စစ္အာဏာရွင္နအဖလက္ထက္က လက္ေစာင္းထက္ခဲ့တဲ့ စြမ္းအားရွင္ေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံမဟုတ္ေပမယ့္ တိတိက်က်ရွိတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို က်ေနာ္ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာင္မယ္ က်ေနာ့္ စာတိုေပစေတြကို စုစည္းၿပီး စာအုပ္ထုတ္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထိုစာအုပ္ရဲ႕နာမည္ကိုလည္း ဘာလဲဟဲ့ စြမ္းအားရွင္ ဆိုၿပီး နာမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ့္စာအုပ္မွာ လူမုန္းမ်ားတဲ့ ဒီနာမည္ကိုေပးျဖစ္ရလဲဆိုရင္ က်ေနာ့္မွာ အေၾကာင္းႏွစ္ခုရွိပါတယ္။ စြမ္းအားရွင္ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ျပည္သူေတြက မုန္းတီးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ စြမ္းအားရွင္ဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာမွာေတာ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္ၾကတယ္။ ရင္းႏွွီးသူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ စြမ္းအားရွင္ထဲမွာ သူတို႔အေနနီး ရပ္ကြက္ထဲက ဒီလူ ဒီလူေတြ ပါတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုစဥ္ စစ္အာဏာရွင္ကိုယ္တိုင္က အေလးေပး၊ တည္ေထာင္ထားတဲ့ စြမ္းအားရွင္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အားလံုးကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔သိဖို႔ရာခက္ခဲမယ္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ရန္ကုန္တိုင္းတတုိင္းလံုးက စြမ္းအားရွင္စာရင္း ေထာင္ခ်ီရွိတဲ့အနက္ ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ရဲ႕စာရင္းကို ေဖာ္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ပထမအခ်က္ပါ။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ စြမ္းအားရွင္ဆိုသူေတြရဲ႕ ဘ၀ကို စာနာလို႔ပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ စြမ္းအားရွင္လူမိုက္ေတြ ျဖစ္လာလဲလို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာရရင္ ႏွစ္ခုပဲ ရွိပါမယ္။ တခုက ငတ္လို႔၊ ေငြေရးေၾကးေရးရွာရခက္လို႔၊ ပိုက္ဆံအလြယ္ရခ်င္လို႔၊ ေနာက္တခုက အာဏာရွင္ကို မလြန္ဆန္ရဲတဲ့လူေတြပါ။ ဒီေတာ့ ဒီလူေတြကို ဒီဘ၀၊ ဒီေနရာ လူမုန္းမ်ား၊ အမ်ားရဲ႕ ေမတၱာေတြ စူးရွေနတဲ့ေနရာကေန ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ပါေစေတာ့လို႔ အသိေပးခ်င္တဲ့ စိတ္သေဘာက ဒုတိယမိၸဆႏၵပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ေနာက္ပိုင္းမယ္ အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ ဒီေခတ္မွာ စြမ္းအားရွင္ဆိုတာမရွိပါဘူးလို႔ ဖင္ပိတ္ျငင္းဆိုၾကေလရဲ႕။ ဒါကေတာ့ သူတို႔မွာ ျငင္းရမည့္ တာ၀န္၀တၱရားရွိေနလို႔ ဘူးခံျငင္းေနတယ္လို႔ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီေတာ့ကား သူတို႔မွာလည္း ၀တၱရားရွိတဲ့အတိုင္း မုသာ၀ါဒ သံုးၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုင္း ေျပာရမွာပဲလို႔ သူ႔တာ၀န္ ကိုယ့္တာ၀န္ခဲြလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္မွာ တာ၀န္ရွိတဲ့အတိုင္း ဆက္ေျပာၾကစို႔။ “ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ လက္မရြံ႕စြမ္းအားရွင္ေတြကို ထုတ္သံုးလာမလဲဆိုတာကေတာ့ အစိုးရရဲ႕ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ လက္ခံႏိုင္မႈ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းလဲလာသလဲဆိုတာကို တိုင္းတာဖို႔ ေပတံေတြထဲက တခုျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြ၊ အခြင့္အေရးေတာင္းဆိုမႈေတြ ဘယ္အတိုင္းတာအထိ ေရခ်ိန္တက္လာရင္ ထုတ္သံုးမွာလဲ။ ဒါက စိတ္၀င္စားစရာ ကိစၥပါ” လို႔ က်ေနာ္ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေနရာအႏွံ႔က်ယ္ျပန္႔လာတဲ့ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုပဲြေတြ၊ လယ္သမားေတြရဲ႕ လယ္ယာေျမတိုက္ပဲြေတြ၊ ေျမသိမ္းခံျပည္သူေတြရဲ႕ ေျမျပန္လည္ရရွိေရး သပိတ္ေတြမွာ နအဖအစိုးရဆီက အေမြရထားခဲ့တဲ့ စြမ္းအားရွင္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထုတ္သံုးလာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ မိေခ်ာင္းကန္သပိတ္စခန္းကို ၿဖိဳခဲြေတာ့ တပ္ၿမိဳ႕စည္ပင္တံဆိပ္အကာအကြယ္ယူထားတဲ့ တုတ္ကိုင္လူမိုက္စြမ္းအားရွင္ေတြကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ယခုေက်ာင္းသားသပိတ္ကို အၾကမ္းမဖက္ဖို႔ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္သူေတြကို ၿဖိဳခြင္းရာမွာေတာ့ တာ၀န္လက္ပတ္နီနဲ႔ လူမိုက္ေတြကို ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ နအဖေခတ္တုန္းကေတာ့ စြမ္းအားရွင္ေတြကို သာမာန္ပံုစံနဲ႔ပဲ ဆႏၵျပျပည္သူေတြၾကားမွာ ေရာေႏွာထားတယ္။ အခြင့္သာရင္ တန္ျပန္သပိတ္အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြလုပ္တယ္။ ဒိုင္နာကားေတြနဲ႔ အသင့္တင္ထားတဲ့ စြမ္းအားရွင္ေတြကိုလည္း ေဘးမွာ ရံထားတယ္။ အေျခအေနေပးရင္ အာဏာပိုင္၊ အတြင္းကစြမ္းအားရွင္ဒလံေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ၀င္ဆဲြတယ္။ ဖမ္းတယ္။ နအဖအေနနဲ႔လည္း ဆူပူမႈကို မလိုလားေသာျပည္သူေတြရယ္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ ၀ါဒျဖန္႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ခုလက္ရွိ စြမ္းအားရွင္ေတြရဲ႕အသြင္ကေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ တံဆိပ္၊ ယူနီေဖာင္း၊ လက္ပတ္ အကာအကြယ္ေတြနဲ႔ ေျဗာင္လႈပ္ရွားလာတဲ့သေဘာရွိတယ္။  နအဖေခတ္ကထက္ေတာင္ အတင့္ရဲရဲနဲ႔ လက္ရဲဇက္ရဲ ပိုျဖစ္လာတယ္ ေျပာရမယ္။ လူထုကို လူထုနဲ႔ျပန္လည္ၿဖိဳခြင္းတဲ့ စြမ္းအားရွင္နည္းဗ်ဴဟာက သိပ္အဆန္းတၾကယ္နည္းလမ္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟစ္တလာလက္ထက္တုန္းကလည္း မိုက္ေသြးႂကြေနတဲ့ ရွပ္ညိဳလူငယ္တပ္ဖဲြ႕နဲ႔ ျပည္သူေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ပါတယ္။ အာဏာရွင္ေတြအတြက္ အင္မတန္အသံုးတည့္တဲ့ လက္ကိုင္တုတ္လူမိုက္အဖဲြ႕အစည္းေပါ့။ နအဖေခတ္တုန္းကလည္း ဒီလိုလူမိုက္ေတြ အသံုးတည့္တာကို သိတဲ့အတြက္ စနစ္တက်စုဖဲြ႕ၿပီး ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်ခဲ့တယ္။ ေျပာရရင္ မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔တိုက္၊ ျပည္သူကို ျပည္သူနဲ႔တိုက္ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ယုတ္မာတဲ့နည္းလမ္းတစ္ခုပါပဲ။ အာဏာရွင္ဆိုတာကေတာ့ သူ႔အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ ဘာမဆိုလုပ္မွာပဲမို႔ မေျပာလိုေတာ့ဘူး။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို လုိလားပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို လိုလားပါတယ္ဆိုတဲ့ အစိုးရတစ္ခုအေနနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕နည္းလမ္းေတြကို ထုတ္သံုးလာတာကေတာ့ မျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥပါ။ သမၼတ႐ံုးက ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူတaယာက္ကေတာ့ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒပုဒ္မ (၁၂၇/၁၂၈)အရ ဒီလိုအရပ္သားေတြကို ေခၚယူသံုးစဲြပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္ဆိုၿပီး ေခ်ပေလရဲ႕။ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔အေနနဲ႔ ဥပေဒအရေဆာင္ရြက္ပါတယ္ဆိုၿပီး ပုဒ္ထီး၊ ပုဒ္မေတြကို လဲႊခ်အကာအကြယ္ယူေပမဲ့ စဥ္းစားစရာေတြ ရွိပါတယ္။ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒပုဒ္မ (၁၂၇) အရ “တရားဥပေဒႏွင့္ဆန္႔က်င္ေသာ အစုအေ၀းတစုံတရာကို - သို႔မဟုတ္- အမ်ားျပည္သူတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးရန္ ရွိေသာ” ဆိုၿပီး ညႊန္းဆိုခ်က္ပါရွိပါတယ္။ တျမန္ေန႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ စု႐ံုးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူလူငယ္ေတြ၊ ျပည္သူေတြဟာ အမ်ားျပည္သူလူထုရဲ႕ လံုၿခံဳေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖို႔ အၾကမ္းဖက္ဖို႔ မဟုတ္ၾကပါ။ မီး႐ႈိ႕လုယက္ဖို႔လည္း မဟုတ္ၾကပါ။ သူတို႔ရဲ႕လိုလားခ်က္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေဖာ္ထုတ္ၿပီး လူစုခဲြၾကမယ့္ လူစုလူေ၀းသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းလာစုေ၀းတဲ့ လူစုလူေ၀းကို ပုဒ္ထီး၊ ပုဒ္မေတြနဲ႔ ကိုင္ေပါက္ အၾကမ္းဖက္ႏွိမ္နင္းတာကေတာ့ တရားဥပေဒကို လိုရာဆဲြသံုး၊ မေလးစားရာက်ပါတယ္။ ဒီလူစုလူေ၀းကို ကိုင္တြယ္ရာမွာလည္း စနစ္တက်ေလ့က်င့္ထားတဲ့ လံုၿခံဳေရးတပ္ဖဲြ႔၀င္ေတြနဲ႔ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းမျပဳပဲ ေန႔ခစား အရပ္သား လူမိုက္စြမ္းအားရွင္ေတြကို တာ၀န္ေပး ၿဖိဳခြင္းခိုင္းတာဟာလည္း မလုပ္သင့္တဲ့လုပ္ရပ္ပါ။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္သူေတြကို ဥပေဒအရေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳထားတဲ့ လူမိုက္ေတြက ၀င္႐ိုက္သလိုပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ စဥ္းစားစရာတခုကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျပည္သူေတြကို ဥပေဒပုဒ္မေတြ၊ ဥပေဒအရဆင့္ေခၚတဲ့ စြမ္းအားရွင္ေတြနဲ႔ ႏွိမ္န္င္းခဲ့တယ္။ သို႔ေပမယ့္ မၾကာေသးမီက ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ မႏၱေလးပဋိပကၡအတြင္း ဓားကိုင္တုတ္ကိုင္ ဆူပူေသာင္းက်န္းေနတဲ့ လူစုလူေ၀းႀကီး ႐ုတ္တရက္ေပၚလာခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိၾကပါဦးမယ္။ အၾကမ္းဖက္လုပ္ငန္းေတြကို တကယ္လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ လူစုလူေ၀းႀကီးျဖစ္ၿပီး သတ္ၾကျဖတ္ၾက မီး႐ိႈ႕ၾကဖို႔လည္း ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ပုဒ္မ(၁၂၇)ေတြ၊ ဥပေဒအရဆင့္ေခၚတဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ရဲရဲေတာက္စြမ္းအားရွင္ႀကီးမ်ားက ဘယ္နားေရာက္ေနပါလိမ့္။ ဘာလို႔မ်ား ၀င္ၿပီး မထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတယ္။