အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံမွာ အင္တာနက္ကုိ လူတုိင္းသုံးခြင့္မရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေတာင္တန္းေတြမွာ ေနထုိင္သူ အမ်ားစုက အြန္လုိင္းတက္ခြင့္မရၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ားဗားကၽြန္မွာရွိတဲ့ ဆလာမတ္ေတာင္ေစာင္းက ရြာေလး တရြာကေတာ့ အင္တာနက္သုံးခြင့္ရေနတာ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္စပါးခင္းကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း အလုပ္မ်ားေနပါတဲ့ ကာဆီအမ္းက “ဒီမွာက ႂကြက္ေတြအရမ္းေပါတယ္။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိဘူး။ စပါးခင္းထဲမွာ ေတြ႔သမွ်အကုန္စား တယ္။ ညဘက္ဆုိ ပုိေတာင္မ်ားလာေသးတယ္” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ကာဆီအမ္းက သစ္ပင္ေအာက္မွာ အနားယူေနပါတယ္။ ေက်းရြာရဲ႕ျမန္ႏႈန္းျမင့္ အင္တာနက္ကုိသုံးရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူနဲ႔ ပူးေပါင္းလုိက္ပါတယ္။ “က်မတုိ႔က အင္တာနက္ကေန ေအာ္ဂန္းနစ္ေျမၾသဇာသုံးနည္းကုိ ရွာေတြ႔ထားပါတယ္။ အင္တာနက္ကေန အမ်ားႀကီးသင္ယူလုိ႔ရတယ္။ က်မတုိ႔စုိက္ခင္းေတြကုိ ပုိးေတြ ႂကြက္ေတြက ဖ်က္ၾကေတာ့ ဘယ္လုိရွင္းရမလဲ ဆုိတာကုိ အင္တာနက္မွာရွာရတယ္။ ကုိယ္သိတာကို လက္ေတြ႔လုပ္ၾကည့္ေတာ့ ထိေရာက္တာကို ေတြ႔ရတယ္”လုိ႔ ကာဆီအမ္းက ဆုိပါတယ္။ အင္ဒုိနီးရွားႏုိင္ငံရဲ႕ အစြန္အဖ်ားေက်းရြာအမ်ားစုနဲ႔ မတူတာက ဒီရြာက ေဒသခံေတြဟာ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ အင္တာနက္ သုံးခြင့္ရေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ မယ္လြန္ရြာလူၾကီး ခုိအီရူဒင္က အင္တာနက္ကုိ ဒီရြာမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္က စတင္သုံးစြဲခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ “က်ေနာ္တုိ႔က ဆာဗာတလံုးထုိင္ၿပီး ရြာထဲမွာ အင္တာနက္ခ်ိတ္ဆက္တဲ့ေနရာ ၇ ခု ဖြင့္ေပးထားတာမုိ႔ ရြာသူ/သားေတြအေနနဲ႔ အြန္လုိင္းကေန ဗဟုသုတေတြကုိ ရွာမွီးႏုိင္ပါတယ္။” လယ္သမားေတြတင္ ဒီအသီးအပြင့္ကုိခံစားရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၈ တန္းေက်ာင္းသူေလး လင္ဒါကလည္း သူမ အေနနဲ႔ အင္တာနက္ကေန အမ်ားႀကီးသင္ယူေနရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ “သမီးဖုန္းက ၀ုိင္ဖုိင္ဖြင့္ၿပီး ဂူဂဲလ္ကေန သင္ယူပါတယ္။ ရူပတုိ႔၊ သခၤ်ာတုိ႔နဲ႔ပတ္သက္သမွ် အမ်ားႀကီး သိရပါတယ္။ ကုိယ္သိခ်င္တာမွန္သမွ် သိရတယ္ေလ။” အင္တာနက္ေက်းရြာေလး ထူေထာင္မယ္ဆုိတဲ့စိတ္ကူးကုိ အရင္ရြာလူႀကီး အဂြန္ဘူဒီ ဆက္ထရီယုိက ရခဲ့တာပါ။ “က်ေနာ္တုိ႔ရြာက ဆလာမတ္ေတာင္ေစာင္းမွာ တည္ထားတာဆုိေတာ့ သတင္းတခုခုသိခ်င္ရင္ ပါ၀ုိကာတုိထိ အေ၀းႀကီးသြားရတာ။ သတင္းအခ်က္အလက္က က်ေနာ္တုိ႔အဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္ဆုံးရသတင္းေတြသိရမွ က်ေနာ္တုိ႔က ေနာက္က်မက်န္ရစ္မွာေလ။ ဒါေၾကာင့္ သတင္းစာေတြ မွာဖတ္ေပမယ့္ သိပ္အားမရဘူး။ သတင္းစာက တရက္ေနာက္က်ျပီးမွ ဒီကုိေရာက္တာ” လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ တရြာလုံးက လုိအပ္တဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအုံေတြမွာ မတည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူစုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေၾကးေတြပါ ထည့္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ “ေက်းရြာကရယ္၊ ေက်ာင္းရန္ပုံေငြကရယ္ က်ေနာ္စုထားတဲ့ ေငြရယ္ေပါင္းရင္ ေဒၚလာ ၆၀၀ ေလာက္ ရတယ္။ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ၆ လပုိင္းေလာက္မွာ အင္တာနက္အဆက္ပြိဳင့္ ၃ ခု ေဆာက္လုိက္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ ေဒသတြင္း အာဏာပုိင္ေတြက သူတုိ႔လည္း အင္တာနက္လုိတယ္ဆုိၿပီး အဆက္ပြိဳင့္ေတြ ထပ္ေဆာက္တယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ အင္တာနက္ခ်ိတ္ဆက္ႏုိင္မယ့္ေနရာ ၇ ခု ျဖစ္သြားတာေပါ” လုိ႔ အဂြန္က ေျပာပါတယ္။ ေဒသခံလယ္သမားေတြဟာ အခုဆုိရင္ အင္တာနက္ကတဆင့္ ဒီရြာေလးရဲ႕အေၾကာင္းကုိ တကမၻာလုံးကုိ ေျပာျပေနၾကပါၿပီ။ ရြာကထြက္ကုန္ေတြကုိ အြန္လုိင္းမွာေၾကာ္ျငာဖုိ႔ မယ္လြန္ေဒါ့ဒယ္ဆာေဒါ့အုိင္ဒီ (melung.desa.id) လိပ္စာနဲ႔ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတခု ဖြင့္ထားတယ္လို႔ အဂြန္က ေျပာပါတယ္။ “က်ေနာ္တုိ႔အဖုိ႔ အင္တာနက္က သတင္းအခ်က္အလက္ ရွာဖုိ႔တင္မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကုိလည္း ေၾကညာဖုိ႔ပါ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ၀က္ဘ္ဆုိက္ကေၾကာ္ျငာတဲ့အတြက္ ဒီက လယ္သမားေတြရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြ အေရာင္းသြက္လာပါတယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ ရြာေလးရဲ႕ ႏွစ္စဥ္၀င္ေငြဟာ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းထိ တုိးတက္လာပါတယ္။ အင္တာနက္ေက်းဇူးနဲ႔ ေတာဖစ္ခ္ဟာ ၀ယ္လက္ေတြနဲ႔ တုိက္ရုိက္ထိေတြ႔ခြင့္ရလာပါၿပီ။ “ဂ်ကာတာကေနလာတဲ့ ၀ယ္လက္တေယာက္ရထားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ထုတ္ကုန္ေတြအေၾကာင္းကုိ အင္တာနက္မွာ သူေတြ႔လုိ႔တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကုိ တုိက္ရုိက္လာ၀ယ္တာ” လုိ႔ ေတာဖစ္ခ္ကေျပာပါတယ္။ အာရွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါး အစီအစဥ္အတြက္ဂုရုရန္တုိက ေပးပုိ႔ထားတာျဖစ္ပါတယ္။