္၊ ဘယ္ႏွအိမ္၊ ဘယ္ႏွရြာ ေရာက္ၿပီးၿပီ၊ လက္ကမ္းစာရြက္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ၿပီ၊ အထိမ္းအမွတ္ပစၥည္း ဘယ္ေလာက္ေရာင္းခ် ၿပီးၿပီ၊ လူသစ္ ဘယ္ႏွေယာက္ ရေအာင္စုႏိုင္တယ္၊ ကိန္းဂဏန္းေတြကို မညာရပါ။
စာရြက္စာတမ္းကမ္ပိန္းဆိုတာ လုပ္ရမယ္။ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း ေလွ်ာက္လႊာတင္မယ္။ သူ႔နာမည္ကို လူသိမ်ားေအာင္ လုပ္ရမယ္။ မဲေပးမဲ့သူေတြက သူ႔နာမည္နဲ႔ပါတီကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မဲေပးတတ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္။ ကုန္က်စရိတ္ တြက္ေျခကိုက္ရမယ္။ မီဒီယာမွာ ပါေစရမယ္။ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ ထုတ္ေပးရမယ္။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ပါရမယ္။ အင္တာဗ်ဴးေပး ရမယ္။ သတင္းကမ္ပိန္းဆိုတာ လူထု အသိရွိလာေစေရးနဲ႔ အမတ္ေလာင္းကို ေထာက္ခံလာေစေရး လုပ္ေပးရတာျဖစ္တယ္။
ကမ္ပိန္းဆက္သြယ္ေရးမွာ ၂ မ်ိဳး ရွိတယ္။ (၁) ေၾကာ္ျငာအတြက္ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ တီဗြီနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြကို အသံုးခ်ရမယ္။ တန္ရာတန္ဖိုးေပးရမယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြကို အတိုင္ပင္ခံ ပညာရွင္ေတြက ဒီဇိုင္း လုပ္ေပးမယ္။ (၂) မီဒီယာဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ မီဒီယာနဲ႔ ေငြေပးသံုးရတာ ရွိမယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တီဗြီ၊ ေရဒီယိုနဲ႔ သတင္းစာႀကီးေတြအားလံုးကို ႏွစ္ ၆ဝ ေက်ာ္ အာဏာရယူထားတဲ့ အုပ္စုကသာ ပိုင္လို႔ ဘယ္သူမွ ၿပိဳင္မရပါ။ လူေတြ ေရႀကီးလို႔ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ေရာက္ေနတယ္။ အစိုးရသတင္းစာတေစာင္ကို ဆင့္ပြားထုတ္ဖို႔ မံုရြာမွာ စက္သစ္ေဆာက္ေနတယ္။ စက္ကို အိႏၵိယကေန ဝယ္ထားၿပီးၿပီ။ ၂ဝ၂ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ခုကတည္းက ျပင္ထားတာပဲ။
အစည္းအေဝးေတြ၊ လူစုလူေဝးေတြနဲ႔ ပြဲလမ္းေတြ ေဖာ္ေဆာင္ရမယ္။ စင္ျမင့္၊ စကားရည္လုပြဲနဲ႔ ေဟာေျပာပြဲေနရာေတြ ဖန္တီးအသံုးခ်ရမယ္။ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေထာင္တာ၊ အြန္လိုင္းဆက္သြယ္ေရးထူေထာင္တာ၊ ေခတ္ေပၚနည္းပညာေတြ သံုးရမယ္။ (ေဖ့စ္ဘြတ္)က ထိေရာက္တယ္။ ေဆာင္းပါးေရးတာ၊ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာ စာေဝတာ၊ သတင္းစာ-ဂ်ာနယ္ထုတ္တာ၊ ပါတီေပးတာေတြ လိုတယ္။
၂ဝ၁၂ တုန္းက အန္အယ္လ္ဒီကေန အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ စည္း႐ုံးခဲ့တာ အင္မတန္ ေအာင္ျမင္တယ္။ အာဏာရ အုပ္စုမွာလည္း သူ႔ပါတီကို ႀကိဳက္တဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ ရွိတာပါပဲ။ ႀက့ံခိုင္ေရးပါတီက ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ သက္သက္ အခမဲ့ေဆးခန္းေတြ ဖြင့္တာကို မေကာင္းဘူးလို႔ မေျပာအပ္တာ မွန္ပါတယ္။ အဲဒီေဆးခန္းေတြမွာ လုပ္ရတဲ့ဆရာဝန္ေတြ ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္း ရတာလည္း အက်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပါစား စည္း႐ုံးေရးလို႔ေတာ့ သတ္မွတ္ႏိုင္တယ္။ မဲေပးသူေတြထဲမွာ အေပါစားေတြ ပါတာကို သတိျပဳၿပီး အသံုးခ်နည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မဲလည္း ပိုရသြားမွာပါ။
(အက္တစ္ဗစ္) တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြဟာ အေတာ္ကိုအေရးပါတယ္။ ေျခလ်င္တပ္သား လို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ တာဝန္အေပၚမွာ သစၥာရွိၾကတယ္။ ပါတီအေပၚမွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ၾကသူေတြျဖစ္တယ္။ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ခုေခတ္မွာ (အင္တန္း) ေခၚတဲ့ အတိုင္းအတာတခုအတြက္ သင္ယူ-ကူညီသူေတြ ရွိတယ္။ တအိမ္တက္ဆင္း သြားလာေပးၾကရ တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ စည္း႐ုံးၾကစဥ္ကာလမွာ ကိုယ့္ပါတီလုပ္သမွ် အေကာင္းလို႔ေျပာသူက ေတာ္တဲ့ စည္း႐ုံးေရးသမားေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သစၥာတရားရွာတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စည္း႐ုံးေရးမွဴးေတြကလည္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သူေတာ္ေကာင္းလို႔ စာကပ္မထားၾကပါ။ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့။
ျမန္မာျပည္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲကမ္ပိန္းလုပ္ၾကတာက သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ မတူပါ။ စံဆိုတာေတြနဲ႔ တိုင္းမရသလို ေကာင္းေပ့ ဆိုတဲ့နည္းေတြ လုပ္ေပမယ့္ ႏိုင္မယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ၿပိဳင္ဖက္ေတြ လယ္ဗယ္မတူသလို လူထုကိုလည္း ပံုသြင္းယူထားၿပီး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ မဲေပးသူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္အလအလ ေမြးထား ခြံ႔ေကြ်းထားသူေတြ၊ ပညာေပးထားသူေတြ၊ သင္ေပးတာကိုသာ သိၿပီး မေတြးတတ္သူေတြ မ်ားလို႔ အာဏာလက္ရွိေတြက မၿပိဳင္ခင္ကတည္းက တပန္းသာေနၿပီးျဖစ္တယ္။ ဒီလို စာေရးတာထဲမွာ ထည့္မေရးေကာင္းတဲ့ နည္းနာေတြလည္း လိုေကာင္းလိုႏိုင္တယ္။
ျမန္မာျပည္ကထူးျခားခ်က္ေတြထဲမွာ အေရးပါတဲ့အခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။
(၁) အေရအတြက္အစြမ္းကို ထိေရာက္ေအာင္အသံုးခ်ျခင္း
အရည္အခ်င္း ဦးစားေပး မဟုတ္၊ အေရအတြက္ စကားေျပာစနစ္သာ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာဝင္ဦးေရ၊ လူမ်ိဳးစုဦးေရ၊ အသက္ေမြးမႈ ဦးေရေတြကို တြက္ခ်က္ၿပီး မ်ားရာအႀကိဳက္လိုက္ေျပာတာမ်ိဳးက မဲရဖို႔ ေသခ်ာႏိုင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြရာမွာ အဆင္ေျပေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြရာမွာ ပဋိပကၡ ျဖစ္လာေစတယ္။ တိုင္းျပည္လံုၿခံဳေရးကို အႏၲရာယ္ေပးႏိုင္တယ္။
(၂) ပညာရည္နည္းမႈကို တလြဲအသံုးခ်ျခင္း
ျမန္မာျပည္မွာ ပညာေရးစနစ္ကို အားနည္းေအာင္လုပ္ထားၿပီး ျဖစ္တယ္။ စာဖတ္အား က်ဆင္းေနတယ္။ အေတြးအျမင္ ေဆြးေႏြးဖလွယ္တာမွာ အားရစရာ မရွိပါ။ အဲဒီအားနည္းခ်က္ေတြကို အခြင့္ေကာင္းအျဖစ္ အသံုးခ်တယ္။ နားလည္သူေတြက မဟုတ္မွန္း သိေနတာမ်ိဳးေပမယ့္ တျခားလူေတြကို တေစၧေျခာက္ျပတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက တေစၧဆို ေၾကာက္ၾကတယ္။
(၃) ေျမေအာက္နည္း
ေရြးေကာက္ပြဲေအာင္ႏိုင္ေရးေကာ္မတီထဲမွာ ထည့္မထားတဲ့ အစုေတြကို အသံုးခ်ေနတယ္။ ဥပေဒမဲ့ လုပ္တာေတြကိုလည္း အေရးမယူ၊ လႊတ္ေတာ္မွာလည္း ေမးတာမေတြ႔ရပါ။ လမ္းေတြေပၚနဲ႔ ဆိုရွယ္မီဒီယာမွာေတာ့ သူတို႔ခ်ည္းပဲ။ အေျပာခံရတာက အေရးမႀကီး၊ မဲရဖို႔သာ အေရးႀကီးဆိုသူေတြက ဖန္ဆင္းထားတယ္။ အဲလိုမဲေတြလည္း သူတို႔က ရၾကမွာပါ။
(၄) သတင္းအမွားဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး
အဲလိုလုပ္တာက အေတာ္ထိေရာက္ပံု ရတယ္။ ဘာသာတရားတခုနဲ႔ ဆိုင္တာကို သတင္းအမွားေတြ လိႈင္လိႈင္လုပ္ထားလို႔ အန္အယ္လ္ဒီကို အစဥ္အဆက္ေထာက္ခံခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုသာဆိုရင္ မဲမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေရးလာသူ ၂ ေယာက္တိတိ ေတြ႔ထားတယ္။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဒီမိုကေရစီမွာ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ရတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရဖို႔ လိုတယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ သေဘာက အမ်ားစု ဦးစားေပးလို႔ ညံ့တဲ့သူေတြ မ်ားၿပီး ညံ့ံတဲ့သူေတြ အေရြးခံရရင္ အဲတာလည္း ဥပေဒအရ မွန္ေနတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ရွိသူေတြ မ်ားေနရင္ ေျခာက္ႏိုင္သူက ႏိုင္မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအမ်ားစု ေတာ္ၾကတယ္။ ညံ့ံတာေတြ နည္းလာၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္သလို ေၾကာက္သူမ်ားလည္း ပါးလာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်က္ကို သေဘာေပါက္တဲ့ အာဏာယူအုပ္စုက ဖြဲ႔စည္းပံုနဲ႔ ကန္႔ထားၿပီး ျဖစ္တယ္။ ၂ဝ၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဖလားမရႏိုင္ေသးပါ။ ေနာက္တဆင့္ တက္ႏိုင္ေအာင္ အုပ္စုပြဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ကန္ၾကရမွာပဲ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
